Του Στάθη Γκότση. Και να ’σου που ξαφνικά αποκτήσαμε, εν μία νυκτί, τόσους τιμητές της ιστορικής μνήμης που κλαυθμυρίζουν περίλυποι για τα κατεστραμμένα μνημεία της πόλης!
Οι οθόνες γέμισαν με εικόνες από φλεγόμενα ιστορικά κτίρια του κέντρου της Αθήνας, οι γνωστοί μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι άρχισαν να θρηνούν για τους βανδαλισμούς και τους εμπρησμούς μνημείων, οι εφημερίδες και τα ηλεκτρονικά Mέσα ταίριαξαν τις θεαματικές φωτογραφίες με κραυγαλέους τίτλους για τα «στολίδια» της πόλης που «ρήμαξαν οι βάρβαροι»…
Περίσσεψε η υποκρισία!
Υποκρισία από όσους «φούσκωσαν» τα γεγονότα, ακόμη και με ανήκουστη επιμονή στην αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων, όπως ο «εμπρησμός» του κινηματογράφου Αττικόν (που βέβαια δεν κάηκε), για να σηκώσουν ένα προπέτασμα καπνού πάνω από αυτό που στην πραγματικότητα συνέβαινε στην Αθήνα στις 12 Φλεβάρη. Για να αποκρύψουν πως χιλιάδες οργισμένοι εργαζόμενοι και άνεργοι, άνθρωποι κάθε ηλικίας, άντρες και γυναίκες από όλες τις γειτονιές της πόλης, συνέρρεαν σε ένα από τα ογκωδέστερα συλλαλητήρια των τελευταίων ετών, προκειμένου να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην ολοσχερή καταστροφή της ζωής τους και της χώρας. Για να αποσιωπήσουν την άγρια κατασταλτική βία και τον χημικό πόλεμο που εξαπολύθηκε στο Σύνταγμα και σε όλο το ιστορικό κέντρο, ενάντια στον ανθρώπινο χείμαρρο που επί ώρες παρέμενε πεισματικά στους δρόμους.
Υποκρισία από όσους παριστάνουν πως νοιάζονται για τα μνημεία και τον πολιτισμό, την ίδια ώρα που η Αθήνα του Μνημονίου αγκομαχεί, η ανεργία καλπάζει, οι άστεγοι και οι πεινασμένοι πολλαπλασιάζονται, τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ζωή των ανθρώπων ευτελίζεται, η απελπισία και η φτώχεια γενικεύονται, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα μουσεία και οι αίθουσες τέχνης φυτοζωούν.
Υποκρισία από όσους καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν ότι η συνεχιζόμενη βία ενός συστήματος που ισοπεδώνει τις ζωές, η βία μιας βάρβαρης πολιτικής που ξεθεμελιώνει ακόμη και στοιχειώδη δικαιώματα γεννά αναπόφευκτα βίαιες αντιδράσεις, συχνά, ανεξέλεγκτες ή αυτοκαταστροφικές ή απολίτικες ή ανεγκέφαλες ή όπως αλλιώς θα τις ονόμαζε κανείς, οχυρωμένος πίσω από έναν ανέξοδο καθωσπρεπισμό.
Υποκρισία από όσους ανακαλύπτουν την αξία των μνημείων όταν τους εξυπηρετεί συγκυριακά να κάνουν πρώτη είδηση το Αττικόν που, άκουσον-άκουσον, «Γλίτωσε από τους Γερμανούς – κάηκε από τους Έλληνες!», ενώ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εκατοντάδες ιστορικά κτίρια που καταρρέουν σε όλη τη χώρα από τη χρόνια εγκατάλειψη και την αδιαφορία, ποτέ δεν στηλίτευσαν τις ευθύνες της πολιτείας που με υποστελεχωμένες και υποχρηματοδοτούμενες υπηρεσίες απεκδύεται, επί της ουσίας, των ευθυνών της για την προστασία και ανάδειξη του μνημειακού πλούτου της χώρας.
Υποκρισία από όσους κάνουν πως δεν βλέπουν τα δεκάδες εγκαταλειμμένα ιστορικά κτίρια στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα, στην Κουμουνδούρου, στα Εξάρχεια και αλλού (πολλά ιδιοκτησίας του Δημοσίου και του ίδιου του υπουργείου Πολιτισμού), μνημεία που κάποιοι ετοιμάζονται να εκποιήσουν κοψοχρονιά ή να «αξιοποιήσουν» εμπορικά, αντί να εργαστούν για την αποκατάσταση και απόδοσή τους στις στεγαστικές, μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες των κατοίκων και τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης.
Ας κοπάσουν οι υποκριτικές οιμωγές! Δεν προσφέρουν καμία υπηρεσία στην υπόθεση των μνημείων – δεν το επιδιώκουν άλλωστε, άλλος είναι ο σκοπός τους. Οι περισσότεροι, όψιμοι γαρ υπερασπιστές των μνημείων, δεν γνωρίζουν καν περί τίνος ομιλούν. Νομίζουν πως τα μνημεία περιορίζονται στα «όμορφα» ντουβάρια ή στα λοιπά οικοδομικά υλικά τους. Δεν υποπτεύονται καν πως τα μνημεία είναι πολύ περισσότερο οι μνήμες που φέρουν στην ιστορική διαδρομή τους από την κατασκευή τους μέχρι τις μέρες μας. Μνήμες που παραπέμπουν σε κοινωνικές σχέσεις, αντιθέσεις και συγκρούσεις, σε ανθρώπινες ζωές. Μνήμες που αλλοιώνονται και χάνονται όταν τα μνημεία αντιμετωπίζονται ως γυμνά κουφάρια έτοιμα να υποταχθούν στις επιταγές του real estate και να αποκτήσουν νέες χρήσεις, προνομιακά ως υποκαταστήματα τραπεζών, καταστήματα ειδών πολυτελείας ή ταχυφαγεία και διασκεδαστήρια.
