Αυταπάτη η διάσωση της κυβέρνησης, το κόστος διαχείρισης θα πληρωθεί
του Ρούντι Ρινάλντι
Με τον πιο πανηγυρικό τρόπο επιβεβαιώνονται τα μέτρα που διέρρεαν όλο το τελευταίο διάστημα. Στο Eurogroup της Μάλτας, αποφασίστηκε τελικά χθες (με συμφωνία και της ελληνικής κυβέρνησης) να παρθούν μέτρα περικοπών στις συντάξεις ύψους 1% του ΑΕΠ κατά το 2019 («οι συντάξεις δεν θα κοπούν»…) και 1% του ΑΕΠ από τη μείωση του αφορολόγητου το 2020 (μέτρο που κτυπά αποκλειστικά τα φτωχά στρώματα, δείγμα «ταξικής μεροληψίας» του λαμπρού υπουργού Οικονομικών που είχε δηλώσει παλιότερα ότι αν πήγαινε το αφορολόγητο κάτω από τα 10.000 ευρώ, θα παραιτούνταν αμέσως…).
Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ παρουσίασε την απόφαση ως «πολιτική συμφωνία» που επιτρέπει τη γρήγορη ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης. Φυσικά τα περί «αντίμετρων» θα μπορούν να συζητηθούν μόνο εφόσον επιτευχθούν οι στόχοι των πλεονασμάτων. Η τροϊκανή μέγγενη σφίγγει απελπιστικά τη χώρα.
Οι πανηγυρικοί τόνοι αυτή την φορά έλειψαν από την κυβέρνηση. Δύσκολο να πανηγυριστούν τέτοια μέτρα. Πρέπει όμως να «σερβιριστούν» με πολλή «ασάφεια» και μπόλικο ψέμα. Έτσι, ο Τσακαλώτος μίλησε για άμεση νομοθέτηση αντίμετρων και εφαρμογή των μέτρων μόνο αφού υπάρξει αντιμετώπιση του χρέους μέχρι τότε. Υπάρχει, φαίνεται, κάποια συναίσθηση ότι το κόστος διαχείρισης μιας τέτοιας συμφωνίας θα πληρωθεί και από όσους την επικυρώσουν…
Το ΔΝΤ ακόμα δεν έχει τοποθετηθεί, αν και ο Ντάισελμπλουμ δήλωσε ότι αν δεν υπήρχε η σύμφωνη γνώμη του, δεν θα μιλούσε για συμφωνία. Πάντως, στη συνεδρίαση του «Ταμείου» στις 21-23 Απριλίου, θα διαφανούν περισσότερο οι βλέψεις και η στάση του στο ζήτημα.
Βέβαια, η συμφωνία αυτή, εφόσον επικυρωθεί και από τη Βουλή, θα δεσμεύει τη χώρα για αυτά τα καταστροφικά μέτρα, οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν έχουμε το 2019 και το 2020. Η κυβέρνηση περνά έτσι αυτά που ήθελαν οι δανειστές, μεταθέτοντάς τα καιροσκοπικά λίγο στο χρόνο, κερδίζοντας χρόνο για την ίδια και νομίζοντας ότι θα αποφύγει τη μεγάλη φθορά, αυτόν τον πραγματικό μεγάλο εχθρό της.
Η πράσινη τσόχα και το γονάτισμα της χώρας
Πολλά λέγονται για τις επιδόσεις στο πόκερ πολλών στελεχών του Μαξίμου. Μεταφορικά, πολλοί αναλυτές παρομοιάζουν τις τακτικές κινήσεις του Τσίπρα ως κινήσεις ποκαδόρου που παίζει ή μπλοφάρει για να κερδίσει (μάλλον μόνο χρόνο) στην παρτίδα.
Η «αξιολόγηση» και η «διαπραγμάτευση» έχουν μετατραπεί σε πεδίο διάλυσης και εκποίησης μιας ολόκληρης χώρας και παράλληλα σε όχημα για την κυβέρνηση Τσίπρα να κυβερνά «διαχειριζόμενη» τη σχέση με τους δανειστές.
