Τα παγκόσμια δεδομένα αλλάζουν, η μάχη προοιωνίζεται ανελέητη…
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Όλα όσα γίνονται στην Ελλάδα τα χρόνια των Μνημονίων οφείλονται σε στρατηγική της Γερμανίας και του ευρωιερατείου, σχεδιασμός που ξεκίνησε, το αργότερο, από όταν άρχισαν οι διαπραγματεύσεις ένταξης της χώρας στην ΕΟΚ. Η στρατηγική μπήκε σε εφαρμογή όταν οι δανειστές ήταν έτοιμοι, η στιγμή ήταν ώριμη και στην Ελλάδα είχαν ήδη τοποθετηθεί πρόσωπα κατάλληλα, ώστε η χώρα να υποκύψει χωρίς αντίσταση.
Ορισμένοι λένε ότι αυτά είναι «θεωρίες συνομωσίας» και καλούν τον κόσμο να κάνει θυσίες για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Καλλιεργούν αυταπάτες και λένε ψέματα. Σταδιακά, πολλοί συνειδητοποιούν ότι όλες αυτές οι «διαπραγματεύσεις» για το χρέος με τις δήθεν διαφωνίες των εταίρων αλλά την τελική τους σύνταξη υπό τον Σόιμπλε, τα ταξίδια του Τσίπρα υποτίθεται για πολιτική λύση, οι δηλώσεις και αντιδηλώσεις, ο Τσακαλώτος με τα ελληνικά του, το δήθεν «καθήκον να σώσουμε τη χώρα», που επικαλούνται οι κυβερνητικοί για να δικαιολογήσουν την υποτέλειά τους, δεν είναι παρά ένα κακοπαιγμένο θέατρο.
Σκοπός δεν είναι να βγούμε από την κρίση αλλά να μείνουμε χρεωμένοι και σε απόλυτη εξάρτηση από τους δανειστές, με επικεφαλής τη Γερμανία. Έτσι ώστε ο επίγειος, υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας να περάσει στα χέρια των Γερμανών και των άλλων Ευρωπαίων και η Ελλάδα να είναι εξάρτημα της γεωπολιτικής στρατηγικής του Βερολίνου. Ο Τσίπρας υπογράφει και η αντιπολίτευση, συνολικά, ουδέποτε υπονόησε ότι θα αμφισβητήσει στο ελάχιστο την υπογραφή του σημερινού πρωθυπουργού. Βλάπτουν και οι τρεις και οι δεκατρείς, όλοι τους, τη χώρα το ίδιο, λέει ο Καβάφης.
Η επίθεση του Σόιμπλε στην ελληνική ναυτιλία απορρέει από τη στρατηγική του Βερολίνου – βλ. το άρθρο μου «Από τον Τσίπρα στον Μακρόν, τι έχουν να δουν τα μάτια μας». Το μέγεθος της ναυτιλίας μας, ο όγκος της ιδιοκατοίκησης και ο αριθμός των ελεύθερων επαγγελματιών ήταν εξαρχής καρφί στο μάτι των Ευρωπαίων, ειδικά των Γερμανών. Από τη στιγμή που η στρατηγική (του Βερολίνου) εγκρίθηκε, η εφαρμογή της δεν επηρεάζεται ούτε από κυβερνήσεις ούτε από τη συγκυρία. Είναι η στρατηγική του εθνικού συμφέροντος και τηρείται απαρέγκλιτα. Όταν, λοιπόν, ο σχεδιασμός προετοιμάζει την καταστροφή μας επί τέσσερεις δεκαετίες δεν μπορεί να ελπίζουμε ότι θα πιούμε το γνωστό διαφημιζόμενο ποτό, «θα βγάλουμε φτεράαα» και θα ξεφύγουμε.
Μετά την εκλογή Τραμπ, η πρόσφατη δήλωση της Μέρκελ για μια Ευρώπη ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ, προμηνύει θύελλες, επαναφορά συγκρούσεων στην ήπειρο, υποτίθεται ξεχασμένων. Εμείς υπογράφουμε 4ο Μνημόνιο και η αμετανόητη Γερμανία ετοιμάζεται για το 4ο Ράιχ, μια ακόμα απόπειρα παγκόσμιας κυριαρχίας.
