του Αλέξανδρου Τσίγγου
Δύο τεχνολογικές εξελίξεις έκαναν εφικτό αυτό που στην ιστορία του 20ού αιώνα ονομάστηκε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τα συρματοπλέγματα και εφεύρεση του πολυβόλου.
Για τη σύγχρονη χρήση της εφεύρεσηςαυτής, τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας δόθηκαν στον Joseph F. Glidden το 1874. Από την εταιρεία του δημιουργήθηκε ο κολοσσός της US Steel. Εδώ στην Ελλάδα τη γνωρίζουμε από τον τίτλο «Ελληνικές Χαλυβουργίες». Η αναγκαιότητα της εφεύρεσης προέκυψε από την ανάγκη της περίφραξης των μεγάλων κτηνοτροφικών μονάδων στις ΗΠΑ, την εξέλιξη των νόμων περί ιδιοκτησίας γης, και την ολοκλήρωση της περιόδου της «Άγριας Δύσης» προς ένα, υποθετικά τουλάχιστον, ευνομούμενο κράτος. Από τη στιγμή που αποδείχθηκε ότι η περίφραξη από συρματόπλεγμα αυξάνει τους πληθυσμούς των βοοειδών, υιοθετήθηκε από τους ιδιοκτήτες των ράντσων και τις εταιρείες των σιδηροδρόμων. Η Αμερική της Δύσης κατάφερε τον άμεσο περιορισμό της ελευθερίας των γνωστών αγελαδάρηδων, οι οποίοι εξέτρεφαν τα ζώα τους στις απέραντες ανοιχτές εκτάσεις. Στον πόλεμο που ξέσπασε με διακύβευμα την Ελευθερία Διέλευσης ή την Περιφραγμένη Ιδιοκτησία κέρδισε η τελευταία.
Η έννοια της «περίφραξης», θα απλωθεί σε όλο το εύρος του ύστερου καπιταλισμού με εξέχοντες του νόμους περί πνευματικών δικαιωμάτων και πνευματικών ιδιοκτησιών. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Ας μείνουμε στις κλεμμένες γαίες της Άγριας Δύσης, είτε από τους αυτόχθονες γηγενείς Ινδιάνους, είτε από τους μικροϊδιοκτήτες, που εξόρμησαν από τις ανατολικές ακτές στις απέραντες πεδιάδες, αναζητώντας την ελευθερία του αποίκου από τους «χρηματοπιστωτικούς Βαρόνους».
Σύντομα οι περιφραγμένες επιτηρούμενες αγέλες των ζώων θα αντικαθιστούνταν από τις περιφραγμένες επιτηρούμενες αγέλες των ανθρώπων.
***
Η άμυνα απασχόλησε την πολεμική τέχνη περισσότερο από εννιακόσια (900) χρόνια.
Η εφεύρεση ενός στρατιωτικού πυροβόλου όπλου που θα μπορούσε να παράγει γρήγορα, επαναλαμβανόμενα πυρά για να συντρίψει λειτουργώντας πολλαπλασιαστικά σε μια επίθεση ήταν επιτακτική ανάγκη .
Στα μέσα του 1800 εφευρέθηκε ένα όπλο που ήταν πρακτικό, ως επί το πλείστον μηχανικά αξιόπιστο, και μπορούσε να επαναφορτίσει σχετικά γρήγορα. Ήταν εφεύρεση του Richard J. Gatling, και έγινε γνωστό ως Gatling Gun. Είχε όμως τεχνικούς περιορισμούς. Αυτό που όμως προκάλεσε την τομή στην εξέλιξη της τέχνης του πολέμου, ήταν το Maxim, το 1884 από τον Hiram Maxim. Το Hiram Maxim τέθηκε σε χρήση στα τέλη του 19ου αιώνα σε συγκρούσεις όπως ο πόλεμος των Μπόερ και ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος. Χρησιμοποιήθηκε σε πολλά άλλα μέρη και έγινε ξακουστό για τη χρήση του από τα ευρωπαϊκά αποικιοκρατικά έθνη ,με προεξέχουσα την Μ. Βρετανία. Η πρώτη πολεμική χρήση του Maxim έγινε στις 25 Οκτωβρίου του 1893 στη σύγχρονη Ζιμπάμπουε, όταν 700 αστυνομικοί στρατιώτες της Αστυνομίας της Βρετανικής Εταιρείας Νότιας Αφρικής (BSAP) δέχθηκαν επίθεση από 3.500 πολεμιστές Matabele, καθώς Βρετανοί αποικιοκράτες εισέβαλαν στο βασίλειό τους. Πέντε όπλα Maxim σκότωσαν περίπου 1.500 πολεμιστές. Μια εβδομάδα αργότερα, σε μια άλλη μάχη σκοτώθηκαν 2.500 πολεμιστές από τους 6.000.
