O υπουργός «Εργασίας» κ. Χατζηδάκης αυτή την περίοδο με διάφορους τρόπους μάς «ενημερώνει», προετοιμάζει σταδιακά, για το τι θα περιλαμβάνει το προετοιμαζόμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Είναι ένα νομοσχέδιο που στηρίζεται στο πλαίσιο προτάσεων της επιτροπής «σοφών» Πισσαρίδη και έρχεται εσπευσμένα κατ’ εντολήν της ΕΕ με σκοπό να μειώσει ακόμα περισσότερο το εργασιακό κόστος και να διασφαλίσει ότι οι εργοδότες θα έχουν τον πλήρη-απόλυτο έλεγχο στους εργαζόμενους- δουλοπάροικους. Να σημειώσουμε ότι αυτά συμβαίνουν σε μία οικονομία όπου, σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία, ο μέσος μεικτός μισθός ήταν € 960,5 ευρώ (Φλεβάρης 2020) και η αποδοτικότητα του άμεσα επενδεδυμένου κεφαλαίου (μετοχικού) των Ανωνύμων Εταιρειών (ΑΕ) ήταν 10,7% (2019).
Στο νομοσχέδιο μπαίνουν οι τελευταίες «πινελιές» προσαρμογής στο πλαίσιο του «εθνικού σχεδίου ανάκαμψης» («Ελλάδα 2.0») που είναι «κομμένο και ραμμένο» στις απαιτήσεις της ΕΕ και της ελληνικής ολιγαρχίας για «μπίζνες» μετά την πανδημία. Σύμφωνα με την εντολή του τελευταίου Eurogroup το νομοσχέδιο για τα εργασιακά είναι μία από τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να ολοκληρωθούν μέχρι τον Μάιο. Έτσι αναμένεται να κατατεθεί αμέσως μετά το Πάσχα για «συζήτηση» και ψήφιση από τη Βουλή. Τα βασικά σημεία του ετοιμαζόμενου νομοθετικού εκτρώματος συνοψίζονται στα ακόλουθα:
1. Καταργείται ουσιαστικά και τυπικά το 8ωρο. Οι επιχειρήσεις θα μπορούν, με μονομερή δική τους απόφαση, αντί για την υποχρέωση συμφωνίας με το σωματείο μέχρι τώρα, να απασχολούν τους εργαζόμενους έως 10 ώρες ημερησίως χωρίς πρόσθετη αμοιβή εφόσον εντός του ιδίου εξαμήνου εξοφλούν τις επιπλέον ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες αδείας. Συνεπώς καταργείται το 8ωρο και η εβδομάδα των 40 ωρών. Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε «λάστιχο» σύμφωνα με τις ανάγκες-αποφάσεις του εργοδότη. Τα περί συμφωνίας εργαζόμενου-εργοδότη για τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας που προβάλλει ο κ. Χατζηδάκης είναι το «φύλλο συκής» για να καλυφθεί το ελεύθερο στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Χωρίς την παρέμβαση των σωματείων, ποιος εργαζόμενος δεν θα αποδεχθεί στη «διαπραγμάτευση» με τον εργοδότη τις προτάσεις-απαιτήσεις του τελευταίου όταν θα γνωρίζει ότι διαφορετικά τον αναμένει η ανεργία;
2. Αυξάνεται το ανώτατο όριο υπερωριακής απασχόλησης από τις 96 ώρες σήμερα στη βιομηχανία και τις 120 ώρες στις υπηρεσίες και προβλέπεται να ανέλθει στις 150 ώρες. Παράλληλα έχει τεθεί υπό εξέταση από τους εργοδότες η μείωση του ποσοστού προσαύξησης επί του καταβαλλόμενου ωρομισθίου από 60% σε 40%. Με αυτό τον τρόπο σε συνδυασμό και με το 10ωρο μειώνεται σημαντικά το εργασιακό κόστος δηλαδή μειώνεται το εργατικό εισόδημα και αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίου.
3. Προστίθενται νέες επιχειρήσεις σε εκείνες που λειτουργούν τις Κυριακές. Συνεπώς τέλος και η Κυριακή αργία.
4. Για τη λήψη απόφασης σωματείου για απεργία θα απαιτούνται μεταξύ άλλων ηλεκτρονική ψηφοφορία με αυξημένη συμμετοχή και εφ’ όσον αποφασιστεί η απεργία θα πρέπει να διατεθεί το αναγκαίο προσωπικό ασφαλείας κατά τις ημέρες της απεργίας σε «κρίσιμους κλάδους» για να λειτουργούν κατά 33%. Πρακτικά δηλαδή εάν ληφθεί απόφαση για απεργία θα είναι ήδη υπονομευμένη.
