Για να υπάρξει αποτελεσματική αντίσταση και ανατροπή του δυσμενούς για τα λαϊκά στρώματα συσχετισμού δυνάμεων στη χώρα μας που μπορεί να καταλήξει στην ανατροπή του νέου καθεστώτος «εξαίρεσης» που επιβλήθηκε από το 2010 με τα μνημόνια της συνεχώς αναβαλλόμενης επίσημης χρεοκοπίας του εξαρτημένου κράτους της με αντίτιμο τη ολική λεηλασία της, για να τη μετατρέψει στο σημερινό προτεκτοράτο των μεγάλων δυνάμεων, χρειάζεται μακροχρόνιος σκληρός και αδυσώπητος αγώνας με την ανάπτυξη ενός μαζικού, λαϊκού κινήματος.
Μέχρι σήμερα, οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που επιχείρησαν να αντιπαρατεθούν στο μνημονιακό καθεστώς, μέχρι να ηττηθούν και να σιωπήσουν με την εκλογική επικράτηση της «Αριστεράς» και τη συγκρότηση της αριστεροκεντροδεξιάς της κυβέρνησης, απέτυχαν παταγωδώς, είτε γιατί δεν κατόρθωσαν να αποφύγουν την αποσπασματικότητα των επιμέρους ποικίλων αγώνων, είτε γιατί δεν μπόρεσαν να αναγνώσουν τη σημερινή παγκόσμια και εγχώρια πραγματικότητα, εγκλωβισμένες σε στερεότυπα και αφηρημένα κληρονομημένα από το παρελθόν θεωρητικά σχήματα –εν πολλοίς πάσχοντα άλλωστε– είτε με την ανάθεση σε «φωτισμένες» πρωτοπορίες, που εν ευκολία τα διακινούσαν και σε διάφορους σωτήρες και δημαγωγούς, είτε με την πλάνη ότι θα ήταν ένας εύκολος αγώνας που θα μπορούσε να τελεσφορήσει συνδικαλιστικά και κοινοβουλευτικά, και μάλλον για όλους αυτούς τους λόγους.
Μπορεί σήμερα να επαναθεμελιωθεί το πρόταγμα της ανατροπής του καθεστώτος αυτού στη χώρα μας με πραγματικούς όρους σε ορατό χρονικό ορίζοντα και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο;
Ποια μπορεί να είναι εκείνη η συλλογική ταυτότητα, μη εισέτι συγκροτημένη, που μπορεί να το φέρει σε πέρας; Η εθνική υπόσταση μετά από μια εθνική αφύπνιση, ή η μονοταξική-εργατική με κάποιες «ευκαιριακές» κοινωνικές συμμαχίες;
Ποιες είναι εκείνες οι κοινωνικές δυνάμεις και οι αγωνιζόμενοι άνθρωποι που θα πρωτοστατήσουν στη συγκρότηση αυτή, χωρίς αξιώσεις πρωτοπορίας ή αφ’ υψηλού καθοδήγησης;
Χρειάζεται μια ανάγνωση της πολυσύνθετης πραγματικότητας ως προϋπόθεση για τον αγώνα της ανατροπής, με ποια οπτική, αναλυτικά μέσα, που δεν θα χειραγωγεί ιδεολογικά, αλλά με διαρκή αναστοχασμό θα προσανατολίζει τη δράση;
Ποια μορφή συλλογικής συγκρότησης θα ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους αφομοίωσης, εκτροπής ή εξουδετέρωσής του;
Ποιο είναι το πεδίο της ανατροπής, το παγκόσμιο, το «ευρωπαϊκό» ή το «εθνικό» και σε συνάφεια μπορεί να τελεσφορήσει ένα εγχείρημα σε μια μικρή επικράτεια, μια αδύναμη χώρα με αποδεκατισμένη οικονομία, υπονομευμένους μηχανισμούς, βαθιά εξαρτημένη νομισματικά, θεσμικά και πολιτικά, σε ένα εχθρικό, συγκρουσιακό, και κυριαρχούμενο από μεγάλες και ισχυρές κρατικές δυνάμεις και απειλητικών επίδοξων περιφερειακών δυνάμεων που αλληλοδιαπλέκονται;
Γιάννης Δουλφής
