Της Έλενας Πατρικίου.
Το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο «υπέδειξε», προ ολίγου καιρού, στα τηλεοπτικά Mέσα να μην προβάλουν εικόνες μέσω των οποίων εκτίθεται στο κοινό η εξαθλίωση των συμπολιτών μας. Διότι, ως είπε σπουδαιομπουρδολογώντας ο κ. Κεδίκογλου, σεσημασμένος υπερασπιστής της αξιοπρέπειας και της ευπρέπειας, ου μην αλλά και της προστασίας των ευαίσθητων προσωπικών δικαιωμάτων ενός εκάστου, «η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει τη διαπόμπευση κανενός ανθρώπου παρά τη θέλησή του» (αντιθέτως, εάν ο άνθρωπος συναινεί στη διαπόμπευση, προφανώς η κυβέρνηση σηκώνει τα χέρια ψηλά). Συνεπώς, συνέχισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, το ΕΣΡ «θωρακίζει την αξιοπρέπεια του ανθρώπου» (ή έστω του προσώπου του), «αποφεύγοντας, παράλληλα, την εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου».
Ξεκινώντας από το τελευταίο: Eάν η παρουσίαση του «ανθρώπινου πόνου» από τα ιδιωτικά κανάλια σημαίνει και εμπορευματοποίησή του, πρέπει να συμπεράνουμε πως αυτά τα κανάλια είναι επιχειρήσεις με σκοπό το κέρδος και όχι την ενημέρωση; Και πώς νταγιαντίζει η καρδιά του κ. εκ-προσώπου, ο οποίος δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει πως έχει υπάρξει δημοσιογράφος, τέτοια στρέβλωση των σκοπών (ή των προσχημάτων) της ενημέρωσης;
Αλλά επί της ουσίας: Το πρόσωπο του φτωχού, του εξαθλιωμένου, του ανθρώπου που περιμένει στις ουρές των συσσιτίων ή στις ουρές διανομής τροφίμων, ασφαλώς του ανήκει. Ίσως είναι το τελευταίο πράγμα που του ανήκει πια. Αλλά η αποτύπωση του προσώπου αυτού σε συμβατικό φιλμ ή σε ψηφιακή κάμερα και η διάδοση αυτής της αποτύπωσης, δηλαδή η φωτογραφία ή η ταινία, δηλαδή, με μια λέξη το ντοκουμέντο, σε ποιον ανήκουν; Αν τα πρόσωπα, και πίσω από αυτά το Πρόσωπο, είναι «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα», σε ποιον ανήκει το δικαίωμα να γνωρίζει τα πρόσωπα των προσώπων που έχουν εξαθλιωθεί, που έχουν κατρακυλήσει στην φτώχεια και την ανέχεια, ενδεχομένως στην πείνα και τη φθορά; Και με ποια λογική η αποτύπωση αυτών των προσώπων και η μετάδοση της εικόνας τους αποτελούν «διαπόμπευση»;
Ήταν διαπόμπευση η δημοσιότητα της εικόνας του καιγόμενου γυμνού κοριτσιού από το Βιετνάμ; Ήταν διαπόμπευση η δημοσιότητα της εικόνας των επιζόντων του Μπούχενβαλντ και του Άουσβιτς; ΄Ηταν διαπόμπευση τα πρόσωπα των σκελετωμένων παιδιών της Κατοχής και των ανθρώπων που έψαχναν τα σκουπίδια στην Αθήνα του ’41;
Αν δεν υπήρχαν αυτές οι εικόνες, αν δεν υπήρχαν αυτές οι καταγραφές προσώπων και σωμάτων και «ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων» σε ευαίσθητα σελιλόιντ, τι θα ξέραμε και τι θα νιώθαμε από τον πόνο που διέλυσε τα πρόσωπα και τα σώματα αυτών των ανθρώπων;
Η εικόνα δεν χρησιμεύει απλώς στην πληροφόρηση του σήμερα. Στο κάτω-κάτω, ποιος δυσκολεύεται να «πληροφορηθεί» για την εξαθλίωση του πλησίον διπλανού του; Ποιος, πραγματικά, αγνοεί την κούραση και την απελπισία και την βαθιά αξιοπρέπεια των ανθρώπων γύρω μας; Η εικόνα χρησιμεύει, κυρίως, για την πληροφόρηση του αύριο. Η εικόνα είναι τεκμήριο της Ιστορίας. Και, δυστυχώς, για την έρμαιη αξιοπρέπεια και του ΕΣΡ και των εκ-προσώπων των μνημονιακών κυβερνήσεων, η εικόνα έχει καταγράψει ήδη τα πρόσωπά τους. Είτε συμμορφωθούν είτε όχι τα ιδιωτικά και τα δημόσια κανάλια προς τας υποδείξεις του ΕΣΡ και του κ. εκ-προσώπου, την αξιοπρέπεια των φτωχών και των εξαθλιωμένων θα την υπερασπιστούν τα ίδια τα πρόσωπα, που δεν έχουν γι’ αυτό χρείαν εκ-προσώπων. Αλλά τα πρόσωπα και τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα των κυβερνώντων παραμένουν έκθετα στο μέλλον. Και αναξιοπρεπή ες αεί.
