Του Μάριου Διονέλλη. Δε θέλω να κάνω συστάσεις σε κανέναν, κυρίως σε συναδέλφους.
Εγώ έχω δουλειά (ακόμα) και είναι πολύ εύκολο να κάνεις συστάσεις έξω από το χορό. Όσο κρατεί η παρωδία με τα καμώματα Σαμαρά – Κεδίκογλου – Καψή για τη ΔΤ, τόσο θαυμάζω τις αντοχές των συναδέλφων μου στην ΕΡΤ.
Μα έρχεται κάποια ώρα, που πρέπει να αποφασίσεις. Αν θα τα στυλώσεις τα πόδια στην ξεφτίλα και αν θα της κλείσεις την πόρτα οριστικά. Τώρα που ήρθε το δίλημμα του «μεταβατικού φορέα» περίμενα μια κοινή, δημόσια τοποθέτηση, άρνησης να τσιμπήσουν στο δίμηνο τυράκι.
Με βάση την οργή που ζήσαμε με το μαύρο. Με βάση όσα παρακολουθώ στο απεργιακό πρόγραμμα εδώ και δυο μήνες. Δύσκολους μήνες το ξέρω, χωρίς μισθό, χωρίς άλλες δυνάμεις ίσως. Μα περίμενα κάτι παραπάνω. Σκοτώνει πραγματικά η βεβαιότητα του «αν δεν κάνω αίτηση εγώ, που είχα τη θέση, θα βρεθεί κάποιος άλλος να μου την πάρει». Και όντως θα βρεθεί, δυστυχώς. Μα δεν κάνουμε τίποτα έτσι. Δεν πάμε πιο πέρα και συγγνώμη αν ακούγεται σαν σύσταση κι αυτό.
Θλιβερός ο Καψής να προσπαθεί να ανοίξει ένα ανδρείκελο ραδιοτηλεόρασης στη θέση της ΕΡΤ. Θλιβερή όμως και η είδηση ότι κιόλας από την πρώτη μέρα 700 εργαζόμενοι πήγαν να υποβάλουν αίτηση για δουλειά δύο μηνών στην ΔΤ. Πολλοί από αυτούς χωρίς να ξέρουν καν για ποια θέση υποβάλλουν αίτηση.
Τους έβαλαν μέχρι και να τρέχουν για πιστοποίηση γνώσης υπολογιστών πληρώνοντας και από την τσέπη τους σε ιδιωτικούς οργανισμούς για μαθήματα και εξετάσεις καλοκαιριάτικα.
Ο Καψής δέχτηκε να χρεωθεί μια από τις πιο ξεφτιλισμένες σελίδες της ελληνικής δημοσιογραφίας. Υπάλληλος θλιβερός…
Εσείς στην ΕΡΤ μακάρι να κρατήσετε λίγο ακόμα. Εμείς οι άλλοι τι κάνουμε; Πόσο τους στηρίξαμε για να μη λυγίσουν; Και για τη δική μας τη δουλειά θα ήταν το «όχι» τους, όχι μόνο για την ΕΡΤ.
Το ξαναλέω: Ούτε λύση έχω έτοιμη, ούτε δουλειά έχω να δώσω σε κανέναν από αυτούς. Μα δεν κάνουμε τίποτα έτσι, ρε γαμώτο…
