Παρά την οργανωμένη, στα όρια του σκανδάλου, προβολή είναι η πρώτη φορά που τα ΜΜΕ δεν κατορθώνουν να προικοδοτήσουν τους εκλεκτούς τους στα πρώτα τους βήματα. Αν συνυπολογιστεί το κατά δύναμιν «φούσκωμα» των ποσοστών από τους χορηγούς, η πραγματική απήχησή τους συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο.
Πώς εξηγείται;
Είναι δυνατόν η ΔH.ΑΡΙ. με τη γραμμή «Μνημόνιο με ελεημοσύνη», όπου οι αγώνες… βρομάνε συντεχνία, ενώ οι εντολές της τρόικας αναδύουν άρωμα μεταρρυθμίσεων, να φιλοδοξεί να αποσπάσει λαϊκά στρώματα από το ΠΑΣΟΚ; Το αποτυχημένο φλερτ επιβίωσης με τους Οικολόγους ακολούθησε την απόλυτη ταύτιση με τις κυβερνητικές επιλογές στις δημοτικές εκλογές, όπου ο ίδιος ο πρωθυπουργός πέταξε στα σκουπίδια την αυτοδιοικητική καραμέλα. Η στάση ντροπής για το άσυλο δεν χρήζει σχολίων…
Η Ντόρα Μπακογιάννη ξεκινάει από την απέναντι αφετηρία και στοχεύει σε άλλα ακροατήρια: Καθαρόαιμος νεοφιλελευθερισμός, συνταγματοποίηση του Μνημονίου, το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» δεν μπορεί (αν και ο Γ. Παπανδρέου θέλει), η Ν.Δ. αγκυλώνεται στο λαϊκισμό. Ενώ ο λαϊκισμός της Ντόρας…: «Κανείς δεν νοιάζεται για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα που στενάζουν, ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν τα συντεχνιακά τους προνόμια». Εφαρμόστε όλο το πακέτο του ΣΕΒ και των αγορών και έτσι, διά της εγκληματικής αυτής ομοιοπαθητικής, όσοι εργαζόμενοι επιβιώσουν θα ευγνωμονούν τη Ντόρα Μπακογιάννη ως σωτήρα τους. Τι απομένει; Το ξεσάλωμα ενάντια σε άσυλο και μετανάστες, μόνο που εδώ άλλος πολιτικός χώρος έχει, με την «αξία» του, κατοχυρωθεί σαν «λαγός» του εκφασισμού.
Το ΛΑΟΣ υπερψηφίζει το Μνημόνιο, καταγγέλλει με γενικόλογα την εφαρμογή του, ενώ στηρίζει όλα τα βήματα υλοποίησής του. Διαρκώς ακροβατεί μεταξύ της προβολής «οικουμενικών λύσεων» και συμμετοχής στους καβγάδες της γαλάζιας πολυκατοικίας. Αξιοποιεί και την παραμικρή ευκαιρία για να εμπεδωθεί ο ρατσιστικός ολοκληρωτισμός. Το ΛΑΟΣ δεν «εισπράττει» τίποτα σε αυτή τη συγκυρία (δεν θα μπορούσε, άλλωστε), συγκρατεί όμως το συντηρητικό ακροατήριό του – έστω οριακά. Δεδομένου ότι οι τριγμοί της πολιτικής κρίσης το διαπερνούν (περίπτωση κόντρας με Βορίδη), αυτή η συγκράτηση δεν είναι αμελητέα. Κυρίως σε σύγκριση με την αναιμική εικόνα των δύο άλλων «προθύμων».
Η νέα καθεστωτική φάση πολώνει ριζικά το πολιτικό σκηνικό, διχάζει βαθιά την κοινωνία, είναι πολύ δυσκολότερη πλέον η μεταμφίεση. Έχουν μικρή σημασία οι χρωματισμοί της «κοινωνικής ευαισθησίας» ή της νεοφιλελεύθερης «ορθοδοξίας». Το αποφασιστικό είναι η στάση, στην πράξη, απέναντι στο «κόμμα του νόμου και της τάξης». Η λαϊκή κρίση ξεκαθαρίζει και αποδίδει στον κάθε έναν που πολιτεύεται και παρεμβαίνει ό,τι του πρέπει. Το πεδίο είναι ευνοϊκό για μία Αριστερά που θα στηρίξει ολόθυμα και ανεπιφύλακτα τις κοινωνικές αντιστάσεις και θα επιδιώξει να τις προσανατολίσει πολιτικά, με βάση τις πραγματικές αντιθέσεις. Χωρίς ξεπερασμένους, από τα πράγματα, δογματισμούς, εμμονές ευρωπαϊσμού, Οι επερχόμενες καταιγιστικές εξελίξεις στην Ε.Ε. το πιστοποιούν. Χωρίς αγχωτικές αδιέξοδες κινήσεις επιβίωσης στο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό που ραγδαία μετασχηματίζεται, με ή χωρίς υποστυλώματα, σε ακραία ολοκληρωτική κατεύθυνση. Το ώς ώρας βραχυκύκλωμα της απόπειρας των προθύμων το υπογραμμίζει από την ανάποδη.
