Η νέα ανάφλεξη των πολεμικών συγκρούσεων στη Συρία αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο του εν εξελίξει πολέμου στη Μέση Ανατολή. Η ενεργοποίηση των φιλικά προσκείμενων προς την Τουρκία τζιχαντιστικών οργανώσεων αποσταθεροποιεί το παγωμένο συριακό πολεμικό μέτωπο, με την προέλαση των τζιχαντιστών (της Χαγιατ Ταχρίρ ας Σαμ, διαδόχου της Αλ Κάιντα στη Συρία και των συμμάχων της) να οδηγεί τον συριακό στρατό σε απόσυρση από μια σειρά μεγάλες πόλεις (Χαλέπι, Χάμα). Η κυβέρνηση της Συρίας βρίσκεται σε δύσκολη θέση με ανοιχτό τον κίνδυνο να χάσει σημαντικό μέρος των εδαφών της (πέραν του θύλακα του Ιντλίμπ που ήδη κατέχει οι φιλοτουρκικές δυνάμεις) στον βορρά. Άλλωστε αυτός είναι διακηρυγμένος στόχος της Τουρκίας που θεωρεί τη δημιουργία μιας τουρκμενικής οντότητας ως όρο για την ασφάλεια της (μπλοκάρισμα της δημιουργίας κουρδικού κράτους, συγκράτηση προσφυγικών/μεταναστευτικών πληθυσμών). Η αποσταθεροποίηση αυτή της Συρίας, αμέσως μετά τη συμφωνία για κατάπαυση του πυρός στον Λίβανο, δρα υπέρ και του στρατηγικού στόχου Ισραήλ-ΗΠΑ για μπλοκάρισμα των διαδρόμων ανεφοδιασμού της Χεσμπολά του Λιβάνου, μέσω της Δαμασκού, αποσκοπώντας στον εδαφικό κατακερματισμό των δυνάμεων που αποτελούν τον «άξονα της Αντίστασης».
Ο ρόλος της Τουρκίας
Η Τουρκία επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά τον ρόλο του εμπρηστή στην ευρύτερη περιοχή. Πιστή στη λογική του οθωμανικού ζωτικού χώρου επιθυμεί να πατήσει πόδι σε μια σειρά περιοχές άλλων κρατών. Διαψεύδονται έτσι όσοι πείστηκαν από τις κορώνες του Ερντογάν για την Γάζα, βλέποντας στο πρόσωπο του ένα φίλο του Παλαιστινιακού. Η πολιτική Ερντογάν στη Συρία είναι μια πισώπλατη μαχαιριά στην παλαιστινιακή υπόθεση και τους συμμάχους της, αποδεικνύοντας πως η προσπάθεια προσεταιρισμού της Παλαιστίνης μέσω των ιστορικών δεσμών με την Χαμάς δεν ήταν παρά μια εργαλειακή χρήση για να αυξήσει την επιρροή της Τουρκίας στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Διαψεύδονται από την άλλη και όσοι θεώρησαν ότι η αντιπαράθεση Ισραήλ-Τουρκίας θα έχει μόνιμα και στρατηγικά χαρακτηριστικά, βλέποντας ως ευκαιρία για την υπεράσπιση των συμφερόντων Ελλάδας-Κύπρου την πλήρη ταύτιση με το σιωνιστικό καθεστώς του Ισραήλ.
Η εγκληματική στάση της Ελλάδας
Η συριακή περίπτωση λέει πολλά και για εμάς. Η επεκτατική φύση της Τουρκίας δεν τιθασεύεται με παζάρια και δήθεν συμφωνίες. Οι συμφωνίες στο πλαίσιο τις διαδικασίας της Αστάνα αντί να σταθεροποιήσουν τη Συρία έδωσαν τον χρόνο να μετατρέψει τις τζιχαντιστικές ομάδες σε τακτικό στρατό με έδρα το Ιντλίμπ.
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα απούσα από τις εξελίξεις σε μια περιοχή που είναι πολύ πιο κοντά μας απ’ ότι νομίζουμε. Ο πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκης αναβάλει την προγραμματισμένη επίσκεψή του στον Λίβανο, με το κενό αυτό να καλύπτεται εν μέρει από την παρουσία σε Συρία και Λίβανο, του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου και τα μηνύματα ειρήνης που εξέπεμψε στις εκεί ομιλίες του.
