Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφα για την απαξιωτική αντιμετώπιση της μόδας και ως… Ηρόστρατος έγραψα περί μόδας στην πυρά.
Πού να φανταζόμουν ότι μια εβδομάδα αργότερα θα χρησιμοποιούσα πάλι την πυρά, αλλά για τα βιβλία αυτή τη φορά. Και βεβαίως οι τραπεζίτες μας δεν πρόκειται να στήσουν καμιά τελετουργική πυρά και να καίνε βιβλία, αλλά προτιμούν πιο «διακριτικές» λύσεις, όπως είναι η πολτοποίηση!
Ακόμη και για τους αδίστακτους και ανάλγητους τραπεζίτες υπέθετα πως ίσως υπάρχουν και κάποια όρια. Αφελέστατος. Όσα «Μορφωτικά Ιδρύματα» κι αν φτιάξουν με τα κλεμμένα λεφτά των καταθετών, με τους ληστρικούς τόκους από δάνεια και τις συνεχείς επιχορηγήσεις από χρήματα των φορολογουμένων, δεν μπορούν να κρύψουν την αληθινή τους φύση: Αυτή των αρπακτικών!
Έχουμε δυστυχώς συνηθίσει να ακούμε περί «Μορφωτικών Ιδρυμάτων» των τραπεζών χωρίς αν μας ξενίζει το οξύμωρον της έννοιας. Κάτι σαν τον Ειρηνικό Ωκεανό και το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας…
Αφορμή για να θυμηθώ τα αυτονόητα η είδηση που διάβασα σε ανάρτηση του ποιητή και αρχιτέκτονα Δημήτρη Δερζέκου για την πολτοποίηση των βιβλίων των εκδόσεων Γαβριηλίδης που έχουν κατασχέσει οι τράπεζες!
«…Με μεγάλη λύπη και μικρή έκπληξη πληροφορήθηκα την καταστροφή των βιβλίων που βρέθηκαν στις αποθήκες των εκδόσεων Γαβριηλίδης. Κατασχέθηκαν και πολτοποιήθηκαν από τις πιστώτριες τράπεζες του εκδοτικού οίκου, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή ανακοίνωση για όποιον από τους συγγραφείς επιθυμούσε με το αζημίωτο να διασώσει έστω ελάχιστα αντίτυπα – παρά τις απόπειρες από πολλούς να ενημερωθούμε. Είναι μια ενέργεια που αρμόζει σε μια φθίνουσα εποχή. Όπως φαίνεται για ορισμένους τα βιβλία δεν αξίζουν ούτε την ίδια τους την τιμή. Όπως θα έλεγε και ο Βαρβέρης:
Δεν τους παρηγορούν τα χρήματα
έχουν τόσα
που μπορούν και να τα αγοράσουν…»
Τα βιβλία του κυρίου Δερζέκου «Αμητός Πόλης» –υποψήφιο για το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή «Γιάννης Βαρβέρης» της Εταιρείας Συγγραφέων– και η «Λίμνη Κάρλα» –υποψήφια για το βραβείο του Κύκλου Ποιητών– είχαν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης, οπότε μπορούμε να καταλάβουμε τη (δίκαια) οργή και τη θλίψη του.
Η Ευγενία Λουπάκη σχολίασε: «έφυγαν τα Poems έμειναν τα Crimes. Ή μάλλον το μεγάλο κρίμα, το έγκλημα που συντελείται στη χώρα. Έφυγε ο Σάμης Γαβριηλίδης, που είχε στήσει αυτό το υπέροχο λογοτεχνικό στέκι και όρμησαν τα πιράνχας, οι δολοφόνοι των τραπεζών. Άρπαξαν τα βιβλία που βρήκαν στην αποθήκη του εκδοτικού και τα πολτοποίησαν! Δεν ειδοποίησαν καν την οικογένεια, τη Βάσω Κυριαζάκου και το γιο τους τον Φοίβο να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Και το θαυμάσιο νεοκλασικό θα πάρει τον δρόμο της «αξιοποίησης» – φαστφουντάδικο ας πούμε…»
Αναρωτιέμαι τι περιμένουν οι… πνευματικοί μας άνθρωποι για να αντιδράσουν σε μια τόσο ακραία κατάσταση. Ή μήπως προτιμούν να τα έχουν καλά με τα «Μορφωτικά Ιδρύματα» που μαζί με το «Νιάρχος» και το «Ωνάσης» ελέγχουν σχεδόν το σύνολο του Πολιτισμού στη χώρα μας;
Και δεν είναι μόνο τα βιβλία…
Στον χώρο του Poems and Crimes, πολλοί από εμάς έχουμε ζήσει μοναδικές στιγμές. Παρουσιάσεις βιβλίων, ποικίλες δράσεις… Θυμάμαι ακόμη μια συνάντηση με παιδιά όπου είχαμε φτιάξει τη δική μας ιστορία της πόλης. Αλλά και την ευγενική παραχώρηση του χώρου ώστε να γυρίσουμε βίντεο για τον «Μήνα αστυνομικής λογοτεχνίας».
Ήταν και η ατμόσφαιρα. Τα παλιά τυπογραφικά στοιχεία. Ο κόσμος που συναντούσες εκεί. Η ποίηση που διαχεόταν παντού. Οι στίχοι θα στοιχειώνουν τους τοίχους…
Σε μια χώρα που θα ήθελα εγώ να ζω, ο χώρος αυτός θα είχε κηρυχθεί διατηρητέος και θα είχε απαγορευτεί η αλλαγή χρήσης και ονόματος.
Υπήρξε τοπόσημο του σύγχρονου πολιτισμού και της λογοτεχνίας.
Οι τράπεζες σαν τους μαυραγορίτες της Κατοχής αρπάζουν ό,τι μπορούν απ’ όπου μπορούν. Κι ύστερα πετάνε ψίχουλα στους «πνευματικούς ανθρώπους» –καμιά φορά όχι μόνο ψίχουλα– ώστε να εξασφαλίζουν τη συναίνεση και τη σιωπή τους.
Αναρωτιέμαι τι να λέει άραγε ο Πέτρος Μάρκαρης για το θέμα.
Να υποθέσω πως θα το αναθέσει στον αστυνόμο Χαρίτο;