Η πρόφαση περί «βιασύνης» δεν πείθει κανέναν. Καμιά πλευρά, όσους όρκους κι αν κάνει, δεν βιάζεται πραγματικά. Η εκποίηση της χώρας προϋποθέτει τεράστια υποτίμηση – απαξίωση πραγματικού πλούτου, ώστε να αγοραστεί κοψοχρονιά, καθώς και πολύ μεγάλη αφαίμαξη εισοδήματος και αποταμιεύσεων που θα γίνει με τα ισοπεδωτικά μέτρα («μεταρρυθμίσεις») που ζητάνε Ε.Ε. και ΔΝΤ.
Η ουσία λοιπόν είναι ότι το μεγάλο πλιάτσικο είναι ήδη σε εξέλιξη όσον αφορά τη δημόσια περιουσία (βλέπε Υπερταμείο). Αυτό, όσες κορδέλες κι αν κόψει ο Τσίπρας σε εγκαίνια έργων (να θυμηθούμε το μυστρί άλλων εποχών, αφού σε λίγες μέρες έχουμε και επέτειο…), δεν μπορεί να το συγκαλύψει. Η σημερινή κυβέρνηση έχει συμφωνήσει ότι οι συντάξεις θα κοπούν 30-40%, όπως και ότι το αφορολόγητο θα φθάσει στα 5.600. Πράγματα αδιανόητα μέχρι πριν λίγο καιρό. Παζαρεύει απλά το πότε θα εφαρμοστούν. Αυτό είναι και το πιο χυδαίο, αφού στο ζύγι βάζουν από τη μια μεριά την παραμονή τους στο Μαξίμου, και από την άλλη την εξαθλίωση του λαού.
Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει η κυβέρνηση Τσίπρα; Εσωτερικά δεν έχει μεγάλη πίεση. Οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι εντελώς χλιαρές, παρόλη τη δυσαρέσκεια και οργή που υπάρχει. Η αντιπολίτευση (αξιωματική και ελάσσων) δεν πιέζει καθόλου την κυβέρνηση, της αφήνει ουσιαστικά ανοιχτό το πεδίο να πάρει εκείνη όλα τα μέτρα. Οι «έξω» έχουν άλλους πονοκέφαλους, κυρίως εκλογικούς. Θα επαναχαράξουν τη στρατηγική τους και σε σχέση με το πώς εξελίσσονται οι γεωπολιτικές διενέξεις. Απέναντι στην Ελλάδα, μπορούν να συνεχίσουν μια «σκληρή» στάση για να τα έχουν καλά με τα εκλογικά τους ακροατήρια ή μπορεί η Ελλάδα να αποτελέσει πεδίο δοκιμασίας των αμερικανογερμανικών σχέσεων (εδώ πάλι έχουν σημασία οι αποφάσεις της επερχόμενης συνόδου του ΔΝΤ).
Επομένως, το βασικό πρόβλημα του Αλ. Τσίπρα είναι η φθορά του. Για πόσο θα παραμείνει στην εξουσία, ώστε να έχει κάποια πρωτοβουλία κινήσεων, πόσο θα μπορεί να υπάρχει στις μελλούμενες εξελίξεις, πώς θα αποφύγει να γίνει «νέος ΓΑΠ» σε σύντομο διάστημα. Γνωρίζει πως από τη στιγμή που θα περάσει όλα τα μέτρα που του ζητούν, η φθορά θα είναι τεράστια. Θέλει λοιπόν να τα μεταθέσει χρονικά, να τα παρουσιάσει σαν «συζητήσιμα», να τα ωραιοποιήσει με διάφορα «αντίμετρα» κ.λπ. Κυρίως, να κερδίσει χρόνο μειώνοντας παράλληλα τον ρυθμό φθοράς του.