Η απουσία αυτή είναι αποτέλεσμα των λανθασμένων θέσεων, επί σειρά ετών, στις μεσανατολικές συγκρούσεις. Ποιος θυμάται σήμερα την ελληνική υποστήριξη στην –υποστηριζόμενη από Δύση και Τουρκία– «συριακή αντιπολίτευση», τις κυρώσεις στην κυβέρνηση Άσαντ και το κλείσιμο της συριακής πρεσβείας στην Αθήνα. Ποιος θυμάται τη σιωπή για τη σφαγή Κούρδων και Αλεβιτών, κατά την κατάληψη της Ιντλίμπ από το τουρκικό κράτος (τα στρατεύματα του οποίου είχε ευλογήσει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος). Η εγκληματική απραξία της Ελλάδας έχει σαν αιτία την πολιτική του δεδομένου συμμάχου των ΗΠΑ που τη μετατρέπει σε προσάρτημα της πολιτικής τους στην περιοχή, με θέσεις που έρχονται σε σύγκρουση ακόμη και με τα εθνικά συμφέροντα, αποξενώνοντάς την από πληθυσμούς με αναφορά σε αυτή (Έλληνες και ελληνορθόδοξοι) ή δυνάμει συμμάχους (Λίβανος, Συρία κ.ά.).
Βέβαια θα αντιτείνει κανείς ότι αφού πλέον με την Τουρκία είμαστε φίλοι, ίσως στο όνομα των «ήρεμων νερών» θα μπορούσαμε μέχρι και να στηρίξουμε τις σφαγές που κάνουν οι εκλεκτοί της (πρώην ISIS) στην Συρία. Πέρα από την παράνοια της αυτοκαταστροφικής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής όμως, η ανάγκη (και δυνατότητα) ενός μετώπου λαών-χωρών της περιοχής κόντρα στους εμπρηστές του πολέμου για την ανατροπή των τετελεσμένων που προκαλούν οι εισβολές και κατοχές σε μια σειρά χώρες, φαίνεται να μπορεί να πάρει σάρκα και οστά. Μια ανεξάρτητη και ενεργητική πολιτική της Ελλάδας προς αυτή την κατεύθυνση θα κινητοποιούσε και θα προσπαθούσε να συγκεντρώσει δυνάμεις.
Χαλέπι: Κραυγή αγωνίας από τους Έλληνες
Αναδημοσιεύουμε επιστολή που απέστειλαν στον Έλληνα ΥΠΕΞ οι Έλληνες της Συρίας μπροστά στα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες. Μια δραματική έκκληση για διπλωματική και πρακτική ενεργοποίηση της Ελλάδας ώστε να προστατεύσει και να στηρίξει τις οικογένειες Ελλήνων, αλλά και ευρύτερα την ελληνορθόδοξη κοινότητα στο Χαλέπι και τη Βόρεια Συρία που γίνεται αυτές τις μέρες πεδίο μαχών, μετά την προέλαση τζιχαντιστικών ομάδων υποκινούμενων από την Τουρκία και την προς ώρας απόσυρση του συριακού στρατού από τουλάχιστον δύο σημαντικές πόλεις (Χαλέπι, Χάμα). Ελπίζουμε οι διαβεβαιώσεις διπλωματικών πηγών του ελληνικού ΥΠΕΞ ότι και οι 50 οικογένειες βρίσκονται σε ασφαλή κατάσταση, να μην είναι παραδοχή μη ανταπόκρισης στην έκκληση αυτή για βοήθεια με το γνωστό κρυφτό πίσω από τη γενικόλογη στήριξη των ενεργειών του ΟΗΕ.
***
Επιστολή προς τον Εξοχώτατο κ. Γιώργο Γεραπετρίτη, υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδος,
Στο Χαλέπι τα παιδιά των συγγενών μας και οι οικογένειές τους ζουν σε μεγάλο κίνδυνο. Η ζωή τους κινδυνεύει, εγκαταλείπονται για να αντιμετωπίσουν τη μοίρα τους. Τον περασμένο μήνα σημάδεψαν την τραγική ανάμνηση της σφαγής του 1850 στο Χαλέπι, όπου καταστράφηκαν χριστιανικές συνοικίες.
Ένας από τους λόγους αυτής της τραγωδίας ήταν η υποστήριξη που έδωσαν οι Έλληνες της Αντιόχειας στο Χαλέπι στην Ελληνική Επανάσταση. Αν και τα σύνορα μας χωρίζουν, το αίμα που χύθηκε στο Χαλέπι είναι το ίδιο αίμα που χύθηκε στον αγώνα για την Ελλάδα.
Είναι το αίμα των προγόνων μας, που έμειναν ενωμένοι ως Έλληνες, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ως υπερασπιστές της Ελληνικής ταυτότητας. Για αιώνες, έχουμε υποστεί καταπίεση –υπό τους Οθωμανούς και κατά τη διάρκεια της ισλαμικής κυριαρχίας– επειδή ποτέ δεν εγκαταλείψαμε τη σύνδεσή μας με την Κωνσταντινούπολη και την υπόλοιπη Ελλάδα.