5. Για την τηλεργασία θεσμοθετείται ένα ανεπαρκές πλαίσιο στη σημερινή ανεξέλεγκτη κατάσταση υπερεργασίας με κόστος που καλύπτει ο εργαζόμενος. Ο εργοδότης θα καλύπτει ένα μέρος από το κόστος εξοπλισμού που θα χρησιμοποιεί ο εργαζόμενος και η τήρηση του ωραρίου θα ελέγχεται online με την ψηφιακή κάρτα εργασίας που θα είναι συνδεδεμένη με το «Εργάνη ΙΙ». Ουσιαστικά ετοιμάζουν το καθεστώς που ο μισθωτός με τηλεργασία θα γίνει ο «ελεύθερος επαγγελματίας» του εαυτού του και θα τον ενοικιάζει με την ώρα στον επιχειρηματία με ό,τι αυτό σημαίνει για τα εργασιακά δικαιώματα, την αμοιβή, την ασφάλιση αλλά και το κόστος παροχής της εργασίας κλπ. Η νέα «δουλοπαροικία» στην εποχή της τηλεματικής…
Συνέπειες από το παραπάνω πλαίσιο.
– Σημαντική αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
– Μείωση του μέσου εισοδήματος των εργαζομένων.
– Ωράριο και εργασιακές σχέσεις λάστιχο.
– Ενίσχυση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
– Ενίσχυση της μερικής απασχόλησης ως συμπλήρωμα της αύξησης των ημερήσιων ωρών εργασίας για τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης, για να «βγαίνουν» οι βάρδιες.
– Θεσμοθέτηση της τηλεργασίας με κανόνες που δεν διασφαλίζουν τους εργαζόμενους και μεταφέρουν σταδιακά σε αυτούς ένα μέρος του κόστους που είχε ο επιχειρηματίας.
Η κυβέρνηση προχωρά μέσω του «Ελλάδα 2.0», στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και το εργασιακό νομοσχέδιο ως προαπαιτούμενο, σε μία αναδιάρθρωση της οικονομίας με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ξένων που «επενδύουν» στην Ελλάδα και της ελληνικής αστικής τάξης. Συνεπώς κέρδη για το κεφάλαιο και από την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και από τη συμμετοχή του στη «διανομή» του πακέτου χρηματοδότησης των 57 δισ. ευρώ. Όλα αυτά στο όνομα της ανάπτυξης, όπως γίνεται εδώ και μία 30ετία για να πηγαίνουν τα εισοδήματα των εργαζόμενων από το κακό στο χειρότερο και να αυγατίζουν τα εισοδήματα της ελίτ και των ξένων «επενδυτών».
Ο αρμόδιος…
Ο αρμόδιος υπουργός «Εργασίας» κ. Χατζηδάκης που κόπτεται μέσω των καθημερινών του ανακοινώσεων για την προστασία των εργαζομένων είναι ένας άνθρωπος που το σύνολο του «εργασιακού» του βίου είναι σε καρέκλες εξουσίας. Είναι ο υπουργός «εργασίας» που δεν έχει εργαστεί με την κλασσική έννοια του όρου ούτε μία ώρα. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των ημερών ο κ. Χατζηδάκης «εργάστηκε» μέχρι σήμερα: 1992-1994 ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, 1994-2007 ως ευρωβουλευτής (με διορισμό και όχι με ψήφο), 2007-σήμερα βουλευτής και, όταν είναι κυβέρνηση η ΝΔ, υπουργός. Αυτός ο άνθρωπος, που δεν έχει ιδέα τι θα πει πραγματική εργασία, που αποτελεί τον ορισμό του παιδιού του κομματικού σωλήνα, διαμορφώνει το πλαίσιο για την ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση των εργαζομένων, ώστε να συνεχίζει ο ίδιος να τυγχάνει της εμπιστοσύνης του πολιτικού συστήματος και όσων κάνουν «μπίζνες» πάσης φύσεως με αυτό.
Η τελευταία πινελιά…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με το προετοιμαζόμενο νομοσχέδιο για τα εργασιακά βάζει την ταφόπλακα σε ό,τι έχει απομείνει από τα εργασιακά δικαιώματα. Η δραματική συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων πραγματοποιήθηκε διαδοχικά από όλο το κυβερνητικό πολιτικό σύστημα ανεξαρτήτως χρώματος, που μετέτρεψε συνειδητά τον εργαζόμενο σε «απασχολήσιμο» για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Στη σημερινή κατάσταση φτάσαμε όταν διαδοχικά οι κυβερνήσεις Σημίτη στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», Καραμανλή στο όνομα της «απογραφής», Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, και Τσίπρα στο όνομα των «μνημονίων» κουτσούρεψαν με γρήγορους ρυθμούς κάθε εργασιακό δικαίωμα που ήταν «εμπόδιο» στην περίοδο της διακυβέρνησής τους, μείωσαν μισθούς και συντάξεις και επέβαλαν εργασιακές συνθήκες «γαλέρας». Σήμερα είναι η σειρά ξανά της ΝΔ με τον Μητσοτάκη να συνεχίσει για να ολοκληρώσει το έργο. Τώρα όμως οι αποφάσεις είναι οι τελειωτικές μια και δεν έχουν μείνει πολλά για να κοπούν. Άλλωστε ο κ. Μητσοτάκης τον περασμένο Σεπτέμβριο από τη Θεσσαλονίκη δήλωσε ξεκάθαρα τις προθέσεις του ότι αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση του σχεδίου νόμου «θα ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου, γιατί τα εργασιακά έχουν και μια εικόνα ταμπού…»