Περίσσεψε η υποκρισία!
Υποκρισία από όσους «φούσκωσαν» τα γεγονότα, ακόμη και με ανήκουστη επιμονή στην αναπαραγωγή ψευδών ειδήσεων, όπως ο «εμπρησμός» του κινηματογράφου Αττικόν (που βέβαια δεν κάηκε), για να σηκώσουν ένα προπέτασμα καπνού πάνω από αυτό που στην πραγματικότητα συνέβαινε στην Αθήνα στις 12 Φλεβάρη. Για να αποκρύψουν πως χιλιάδες οργισμένοι εργαζόμενοι και άνεργοι, άνθρωποι κάθε ηλικίας, άντρες και γυναίκες από όλες τις γειτονιές της πόλης, συνέρρεαν σε ένα από τα ογκωδέστερα συλλαλητήρια των τελευταίων ετών, προκειμένου να διατρανώσουν την αντίθεσή τους στην ολοσχερή καταστροφή της ζωής τους και της χώρας. Για να αποσιωπήσουν την άγρια κατασταλτική βία και τον χημικό πόλεμο που εξαπολύθηκε στο Σύνταγμα και σε όλο το ιστορικό κέντρο, ενάντια στον ανθρώπινο χείμαρρο που επί ώρες παρέμενε πεισματικά στους δρόμους.
Υποκρισία από όσους παριστάνουν πως νοιάζονται για τα μνημεία και τον πολιτισμό, την ίδια ώρα που η Αθήνα του Μνημονίου αγκομαχεί, η ανεργία καλπάζει, οι άστεγοι και οι πεινασμένοι πολλαπλασιάζονται, τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ζωή των ανθρώπων ευτελίζεται, η απελπισία και η φτώχεια γενικεύονται, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα μουσεία και οι αίθουσες τέχνης φυτοζωούν.
Υποκρισία από όσους καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν ότι η συνεχιζόμενη βία ενός συστήματος που ισοπεδώνει τις ζωές, η βία μιας βάρβαρης πολιτικής που ξεθεμελιώνει ακόμη και στοιχειώδη δικαιώματα γεννά αναπόφευκτα βίαιες αντιδράσεις, συχνά, ανεξέλεγκτες ή αυτοκαταστροφικές ή απολίτικες ή ανεγκέφαλες ή όπως αλλιώς θα τις ονόμαζε κανείς, οχυρωμένος πίσω από έναν ανέξοδο καθωσπρεπισμό.
Υποκρισία από όσους ανακαλύπτουν την αξία των μνημείων όταν τους εξυπηρετεί συγκυριακά να κάνουν πρώτη είδηση το Αττικόν που, άκουσον-άκουσον, «Γλίτωσε από τους Γερμανούς – κάηκε από τους Έλληνες!», ενώ ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εκατοντάδες ιστορικά κτίρια που καταρρέουν σε όλη τη χώρα από τη χρόνια εγκατάλειψη και την αδιαφορία, ποτέ δεν στηλίτευσαν τις ευθύνες της πολιτείας που με υποστελεχωμένες και υποχρηματοδοτούμενες υπηρεσίες απεκδύεται, επί της ουσίας, των ευθυνών της για την προστασία και ανάδειξη του μνημειακού πλούτου της χώρας.
Υποκρισία από όσους κάνουν πως δεν βλέπουν τα δεκάδες εγκαταλειμμένα ιστορικά κτίρια στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα, στην Κουμουνδούρου, στα Εξάρχεια και αλλού (πολλά ιδιοκτησίας του Δημοσίου και του ίδιου του υπουργείου Πολιτισμού), μνημεία που κάποιοι ετοιμάζονται να εκποιήσουν κοψοχρονιά ή να «αξιοποιήσουν» εμπορικά, αντί να εργαστούν για την αποκατάσταση και απόδοσή τους στις στεγαστικές, μορφωτικές και κοινωνικές ανάγκες των κατοίκων και τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης.
Ας κοπάσουν οι υποκριτικές οιμωγές! Δεν προσφέρουν καμία υπηρεσία στην υπόθεση των μνημείων – δεν το επιδιώκουν άλλωστε, άλλος είναι ο σκοπός τους. Οι περισσότεροι, όψιμοι γαρ υπερασπιστές των μνημείων, δεν γνωρίζουν καν περί τίνος ομιλούν. Νομίζουν πως τα μνημεία περιορίζονται στα «όμορφα» ντουβάρια ή στα λοιπά οικοδομικά υλικά τους. Δεν υποπτεύονται καν πως τα μνημεία είναι πολύ περισσότερο οι μνήμες που φέρουν στην ιστορική διαδρομή τους από την κατασκευή τους μέχρι τις μέρες μας. Μνήμες που παραπέμπουν σε κοινωνικές σχέσεις, αντιθέσεις και συγκρούσεις, σε ανθρώπινες ζωές. Μνήμες που αλλοιώνονται και χάνονται όταν τα μνημεία αντιμετωπίζονται ως γυμνά κουφάρια έτοιμα να υποταχθούν στις επιταγές του real estate και να αποκτήσουν νέες χρήσεις, προνομιακά ως υποκαταστήματα τραπεζών, καταστήματα ειδών πολυτελείας ή ταχυφαγεία και διασκεδαστήρια.
Σχόλια