Σήμερα οι χριστιανοί του Χαλεπίου στέκονται μόνοι. Το καθεστώς έχει εγκαταλείψει τις γειτονιές μας, αφήνοντάς μας να αντιμετωπίσουμε αυτές τις προκλήσεις μόνοι μας. Δεν σας ξεχάσαμε όμως. Ακόμη και κάτω από αιώνες διωγμού, κρατήσαμε ζωντανή την πίστη μας, τα ονόματά μας και τη βυζαντινή μας κληρονομιά.
Μείναμε πάντα πιστοί στην Ελλάδα, ακόμα κι όταν μας κόστισε ακριβά. Σας καλούμε τώρα, αδελφοί και αδελφές μας με πίστη και κληρονομιά, να δράσετε. Το Χαλέπι ήταν κάποτε η μεγαλύτερη χριστιανική πόλη του Λεβάντε, κέντρο του ελληνικού πολιτισμού, της πίστης και της τέχνης. Μην το αφήσετε να πέσει.
Χρησιμοποιήστε όλη τη διπλωματική δύναμη της Ελλάδας για να προστατέψετε τους χριστιανούς του Χαλεπίου. Συνεργαστείτε με τα έθνη –Τουρκία, Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα– για να διασφαλίσετε ότι αυτή η αρχαία κοινότητα θα επιβιώσει.
Τα παιδιά του Χαλεπίου, που οι πρόγονοί τους στήριξαν την Ελλάδα στις πιο μαύρες εποχές της, βασίζονται σε εσάς. Το αίμα στις φλέβες τους είναι ίδιο με το δικό σας. Το μέλλον τους είναι συνδεδεμένο με το δικό σας, όπως ήταν πάντα.
Η Ελληνική Οργάνωση της Αντιόχειας
Εγκατάλειψη
Ο Ελληνισμός υπάρχει και πέρα της γεωγραφικής επικράτειας του ελληνικού κράτους. Η επιβίωση των ελληνικών κοινοτήτων σε μια σειρά περιοχές αλλά και η ακτινοβολία και η δικτύωση του ελληνισμού με ελληνορθόδοξους πληθυσμούς μέσω της εκκλησίας είναι ένα από τα στοιχεία εκείνα που αντικειμενικά προσδίδουν ισχύ στην Ελλάδα.
Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε τη συρρίκνωση στα όρια του αφανισμού αυτών των πυρήνων του Ελληνισμού, που άντεξαν μέσα στους αιώνες, επιβιώνοντας από πολέμους, διώξεις, πολιτικές αφομοίωσης. Ο πολεμικός κύκλος των 10 τελευταίων ετών αφήνει πίσω του «λιγότερη Ελλάδα» με το κέντρο του Ελληνισμού, το ελληνικό κράτος, να δείχνει μνημειώδη αδιαφορία για τη στήριξη και προστασία αυτών των πληθυσμών.
Κάπως έτσι έχουμε την πλήρη εγκατάλειψη των Ελλήνων της Αζοφικής καθ’ όλη τη διάρκεια του ουκρανικού εμφυλίου, την εγκληματική εμπλοκή του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο ουκρανικό εκκλησιαστικό σχίσμα που το αποξένωσε από σημαντική μερίδα ορθοδόξων της περιοχής, μέχρι του σημείου της κατάπτυστης αγνόησης των Ελλήνων που παραμένουν στη Μαριούπολη σήμερα, στο όνομα της «σωστής πλευράς της ιστορίας».
Κάπως έτσι έχουμε την αφωνία μπροστά στα εγκλήματα του σιωνιστικού καθεστώτος του Ισραήλ στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, με θύματα και χριστιανούς Παλαιστίνιους, τις χλιαρές καταγγελίες για τον βομβαρδισμό ναών, την αγνόηση των εκκλήσεων ελληνορθόδοξων ιερέων για την ελευθερία του παλαιστινιακού λαού.
Κάπως έτσι έχουμε την εργαλειακή και χρησιμοθηρική αντιμετώπιση της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας στην Αλβανία με τις μπίζνες και τα παζάρια των ελίτ με το καθεστώς Ράμα να μπαίνουν πιο ψηλά στην ατζέντα από τα δικαιώματα και την επιβίωση των ελληνικών κοινοτήτων της περιοχής.
Κάπως έτσι έχουμε την προδοσία, για ακόμα μια φορά, σε βάρος των λιγοστών Ελλήνων αλλά πολυάριθμων ελληνορθόδοξων κοινοτήτων με πολιτιστικούς και όχι μόνο δεσμούς με την Ελλάδα στη Συρία, που βρίσκονται για ακόμη μια φορά αντιμέτωποι με τη φονική δράση τζιχαντιστικών ομάδων με την καθοδήγηση της Τουρκία, των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
