Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές Ιανουαρίου 2015 με κεντρική δέσμευση προς το λαό την κατάργηση των μνημονίων. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι ή ηγετική του ομάδα ούτε είχε πρόγραμμα και επεξεργασίες για την κατάργηση των μνημονίων ούτε είχε και την πρόθεση της σύγκρουσης για αλλαγή πολιτικής. Τελικά, αντί της κατάργησης των μνημονίων μας έφεραν το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο και υιοθέτησαν την άποψη ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Στις «γρήγορες» εκλογές Σεπτεμβρίου 2015, υποσχέθηκαν επαναδιαπραγμάτευση του τρίτου μνημονίου για τη βελτίωσή του. Τελικά οι «κωλοτούμπες» συνεχίστηκαν και το μνημόνιο με τις συνεχείς υποχωρήσεις της κυβέρνησης έγινε πολύ χειρότερο.
Σε όλη την περίοδο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόστηκαν ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Οι θεσμοί έδιναν εντολές και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόταν, ψήφιζε και εκτελούσε. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια τη συνεχή πολιτική μετατόπιση προς συντηρητικές-νεοφιλελεύθερες απόψεις που «ντύθηκαν» ιδεολογικοπολιτικά με το επιχείρημα του «ρεαλισμού». Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε ως κόμμα στο χώρο της Αριστεράς μετασχηματίστηκε από την ηγετική του ομάδα σε ένα παλαιοκομματικό μόρφωμα, που δίνει σήμερα στίγμα πολιτικής στο χώρο της κεντροαριστεράς ακολουθώντας τη νεοφιλελεύθερη «γραμμή» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 26/5/2019 «προσγείωσε» ανώμαλα την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Τους υποχρέωσε σε εθνικές εκλογές και προσπαθούν να «μαζέψουν» την κατάσταση όσο γίνεται. Όμως όταν έχεις κάνει τόσα πολλά βήματα στον κατήφορο του νεοφιλελευθερισμού δεν γίνεται να διαγράψεις την διανυθείσα πορεία. Ο λαός δεν έχει μνήμη χρυσόψαρου, όπως ήθελε να πιστεύει ο κ. Τσίπρας και «οι συν αυτώ».
Ο φορομπήχτης υπουργός Ευκλείδης Τσακαλώτος που οι Γερμανοί του έδιναν τα εύσημα για την εφευρετικότητα στους φόρους υπόσχεται σήμερα φοροελαφρύνσεις
Το νέο κυβερνητικό πρόγραμμα που δημοσιοποίησαν τη Δευτέρα 11/6/2019 λέει και δείχνει πολλά.
1. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που κινείται στο πλαίσιο του μνημονιακού «εφικτού». Διαχείριση των δεδομένων μνημονιακών πολιτικών και δεσμεύσεων μέχρι το 2060, που έχουν εγκαθιδρυθεί και καθορίζουν τους κανόνες λειτουργίας του ελληνικού κράτους και της οικονομίας. Στο σύνολο των προτάσεων που παρουσιάστηκαν δεν υπάρχει ούτε ψήγμα, ούτε καν υπόνοια αμφισβήτησης αυτών των πολιτικών.
2. Επιβεβαιώνεται η υποταγή στο νεοφιλελευθερισμό. Καμία αναφορά έστω σε εναλλακτικές λύσεις. Καμία πρόταση, άποψη για το πως θα υπάρξει μια άλλου είδους ανάπτυξη. Η υποταγή στην Ε.Ε. και τις πολιτικές της είναι θέσφατο.
3. Υπάρχουν ανέξοδες υποσχέσεις χωρίς τεκμηρίωση, εξειδικευμένο προγραμματισμό και δεσμεύσεις. Μόνο γενικόλογες υποσχέσεις για π.χ. «500.000 νέες και ποιοτικές δουλειές», χωρίς να αναφέρουν πως και από που θα προκύψουν και για «διπλασιασμό των ξένων άμεσων επενδύσεων» χωρίς κανόνες και κριτήρια.
4. Υπερφίαλες δηλώσεις που δεν αντέχουν ούτε στην ελάχιστη κριτική συγκριτικά με όσα εφάρμοσαν όλα αυτά τα χρόνια. Οι υπουργοί που «έβαψαν με αίμα τα χέρια» τους εφαρμόζοντας τις πιο ακραίες μνημονιακές πολιτικές υπόσχονται ένα καλύτερο αύριο, όταν η κυβερνητική τους θητεία δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η κα Αχτσιόγλου υπόσχεται «νέες και ποιοτικές δουλειές με αυξημένους μισθούς» όταν στην περίοδο της θητείας της η υποκατάσταση της σταθερής εργασίας με μερική και εκ περιτροπής απασχόληση έγινε «ο κανόνας» και οι μισθοί στο πλαίσιο της «ελεύθερης αγοράς εργασίας» μειώθηκαν χωρίς να έχουν επιβληθεί ειδικά μέτρα. Ο κ. Τσακαλώτος δηλώνει ότι «ένα πράγμα θέλουμε να αποφύγουμε, φοροαπαλλαγές για τους λίγους και συνέχιση της λιτότητας για τους πολλούς» όταν επί τέσσερα χρόνια εφάρμοσε ακριβώς το αντίθετο. Ο φορομπήχτης υπουργός, που οι Γερμανοί του έδιναν τα εύσημα για την εφευρετικότητα στους φόρους («Η έλλειψη φαντασίας για νέους φόρους είναι κάτι για το οποίο δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Ευκλείδη Τσακαλώτο», γερμανική εφημερίδα Handesblatt, Μάιος 2016) υπόσχεται σήμερα φοροελαφρύνσεις.
5.Μας ενημερώνει για το μέλλον που μας ετοιμάζουν. Μόνιμες συνθήκες φτωχοποίησης των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και εξάρτησή τους από μια «επιδοματική πολιτική», εάν και εφόσον υπάρχουν υπέρ-πλεονάσματα, προκειμένου να είναι ευκολότερα διαχειρίσιμα πολιτικά.
Η κυβερνητική θητεία της «πρώτη φορά αριστερά» ήταν απογοητευτική (επιεικής διατύπωση σε σχέση με το «έργο» της). Οι προεκλογικές της υποσχέσεις στην προσπάθειά της να κρατηθεί όπως-όπως σε ένα «καλό» ποσοστό, δείχνουν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγήθηκε η ίδια και φυσικά οδήγησε το λαό και τη χώρα.