Το εργαλείο της μαζικής εξόντωσης τεράστιων αριθμών αντιπάλων, σε μια μόνο μάχη, είχε μπει στη δράση. Σύντομα ο συνδυασμός των δύο, του ατσάλινου συρματοπλέγματος και του πολυβόλου θα οικοδομούσε τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Πρώτα στην Κούβα που διεκδικούσε την απελευθέρωση της από την Ισπανία και μερικά χρόνια αργότερα στην Νότιο Αφρική, στον πόλεμο ενάντια στους Μπόερς, δηλαδή τους αρχικούς Ολλανδούς αποίκους στο μέρος αυτό, από τους Βρετανούς.
Ο Ισπανός στρατηγός Martínez Campos με το ψευδώνυμο «Χασάπης» περιέφραξε το νησί της Κούβας με συρματοπλέγματα και εξόπλισε την περίμετρο με πολυβόλα. Έτσι απέτρεπε την πρόσβαση των Αμερικανών δημοσιογράφων από το να περιγράψουν την φρίκη της ισπανικής αποικιοκρατίας ενάντια σε έναν αντιαποικιακό αγώνα (Σύντομα οι Ισπανοί θα αντικαθιστούνταν από τους Αμερικανούς). Ο Martinez Campos, χάρη στο πολυβόλο, έλεγχε με μικρή στρατιωτική δύναμη εκατοντάδες χιλιάδες Κουβανούς αγρότες και σκλάβους. Το αποτέλεσμα ήταν πάνω από 150.000 θάνατοι από την ασιτία και τις άγριες συνθήκες επιβολής.
Οι Βρετανοί δεν άργησαν να αντιγράψουν την ισπανική πρωτοπορία. Το έκαναν όμως με μεγαλύτερη τέχνη και σε ιδανικές εδαφολογικές συνθήκες. Το εργαλείο της μαζικής εξόντωσης σε λίγη ώρα μετατράπηκε σε εργαλείο μαζικής επιτήρησης για όσο χρόνο χρειαζόταν. Δημιούργησαν πάνω από 100 στρατόπεδα συγκέντρωσης που τα ονόμασαν Κέντρα Ανεπιθύμητων. Οι Ναζί και οι Σοβιετικοί θα τα ονομάσουν αργότερα Κέντρα Εργασίας.
***
Ας έλθουμε όμως στο σήμερα.
Όλα τα συστήματα εξουσίας ,από την αρχή επιβολής τους έως στην μετεξέλιξη τους, προσπαθούν τη διαρκή αναπαραγωγή τους. Στην πορεία επιδιώκουν αυτή την αναπαραγωγή τους μέσα από την αργή διαδικασία της ενσωμάτωσης των αντιθέσεων που δημιουργούν. Όχι όλων, γιατί αυτό είναι αδύνατον, και όχι στην υφή που είχαν όταν πρωτοδημιουργήθηκαν αυτές οι αντιθέσεις. Θα εκφυλισθούν από το πρωτογενή επαναστατικό τους υλικό και βάζοντας νερό στο κρασί τους θα μπορέσουν να αποτελέσουν μέρος του συστήματος. Αυτό είναι το διαρκές απόβγαλμα της σύγχρονης ανθρώπινης ιστορίας.
Όλα τα συστήματα εξουσίας, αναδιατάσσουν και έχουν την ικανότητα της ώσμωσης των προηγούμενων κυρίαρχων ελίτ με νέες, που δημιούργησαν οι νέοι οικονομικοί και κοινωνικοί όροι. Εξαιρετικό παράδειγμα είναι η ελληνική κωμωδία «Λαός και Κολωνάκι».
