57 άνθρωποι –στην πλειοψηφία τους νέοι– άφησαν την τελευταία τους πνοή στο βαγόνι ενός τρένου. Αυτό ήρθε σαν αποτέλεσμα της εγκληματικής αμέλειας μιας σειράς κυβερνήσεων. Το κυβερνητικό αφήγημα ήταν εξαιρετικά αναμενόμενο: Ανθρώπινο λάθος και κακιά στιγμή. Το ακούσαμε κατ’ ευθείαν και ξεκάθαρα από τα χείλη του πρωθυπουργού.
Και αμέσως πήραν την σκυτάλη τα κραταιά ΜΜΕ. Τάχιστα άρχισαν να ειπώνονται δικαιολογίες για τον κακό, τον βολεμένο συνδικαλιστή υπάλληλο και τον συνάδελφό του που δεν τον εκπαίδευσε σωστά. Φταίει λένε η ηλικία και η έλλειψη εμπειρίας του σταθμάρχη. Και ας πούμε ότι βασικό ζήτημα είναι η έλλειψη εμπειρίας. Ποιός έχει φτιάξει αυτό το κανονιστικό πλαίσιο; Οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι; Άλλοι έγκυροι δημοσιογράφοι προσπάθησαν να κατηγορήσουν τους υπαλλήλους πως δεν μιλούσαν και δεν ενημέρωσαν τις αρχές. Βέβαια, όποτε τα συνδικαλιστικά όργανα έβγαλαν κάποιο δελτίο Τύπου αυτό δεν αναμεταδόθηκε από τα μεγάλα ΜΜΕ. Όποτε κηρύχθηκαν απεργιακές κινητοποιήσεις που έθεταν ζητήματα λειτουργίας και ασφάλειας, οι γνωστοί δημοσιογράφοι απλά παπαγάλιζαν την κυβερνητική ρητορική για παράνομες και καταχρηστικές απεργίες. Όταν κατατίθενται μηνύσεις και παραιτήσεις, σφύριζαν αδιάφορα.
Από την άλλη, ακόμη και τώρα δεν ασκείται πραγματική πίεση από τα επίσημα ΜΜΕ σε όλους όσους φέρουν ευθύνες. Ψάχνουν μόνο να βρουν τρόπους να γίνουν ακόμη μια φορά το χρήσιμο δεκανίκι. Δεν ρωτούν γιατί δεν έχει τοποθετηθεί το σύστημα ασφαλείας ενώ το έχουμε προμηθευτεί εδώ και μια εικοσαετία, αλλά δηλώνουν χωρίς ντροπή πως κακές στιγμές υπάρχουν και «στραβές»μπορούν να συμβούν. Χαρακτηριστική η περίπτωση δημοσιογράφου που αυτό που είχε να πει είναι σχετικά με το σιδηροδρομικό ατύχημα στη Γερμανία το 2016 όταν ο σταθμάρχης έπαιζε με το κινητό του. Άλλος έγκυρος και αντικειμενικός συνάδελφός του δηλώνει πως είναι ευκαιρία για τον Κ. Μητσοτάκη να δείξει την ανωτερότητά του απέναντι στον Τσίπρα, παρουσιάζοντας μια διαφορετική διαχείριση από αυτή της φωτιά στο Μάτι!
Οι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι έχουν απόλυτο δίκιο όταν μιλάνε για αποκλεισμό από τα επίσημα ΜΜΕ. Η επιλογή των περισσότερων δημοσιογράφων και των εργοδοτών τους ήταν να προβάλουν (σε υπερθετικό βαθμό) συγκεκριμένα θέματα και μάλιστα με μονοκαλλιέργεια.
Υπερπροβλήθηκαν η δολοφονία της Καρολάιν, η περίπτωση Πισπιρίγκου και η υπόθεση της 12χρονης στα Σεπόλια. Και σωστά! Αλλά και αυτό δεν έγινε με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Ακολουθήθηκαν γενικεύσεις και οριζόντιες κατηγορίες προς το σύνολο της κοινωνίας. Το πλαίσιο δεν ήταν άλλο παρά «γυναικοκτόνοι, παιδοκτόνοι, βιαστές σε μια κοινωνία που σαπίζει». Σε συνέχεια αυτής της ανάγνωσης, στην ίδια σάπια κοινωνία οι ανίκανοι σιδηροδρομικοί υπάλληλοι με κομματικά βύσματα οφείλονται για το θάνατο τουλάχιστον 57 συμπολιτών μας.
Βολικό σχήμα για το πολιτικό σύστημα και το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό, τους οποίους παλεύει να αθωώσει ο κυρίαρχος δημοσιογραφικός κόσμος.