Η αρχαία Σπάρτη συνένωσε τους Έλληνες καλώντας σε αγώνα απελευθέρωσης από τον Αθηναϊκό ζυγό. Η απελευθέρωση είναι πολυφορεμένο επιχείρημα, στην εποχή μας από τις ΗΠΑ, για πόλεμο. Πάει πολύ βέβαια να μιλάει η Γερμανία για απελευθέρωση (από τις ΗΠΑ) αλλά υπολογίζει προφανώς στη συμπαράσταση γειτόνων φίλα προσκείμενων στον φασισμό. Η δύναμη, ακόμα και η ωμή βία, εμπνέει εξουσία σε πολλούς και η Γερμανία έχει εγγυημένο παρελθόν. Μιτεράν και Θάτσερ εκτιμούσαν ότι μια ενωμένη Γερμανία θα είχε εθνικοσοσιαλισμό (σε κοινοβουλευτικό πλαίσιο) και αυτό ακριβώς έχει με τη συγκυβέρνηση των Χριστιανοδημοκρατών της Μέρκελ με τους Σοσιαλιστές. Οι ρίζες του εθνικοσοσιαλισμού εμφανίστηκαν και διαμορφώθηκαν στη Γερμανία στα μέσα του 1800 και γνώρισαν το απόγειό τους με τον Χίτλερ.
«Ανεξάρτητη Ευρώπη», κατά Μέρκελ, χωρίς διάλυση και αντικατάσταση του ΝΑΤΟ από άλλη συμμαχία, χωρίς τις ΗΠΑ, δεν γίνεται. Το θέμα ετέθη. Το τραίνο κινείται πλέον με επιτάχυνση και ο εκτροχιασμός είναι στις πιθανότητες. Αύριο; Μεθαύριο; Καμία εγγύηση για χρόνο και τρόπο. Ο Μακρόν, ο άνθρωπος που έρριξαν με αλεξίπτωτο στην προεδρική πολυθρόνα, διέρρευσε τα οικονομικά/εργατικά σχέδιά του, να βάλει τα δυο πόδια των Γάλλων σε ένα παπούτσι. Πόσο θα μείνει άραγε στη θέση του, για πόσο καιρό και με ποιο κόστος;
Ούτε ο πιο ανόητος μπορεί να σκεφτεί πως οι ΗΠΑ θα τα παρατήσουν χωρίς αδυσώπητη μάχη. Η σκέψη ότι η Γερμανία γίνεται επικίνδυνη είναι παλιά. Όταν ο Μπους διαχώριζε την παλαιά από τη «νέα Ευρώπη» (τις χώρες του διαλυμένου Συμφώνου της Βαρσοβίας, υπό την ΕΣΣΔ) τη Γερμανία είχε στόχο, όχι τη Ρωσία. Η νέα Ευρώπη (Πολωνία, Βαλτικές χώρες κ.λπ.) έπρεπε να είναι φιλοαμερικάνικη και όχι σύμμαχος του Βερολίνου και των Βρυξελλών. Η μάχη θα είναι ανελέητη. Η Ελλάδα στα μάτια των αντιμαχόμενων είναι «λεία πολέμου» με ιδιαίτερη αξία, αν όσα λέγονται για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων αποδειχθούν βάσιμα -έστω εν μέρει. Από όαση ειρήνης η χώρα μας μπορεί να γίνει ηφαίστειο από τη μια στιγμή στην άλλη, ενώ και τα Βαλκάνια συνολικά πάνε να ξαναγίνουν «πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης», όπως παλιά.
Το θρίλερ προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ποιος θα συμμαχήσει με ποιον, θα ξαναπαιχτεί, θα δούμε πράματα και θάματα- αλλά κανείς δεν έχει τα στοιχεία ώστε να κάνει βάσιμες προβλέψεις, ίσως ούτε οι κορυφαίοι ηγέτες, Πούτιν και Τραμπ, επειδή η θέση του Αμερικάνου δεν είναι σταθερή.
Δεν υπάρχει τρόπος να μιλήσουμε για την πατρίδα μας παραλείποντας τον διεθνή περίγυρο. Οι εγχώριες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι απλώς δουλοπρεπείς. Κυρίως είναι ανίκανες. Δυναμικές εξελίξεις στη χώρα μας είχαν έναυσμα εκρήξεις από το εξωτερικό. Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά κι αυτό δεν είναι παρά μια κουβέντα.
