Του Μουμία Αμπού – Τζαμάλ
Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τον Μουμία Αμπού-Τζαμάλ, που παραμένει φυλακισμένος, στις 23 Νοεμβρίου 2012. Αναφέρεται στην επαύριο των αμερικανικών εκλογών, οι οποίες ανέδειξαν και πάλι τον Ομπάμα στην προεδρία των ΗΠΑ.
Οι εκλογές, δόξα τω Θεώ, τέλειωσαν, και ένας βαθύς αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από εκατομμύρια Αμερικανούς: Ο άνθρωπος της επιλογής τους έχει επικρατήσει και, ίσως ακόμη σημαντικότερο, ο άνθρωπος στον οποίο αντιτάχθηκαν, ο άνθρωπος που φοβόντουσαν, έχει ηττηθεί.
Καθώς έχουν περάσει αρκετές μέρες, νέα ερωτήματα τίθενται που απαιτούν απαντήσεις.
Αν αισθάνεσαι ότι έχεις κερδίσει… τι έχεις κερδίσει; Πώς μετασχηματίζει η νίκη σου τη ζωή σου; Είσαι πιο ελεύθερος; Είναι κάποιος από την οικογένειά σου πιο ελεύθερος; Είναι η κοινότητά σου ωφελημένη με οποιονδήποτε τρόπο από τα εκλογικά αποτελέσματα;
Αυτά δεν είναι απλώς ρητορικές ερωτήσεις, αλλά ζητήματα πάνω στα οποία πρέπει να αναλογιστεί κανείς. Είσαι σε καλύτερη κατάσταση; Να, τέτοιου είδους ερωτήσεις, ειδικά οι πολιτικοί, δεν θέλουν να τις ρωτάς – ούτε να τις απαντάς. Όμως τίθενται. Και αναζητούν απαντήσεις.
Επειδή, οι περισσότεροι άνθρωποι ψηφίζουν για κάτι. Κάτι συγκεκριμένο. Οι πιο πιστοί, οι πιο αφοσιωμένοι ψηφοφόροι των Δημοκρατικών είναι οι μαύροι Αμερικανοί και, εκτός του συμβολισμού (που εκπροσωπεί ένας μαύρος πρόεδρος), τι έχουν πάρει σαν αντάλλαγμα για αυτό; Γιατί η ζωή των μαύρων είναι τόσο σύντομη, τόσο σκυλίσια, τόσο ευνουχισμένη;
Είναι έτσι επειδή εκατομμύρια μαύρων Αμερικανών, που δουλεύουν στις χειρότερες δυνατές θέσεις εργασίας (εάν τις βρουν), που τα παιδιά τους φοιτούν στα χειρότερα σχολεία, που βιώνουν την πιο άθλια στέγαση στην Αμερική, που υφίστανται το πιο άγριο πρόσωπο της αστυνομικής βίας, φαίνεται να είναι ευχαριστημένοι με την εξουσία των συμβόλων: σκούρα πρόσωπα σε υψηλές θέσεις.
Είθε κάποια μέρα να διεκδικήσουμε περισσότερα.