Έχουν γράψει πολλοί σε όλο τον κόσμο για το πρόβλημα μιας ανόθευτης Δημοκρατίας. Πραγματιστές και οραματιστές. Ίσως ο πιο ενδεδειγμένος είναι ο θεωρητικός και πατέρας της προπαγάνδας Έντουαρντ Μπερνές. Στο βιβλίο του «Προπαγάνδα» περιγράφει το πρόβλημα και πώς αναγκαστικά η χρονοβόρα και δαπανηρή λειτουργία μιας Δημοκρατίας λύνεται. Με τη νόθευση της. Όχι τυχαία, οι Δημοκρατίες του 20ού και 21ου αιώνα έπρεπε να έχουν ένα κοσμητικό επίθετο. Αστική, κοινοβουλευτική, συνταγματική, προεδρική, προεδρευομένη, λαϊκή κ.λπ. Ήδη η νόθευση λοιπόν παρούσα εν τη γενέση της. Το πρόβλημα είναι ένα. Πώς θα επιτευχθεί οΈλεγχος και η Συμμόρφωση των Μαζών. Η φύση των πολιτικών συστημάτων είναι η περιθωριοποίηση των λαών από τα συστήματα εξουσίας και φυσικά η ανικανότητα τους να αναδιανέμουν τον παραγόμενο πλούτο. Αυτό σημαίνει αναπόφευκτα και την εδραίωση μιας καχεκτικής ελεγχόμενης νομοθετικά δικαιοσύνης και της αναξιοκρατίας. Αν το πλεόνασμα από την εκμετάλλευση ενός ολόκληρου κόσμου, δηλαδή εθνών και των λαών τους, δίνει στα κυρίαρχα κράτη την ικανότητα να κάνουν αναδιανομή του πλούτου με διάφορες μορφές, όπως η κοινωνική πρόνοια, η εκπαίδευση κ.λπ. στο εσωτερικό των κρατών τους, τους δίνει και σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα της ενσωμάτωσης των κοινωνιών σε αυτό που ονομάζουμε κοινωνική συναίνεση. Κάτι τέτοιο όμως θέλει πάντα περισσευούμενο πλούτο και ο πλούτος παραφράζοντας τον Προυντόν θα πούμε ότι είναι αποτέλεσμα είτε κλοπής, είτε απάτης, είτε υπεξαίρεσης.
Μπορούμε να πούμε ότι η φύση των συστημάτων εξουσίας αντανακλούν μέρος του ατελούς της ανθρώπινης φύσης. Σήμερα η ανθρώπινη φύση, ψυχολογία και βιολογία έχουν σε μεγάλο βαθμό ερμηνευτεί, πακεταριστεί σε προϊόντα, όχι μόνο οικονομικής συναλλαγής ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές, αλλά και πολιτικής επιβολής, ανάμεσα στο σύστημα εξουσίας και τους πολίτες του, που γίνονται οι ίδιοι προϊόντα.
Οι κυρίαρχες ελίτ επίσης είχαν πάντα την ανάγκη να μεταφράσουν τη δύναμη της εξουσίας και επιβολής, ως ιστορικό δικαίωμα που είτε ήταν δοσμένο από τον Θεό, (αρχαία Ρώμη, προτεσταντισμός στη Βρετανία και, οι γαλαζοαίματοι, είναι λίγα παραδείγματα) είτε από μια βιολογική ανωτερότητα, (η ινδοευρωπαϊκή ανωτερότητα, η θεωρία της εξέλιξης των ειδών του Δαρβίνου). Αυτό διαχώρισε τους λίγους από τους πολλούς και εκφράστηκε ακόμα και στον περιορισμό της γνώσης που είναι για τις αντιλήψεις αυτές, δικαίωμα των λίγων, των ευνοημένων από την φύση, των ικανών και που ιστορικά μπορεί να εντοπιστεί στην δημιουργία των πρώτων Ιερατείων. Στόχος ο έλεγχος και η συμμόρφωση των πολλών.
Η συμμόρφωση στις κοινωνίες μας ξεκίνησε είτε με την επιβολή των όπλων, είτε με τη χρήση της προπαγάνδας, είτε με την κοινωνική μηχανική, είτε όλα μαζί, είτε ξεχωριστά, είτε προς λαούς που τέθηκαν υπόδουλοι, είτε στους δικούς τους λαούς. Η εξουσία χρειάζεται το κεφάλι της ήσυχο και να ελέγχει ως ανθρώπινος οργανισμός, τα χέρια και τα πόδια. Δεν είναι τυχαία η έκφραση σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι.