Στο πλαίσιο αυτά, το «παιχνίδι» των τελευταίων ημερών παίχτηκε με το σενάριο να μαζεύει λεφτά η κυβέρνηση για να πληρώσει τη δόση του Ιουνίου – άρα να μην υπογράψει συμφωνία μέχρι τότε. Η απάντηση των δανειστών ήρθε αμέσως: Τότε μιλάμε σε εντελώς νέα βάση για όλα τα θέματα. Ο Τσίπρας απάντησε με πρόταση για επαναφορά του θέματος του χρέους και μετά για σύγκληση Συνόδου Κορυφής. Τότε άρχισαν να έρχονται κι άλλες απαντήσεις από τους δανειστές για μέτρα από το 2018. Και κάπως έτσι φθάσαμε στην «πολιτική απόφαση» της Μάλτας…
Η αντιπολίτευση προσπαθεί να μην μείνει εκτός των όσων προδιαγράφονται, αρκούμενη στο να κερδίσει από τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ν.Δ. θέλει να κυβερνήσει και να τιθασεύσει τις εσωτερικές της διαφοροποιήσεις (κυρίως την καραμανλική πτέρυγα). Οι υπόλοιποι διαγκωνίζονται για το ποιος θα βρεθεί στην 3η θέση, ενώ σχεδόν όλοι βρίσκουν μια κοινή γλώσσα και συνεννόηση σε διάφορα θέματα, θεωρώντας χρήσιμες τις βολιδοσκοπήσεις (βλέπε συναντήσεις Μητσοτάκη με τους άλλους αρχηγούς κομμάτων).
Η δραστηριοποίηση του Στουρνάρα, αλλά και των πρώην πρωθυπουργών και τα πλασαρίσματα που έχουν αρχίσει, εντάσσονται ακριβώς στην προετοιμασία του εδάφους για διάδοχα σχήματα, «οικουμενικά» ή «εθνικής ενότητας», που θα μεθοδεύσουν τη συνέχεια, φορτώνοντας στη διακυβέρνηση Τσίπρα το κόστος της οικονομικής αποτυχίας και αποτιμώντας το σε πολλά δισ. ευρώ.
Πάνω σε αυτόν τον καμβά (ή στην «πράσινη τσόχα»), οδεύουμε προς πολιτικές εξελίξεις. Είτε ο Τσίπρας αποδέχεται όλα τα μέτρα και φθείρεται σε σημείο που να μην μπορεί να κυβερνήσει (αν π.χ. δημοσκοπικά είναι κάτω από 10%, δεν κρατιέται στην κυβέρνηση), είτε αναλαμβάνει κάποια πολιτική πρωτοβουλία (άνοιγμα σε άλλες δυνάμεις και κάλεσμα να στηρίξουν τη συμφωνία, απειλή εκλογών κ.λπ.) ανοίγοντας τον δρόμο σε έναν νέο γύρο με δική του παρουσία.
Σε όλες τις περιπτώσεις και υπό όλες τις περιστάσεις, η χώρα βρίσκεται γονατισμένη, χωρίς σχέδιο ανάκαμψης. Την κυβερνούν αετονύχηδες που αδιαφορούν για το μέλλον, αποικιοκρατούμενη από δανειστές, εκτεθειμένη σε εθνικούς κινδύνους και διαμελισμούς, σε μια εντελώς ταραγμένη γειτονιά.
Η «πόκα» που παίζεται, τα ψέματα, τα δελτία ειδήσεων, τα πάνελ και οι αναλύσεις, όλα μα όλα είναι εντελώς κάτω των περιστάσεων και των αναγκών. Μια χώρα γονατισμένη, με απειλητικούς «σωτήρες» και επιθετικούς γείτονες. Μια κοινωνία σαστισμένη, θυμωμένη, καχύποπτη. Σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, αναζητείται διέξοδος. Αλλά και ποιος είπε ότι αυτός ο λαός είναι μόνο για τα εύκολα;
