Ζωσμένη από πυρηνικά εργοστάσια η ευρύτερη περιοχή.
Οι τρεις χάρτες έχουν σχεδιαστεί στην ίδια κλίμακα. Ο πρώτος και ο τρίτος είναι η περιοχή μας και η Ιαπωνία αντίστοιχα. Το ασπρόμαυρο σχήμα στη μέση είναι η διασπορά της ραδιενεργούς μόλυνσης γύρω από το Τσέρνομπιλ. Οι κύκλοι στο χάρτη της Ιαπωνίας είναι τα πυρηνικά της εργοστάσια και ο μαύρος κύκλος το εργοστάσιο της Φουκουσίμα. Ο κύκλος στο μεσαίο χάρτη είναι το εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ και οι κύκλοι στον χάρτη της γειτονιάς μας είναι, οι μεν μαύροι τα υπάρχοντα πυρηνικά εργοστάσια οι δε γκρι τα υπό κατασκευή.
Ας μη βιαστεί ο γνώστης να αντιτείνει ότι στην περίπτωση ενός πυρηνικού ατυχήματος αυτό δεν είναι πολύ πιθανό να πάρει τις διαστάσεις ενός Τσέρνομπιλ. Πράγματι, αυτό δεν είναι πολύ πιθανό -αν και όχι απίθανο. Όμως, ακόμη και ένα «μικρότερο» πυρηνικό ατύχημα, που ίσως θα έχει ως αποτέλεσμα μικρότερη έκταση της αντίστοιχης μαύρης περιοχής του χάρτη μας στο κέντρο, μπορεί το ίδιο καλά να «μαυρίσει» μια περιοχή πολύ μακρύτερα από ό,τι έφτασε η διασπορά του Τσέρνομπιλ.
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα -όπως και κάθε άλλη χώρα αντίστοιχα- και οι άνθρωποί της, δεν κινδυνεύουν μόνο από τα πέριξ εργοστάσια. Απλώς, στην περίπτωση ενός πυρηνικού ατυχήματος σε κοντινή απόσταση οι πιθανότητες μόλυνσης είναι μεγαλύτερες. Με αυτή την έννοια, ακόμη και ένα ατύχημα στη Γαλλία ή τη Σλοβακία μπορεί, ανάλογα με το μέγεθός του και τις μετεωρολογικές συνθήκες, να μολύνει την Ελλάδα περισσότερο από ένα ατύχημα στο μελλοντικό εργοστάσιο στο Ακούγιου της Τουρκίας ή ακόμη και στο γειτονικό Κοζλοντούι, όπως άλλωστε επιβεβαιώνει μια προσεκτική ματιά στο μεσαίο χάρτη. Στην περίπτωση ατυχήματος σε γειτονική χώρα, υπάρχει βέβαια και η μόλυνση σε δεύτερο χρόνο με τη μεταφορά σωματιδίων μέσω σκόνης, υδάτων, ανθρώπων, οχημάτων, ζώων, διατροφής κ.λπ.
Μέχρι σήμερα τα νέα εργοστάσια που έχει, ουσιαστικά, δρομολογηθεί η κατασκευή τους στην περιοχή μας είναι στο Ακούγιου της Τουρκίας και στο Μπέλενε της Βουλγαρίας που θα αποκτήσει, έτσι, το δεύτερό της. Υπό σχεδιασμό ή σκέψη είναι μερικά ακόμη εργοστάσια στην Τουρκία, ένα δεύτερο στη Ρουμανία, το πρώτο στην Αλβανία και ίσως στην Αίγυπτο, ενώ στην Ιταλία το αν θα επιτρέψει ο κόσμος να ξαναϋπάρξουν πυρηνικά εργοστάσια μετά το ατύχημα στη Φουκουσίμα είναι ένα ανοιχτό ζήτημα. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε τη συχνή κυκλοφορία πυρηνοκίνητων ναυτικών σκαφών στη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Τέλος, για ορισμένες χώρες η κατοχή πυρηνικού εργοστασίου σχετίζεται όχι τόσο ή όχι μόνο με το ενεργειακό όσο και με την προοπτική απόκτησης πυρηνικών όπλων.
Ο στρατηγός Κενάν Εβρέν που είχε αναλάβει, πραξικοπηματικά, την εξουσία στην Τουρκία το 1980, όταν έγινε το Τσέρνομπιλ το 1986, που, μάλιστα, μόλυνε σημαντικά τη βόρεια Τουρκία, είχε δηλώσει πως «η ραδιενέργεια κάνει καλό στα κόκαλα». Πράγματι, ο συνδυασμός της πυρηνικής ενέργειας με τέτοιες πολιτικές εξουσίες κάνει τα πράγματα επικίνδυνα. Πόσο, όμως, λιγότερο επικίνδυνη είναι η λειτουργία πυρηνικών εργοστασίων από ιδιωτικές εταιρίες και πόσο πιο αποτελεσματική ήταν η διαχείριση και πληροφόρηση της «δημοκρατικής» ιαπωνικής κυβέρνησης; Είναι ίσα-ίσα στους πιο υψηλούς και σοφιστικέ κύκλους που ο κυνισμός γίνεται πιο επικίνδυνος.
Έτσι, στο Council on Foreign Relations, αμερικανική δεξαμενή σκέψης για γεράκια, εμφανίστηκε, με αφορμή τη Φουκουσίμα, άρθρο με τον εξωφρενικό τίτλο Πόση ραδιενεργός μόλυνση θεωρείται πολύ υψηλή; και πολιτικώς ορθά επιχειρήματα του τύπου ότι οι άνθρωποι θα ανέχονταν «ένα τοις χιλίοις αύξηση των θανάτων από καρκίνο»…
Αλήθεια πόσο αποτιμάται, με όρους αγοράς, το να γίνει απροσπέλαστη για κανά-δυο αιώνες λόγω ραδιενέργειας η Πίνδος, οι Κυκλάδες, η Κρήτη, η Ροδόπη, η Αττική;