Με την είσοδο της ψηφιακής τεχνολογίας, ένα άγιο δισκοπότηρο έχει παραδοθεί στα χέρια της κάθε ελίτ, μιας ελίτ πλέον στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Όλα τα παραπάνω συγχωνεύονται σε ένα κορμό. Στην ψηφιοποίηση του ανθρώπου, της κοινωνίας, η αναγωγή του πραγματικού κόσμου στο κυβερνοσύννεφο, η ενσωμάτωση του απτού μέσω αυτών των τεχνολογιών στον συνθετικό άυλο των δυαδικών αριθμών, και κατ’ επέκταση ενός αριστουργήματα επιτήρησης, ελέγχου, συμμόρφωσης, επαναδιαπραγμάτευσης του ποιός είναι πολίτης, της κοινωνικής αποξένωσης, του κοινωνικού κατακερματισμού και κυριαρχία της επιβολής, για μια ακόμα φορά των λίγων επί των πολλών.
Τρισεκατομμύρια δεδομένων, περνούν στα κύρια χέρια τεσσάρων γιγάντων της τεχνολογίας. Για τον κάθε έναν από εμάς, αποτυπώνουν την ύπαρξη μας, τις συνήθειες που είχαμε και κατά πόσο αναδιαμορφώνονται, αποθηκεύονται και αξιοποιούνται όχι μόνο ως εμπορικό προϊόν στους ενδιαφερόμενους, αλλά και ως προϊόν ελέγχου, διαμόρφωσης της συνείδησης και της αντίληψης του κάθε ενός από μας για τον εξωτερικό του κόσμο. Ο άνθρωπος χρήστης.
Η μαζική επιτήρηση είναι ήδη εδώ. Είναι εδώ, ακόμα και αν δεν έχει απλωθεί η κινεζική μορφή της στη Δύση, με το σύστημα για παράδειγμα της Κοινωνικής Πίστωσης. Δηλαδή ένα σύστημα επιβράβευσης του πολίτη αν είναι «καλό» και «υπάκουο» παιδί. Η τιμωρία του, αν είναι «κακό» και «αντιδραστικό». Αυτό ήδη μας έγινε φανερό στην περίοδο των lockdown με πρόσχημα την πανδημία. Είναι ομολογημένο από τον δρ. Fauci, καθώς και από τον κύριο Sounak, αλλά ακόμη και από αυτούς που επέβαλλαν τους περιορισμούς για τις αποστάσεις των δύο μέτρων, ότι κανονισμοί όπως η εξ αποστάσεως εργασία, οι αρχαιρεσίες, η χρήση μασκών, ήταν πολιτικές αποφάσεις που δεν στηρίζονταν σε επιστημονικά δεδομένα. Και ότι επιβάλλεται προσχηματικά έρχεται να μείνει άσχετα από τις αντιδράσεις των λαών.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη έχει εισαχθεί σε όλα αυτά τα συστήματα που κάνουν το λεγόμενο shorting, είτε το πακετάρισμα, και διαχειρίζονται έτσι τους μηχανισμούς ελέγχων και επιβολής. Για παράδειγμα με τη μορφή των αλγόριθμων και μέσω αυτών, αστυνομεύονται τα «κοινωνικά μέσα» που ο κόσμος ξεχνάει ότι είναι μετοχικές εταιρείες, οι οποίες έχουν σκοπό το κέρδος. Αυτές κερδοσκοπούν προσφέροντας άνευ χρέωσης το προϊόν, μετατρέποντας τον χρήστη σε προϊόν. Τούτο είναι το άπλωμα ενός τεράστιου συρματοπλέγματος στον πλανήτη, σε συνδυασμό με ψηφιακά πολυβόλα της ακύρωσης του πραγματικού κόσμου. Ο πολίτης εναποτίθεται και εγκλωβίζεται, σε ένα ψηφιακό ψευδή κόσμο, που κλείνει με το απλό πάτημα ενός delete. ο πραγματικός άνθρωπος σκοτώνεται, σκοτώνεται η ύπαρξη του, οι ανάγκες του, στο σήμερα και το αύριο .
Ο μετανθρωπισμός, η μεταπολιτική, η μεταοικονομία, ο μετακαπιταλισμός δε χρειάζονται δεκάδες χιλιάδες ρουφιάνων, ούτε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν χρειάζονται το latroha της Κούβας ή τα κέντρα Ανεπιθύμητων της Νότιας Αφρικής. Έχουν καταστήσει ανέξοδα όλους εμάς ρουφιάνους και ανθρωποφύλακες του εαυτού μας λίγο πριν μας οδηγήσουν στο να μετασχηματιστούμε σε ψηφιακούς νομάδες μέσα στα σπίτια μας, που στο μεταξύ έχουν γίνει τα κελιά μας.
