Σύντομος αποχαιρετισμός στον Βασίλη Διοσκουρίδη

«…όμως πρέπει να προσέχουμε πολύ όταν γράφουμε, γιατί άμα ανακατεύουμε τα πράγματα, ό,τι δεν είναι για τη σελίδα, ό,τι είναι επίθεμα, η σελίδα το εξεμεί, δεν το θέλει…».

Και, δυστυχώς, η εφήμερη σελίδα των ημερών είναι εξ αντικειμένου πρόχειρη, αγχωμένη και βιαστική. Και τούτο, γιατί οι συντάκτες της πολλές φορές δεν έχουν το χρόνο της σιωπής και της αυτοσυγκέντρωσης που απαιτούνται για το καλό και προσεγμένο γράψιμο…
Λίγα λόγια λοιπόν -κι αυτά δανεισμένα- ως μικρό προλόγισμα για τον απόντα πλέον Βασίλη Διοσκουρίδη, τον τελειομανή της γραφής και της λεπτομέρειάς της, τον συνεκδότη και ψυχή του εκδοτικού οίκου Το Ροδακιό ο οποίος «έφυγε» από κοντά μας απροειδοποίητα την περασμένη Τρίτη, σε ηλικία 70 χρόνων. Η εφημερίδα αυτή είχε την τύχη να φιλοξενήσει μια από τις λίγες -ίσως κι απ’ τις τελευταίες συνεντεύξεις του τη χρονιά που μας πέρασε.
Ο Β. Διοσκουρίδης μέχρι το θάνατό του δεν εξέδωσε κάτι «δικό του» (αν και είχε προϊδεάσει ότι κάτι είχε στα… σκαριά) δεν υπήρξε συγγραφέας δηλαδή με την τυπική τουλάχιστον έννοια. Υπήρξε, όμως, για όσους γνώρισαν το βίο και την «υπογραφή» που άφησε στο χώρο της επιμέλειας των γραμμάτων και της μετάφρασής τους κάτι περισσότερο από το συγγραφέα. Γι’ αυτήν την προσφορά του στα γράμματα, η τιμή δεν του έχει ακόμη αποδοθεί. Ας μη βιαζόμαστε όμως, οι σημαντικές προσπάθειες πάντα αγνοούνται στον καιρό που γίνονται…

Σχόλια