Ήδη στο προηγούμενο φύλλο επισημαινόταν ότι οι αντιδράσεις για τη δολοφονία του Διευθύνοντα Συμβούλου (CEO) της ιδιωτικής ασφαλιστικής εταιρίας United Healthcare δεν ήταν ακριβώς αυτές που ανέμενε η βορειοαμερικανική ελίτ*. Αντί να νιώσουν αποτροπιασμό, εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες εξέφρασαν δημόσια την ικανοποίησή τους. Η σύλληψη ενός 26χρονου, που πλέον κατηγορείται για τον φόνο, αναθέρμανε το κύμα αγανάκτησης ενάντια σ’ αυτούς που κερδοσκοπούν με την (μη) παροχή της αναγκαίας υγειονομικής περίθαλψης στους πολίτες της πλουσιότερης χώρας του κόσμου. Ο φερόμενος ως δράστης Λουίτζι Μαντζιόνε υποστηρίζεται από εκατομμύρια συμπολίτες του – σε βαθμό τέτοιο ώστε να προτείνεται από μέλη του Κογκρέσου η ποινική τους δίωξη για «εγκωμιασμό τρομοκρατικής ενέργειας»…
Οι αντιδράσεις στο γεγονός ότι ο Μαντζιόνε υποδείχθηκε στην αστυνομία από τον μάνατζερ ενός φαστφουντάδικου McDonald’s ήταν χαρακτηριστικές της κατάστασης πνευμάτων, και ευρηματικές: το συγκεκριμένο κατάστημα δέχθηκε διαδικτυακή «επίθεση» από χιλιάδες ανθρώπους που το βαθμολόγησαν αρνητικά, κατατάσσοντάς το τελευταίο σε όλη την αμερικανική ήπειρο! Αυτές οι αντιδράσεις ήταν μια επιπλέον επιβεβαίωση του γεγονότος ότι το χάσμα μεταξύ των πλούσιων και των υπόλοιπων Αμερικανών είναι βαθύ και αγιάτρευτο. Η ελίτ δηλώνει σοκαρισμένη επειδή «ζει αλλού» και δεν είχε πάρει χαμπάρι –ορθότερα, δεν νοιαζόταν να πάρει χαμπάρι– το πώς νιώθουν οι πολλοί που φτωχοποιούνται εξαιτίας της.
Ούτε ίχνος συμπάθειας
Αυτά τα αισθήματα είναι «διακομματικά», όπως συνειδητοποίησε π.χ. ο υπερσυντηρητικός δημοσιογράφος Μπεν Σαπίρο όταν έκανε μια εκπομπή με τίτλο «Η διαβολική επαναστατική αριστερά ζητωκραυγάζει για τη δολοφονία»: τον επικρότησαν 7,2 χιλιάδες άτομα από το επίσης υπερσυντηρητικό κοινό του, αλλά 56,5 χιλιάδες ψήφισαν εναντίον του! Και σχεδόν το σύνολο των 20.000(!) σχολίων κάτω από την ανάρτηση της εκπομπής είναι επικριτικό. Παραδείγματα:
- «Δεν μασάω πια αυτές τις μαλακίες περί “αριστεράς εναντίον δεξιάς” Μπεν, θέλω υγειονομική περίθαλψη για την οικογένειά μου».
- «Δεξιός εδώ! Κάνεις λάθος Μπεν, αυτός ο άνθρωπος αρνήθηκε το 35% των αιτημάτων περίθαλψης. Ένα από αυτά ήταν η εγχείρηση καρδιάς του πατέρα μου, που προτίμησε να πεθάνει παρά να μας αφήσει χρέος».
- «“Είχε γυναίκα και οικογένεια”, ναι αδελφέ, το ίδιο και οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που στερούνται την υγειονομική περίθαλψη και πεθαίνουν».
- «Είμαι ρεπουμπλικάνος, λευκός, ψήφισα τον Τραμπ. Και υποστηρίζω ανεπιφύλακτα τον Λουίτζι. Καλή προσπάθεια, αλλά είσαι εκτός πραγματικότητας αδερφέ».
- «Οι ασφαλιστικές εταιρείες σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους ετησίως, και δεν κάνουν διακρίσεις μεταξύ αριστερών και συντηρητικών».
- «Λυπάμαι Μπεν, είμαι μια ζωή συντηρητικός αλλά δεν έχω ούτε ίχνος συμπάθειας γι’ αυτόν τον CEO. Πόσοι Αμερικανοί έχουν πεθάνει εξαιτίας της απληστίας της εταιρείας του;».
Ομονοούσα Αμερική
Ο δημοσιογράφος Ράιαν Μπρόντερικ συνόψισε αρκετά καλά τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας: «Μάλλον παρατηρούμε την πιο ομονοούσα Αμερική από την εφεύρεση του διαδικτύου μέχρι σήμερα». Και ένας πιστός ακόλουθος του Σαπίρο, του έγραψε: «Είσαι τόσο καταφανώς λάθος, που κατάφερες να ενώσεις δύο αντίθετα άκρα του πολιτικού φάσματος ενώ ζούμε μία από τις πιο διχαστικές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας». Αυτό είναι πραγματικά πρωτοφανές. Κανείς δεν περίμενε ένα τόσο σκληρό ξέσπασμα των «από κάτω», τόσο πηγαίο που να σβήνει σχεδόν όλες τις διαχωριστικές γραμμές που έντεχνα καλλιεργούνται από το 1% για να αποπροσανατολίζουν το 99%.
Πρόκειται βέβαια για μια αυθόρμητη οργή, που κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, και θα επανέλθει η «κανονικότητα» του να βγάζει πολλά εκατομμύρια ο κάθε CEO και μεγαλομέτοχος αυτών των εταιριών αρνούμενος με χίλια προσχήματα να περιθάλψει τους ιδιωτικά ασφαλισμένους. Έστω και προσωρινά, όμως, η κανονικότητα έχει ανατραπεί: πλέον παρατηρείται μια άνευ προηγουμένου «κατανόηση» των ασφαλιστικών εταιριών για τα αιτήματα περίθαλψης, με το ποσοστό απόρριψης να έχει σχεδόν μηδενιστεί! Θα χρειαστεί βέβαια κάτι (πολύ) περισσότερο από την «ακραία αντίδραση» ενός μεμονωμένου ανθρώπου για να αναδυθεί μια διαφορετική κοινωνική προοπτική, που δεν θα επιτρέπει σε μια χούφτα ολιγάρχες και διευθυντικά μεγαλοστελέχη να πατούν κυριολεκτικά επί πτωμάτων για να αποσπούν εξωφρενικό πλούτο.
* «Ούτε σκέψεις, ούτε προσευχές» (φύλλο 709).
