Μια υποψήφια που σκοτώνει τις ελπίδες του λαού
Της Elizabeth Schulte*
Μπορεί σήμερα η Κλίντον να μιλά για την οικονομική ανισότητα, δηλώνοντας παρούσα στην επόμενη προεδρική αναμέτρηση, όμως οι σχέσεις της με την εξουσία και το χρήμα είναι παλιές και στενές. Ανάμεσα στους 10 μεγαλύτερους χορηγούς στην προεκλογική της εκστρατεία του 2008 ήταν υπάλληλοι από την JPMorgan Chase, την Goldman Sachs, τη CitiGroup, τη Morgan Stanley και τη Lehman Brothers – όμιλοι που επωφελούνται από τις σχέσεις τους με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στην κλίμακα της εξουσίας.
Από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών άσκησε πιέσεις σε κυβερνήσεις να αλλάξουν πολιτική και να υπογράψουν συμφωνίες συμφέρουσες για αμερικανικές επιχειρήσεις όπως οι General Electric, Exxon Mobil, Microsoft και Boeing. Επίσης προώθησε την «υδραυλική διάρρηξη» (fracking), καθώς και τη σύναψη συμβολαίων με αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρίες όπως η Chevron στην Πολωνία, τη Βουλγαρία και αλλού.
Όμως η πιο αμαρτωλή αλλά και αποκαλυπτική της σχέση στο χώρο των επιχειρήσεων είναι αυτή με τη διαβόητη αντεργατική εταιρία στο χώρο της λιανικής, Walmart. Η Κλίντον κατείχε θέση στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας από το 1986 ώς το 1992 και η νομική εταιρία στην οποία εργαζόταν, η Rose Law Firm, εκπροσωπούσε τη Walmart. Στο διάστημα αυτό κι ενώ η Walmart είχε κηρύξει τον πόλεμο στους εργαζόμενους που προσπαθούσαν να στήσουν σωματεία και να διεκδικήσουν βασικά εργασιακά δικαιώματα, η Κλίντον παρέμενε αμέτοχη. Αυτή η στάση υποτέλειας δεν άλλαξε ποτέ.
Τι κατάφεραν οι Κλίντον
Η όψιμη φιλολαϊκή δημαγωγία της Κλίντον θα προκαλούσε γέλια αν από πίσω δεν υπήρχαν οι πραγματικές της πράξεις: δεκαετίες ολόκληρες επιθέσεων κατά των εργαζομένων και των φτωχών. Από τη στήριξη της μεταρρύθμισης του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και τη σκληρή στάση στην πάταξη του εγκλήματος της δεκαετίας του 1990, μέχρι την εξασφάλιση της ροής του χρήματος για τις αμερικανικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό ως υπουργός Εξωτερικών, η Κλίντον δεν παρεξέκλινε ποτέ από τον στόχο του Δημοκρατικού Κόμματος, την προστασία των συμφερόντων των αμερικανικών επιχειρήσεων.
Κατά τη θητεία του Μπιλ Κλίντον στον Λευκό Οίκο, ο Μπιλ, η Χίλαρι και οι Νέοι Δημοκράτες συνέβαλαν στο να μετατοπιστεί το κόμμα κι άλλο προς τα δεξιά, υποκλέπτοντας συστηματικά και υιοθετώντας τη ρητορική των Ρεπουμπλικανών. Ο Μπιλ τοποθετήθηκε στο κέντρο ανάμεσα στους αντιδραστικούς Ρεπουμπλικανούς στο Κογκρέσο και τους φιλελεύθερους Δημοκρατικούς που αισθάνονταν ματαιωμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις του Κλίντον.
Η Χίλαρι Κλίντον, μέσα από τη στενή της σχέση με το Children’s Defense Fund, συνέδραμε την εκστρατεία της κυβέρνησης για μεταρρύθμιση του συστήματος πρόνοιας. Όταν επιτέλους επιτεύχθηκε μία συμφωνία, αφού η κυβέρνηση είχε τσακωθεί με τον Νιούτ Γκίνγκριτς και το υπό ρεπουμπλικανική ηγεσία Κογκρέσο για πιο βαριά μέτρα όπως η κατάργηση των κουπονιών σίτισης, ο Μπιλ ισχυρίστηκε ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Και στη συνέχεια η Χίλαρι βοήθησε να συγκεντρωθούν οι απαραίτητες ψήφοι.
Με τη βοήθειά της, η κυβέρνηση Κλίντον κατάφερε αυτό που κανένας Ρεπουμπλικανός δεν μπορούσε να πετύχει: να διαλύσει ένα κρίσιμο πρόγραμμα New Deal που συχνά χρησίμευε σαν μοναδική προστασία ανάμεσα στις φτωχές οικογένειες και την απόλυτη εξαθλίωση. Η όλη προσπάθεια καλύφθηκε με την ορολογία της «προσωπικής υπευθυνότητας», με επιχειρήματα ότι είναι καλύτερο να εργάζεται κάποιος παρά να ζει από την Πρόνοια και ότι «πρέπει να τελειώσει η κουλτούρα της εξάρτησης», λες και η φτώχεια ήταν απόρροια ηθικής αδυναμίας.
Ακόμα σκληρότερη καταστολή
Τελευταία, το κίνημα Black Lives Matter και οι μαζικές διαδηλώσεις στο Φέργκιουσον και στη Βαλτιμόρη κατά των φόνων που διέπραξε η αστυνομία, ανάγκασαν την Κλίντον να επικρίνει την «εποχή των μαζικών φυλακίσεων», στην οποία φθάσαμε μέσα από ένα από τα βασικά επιτεύγματα της διοίκησης Κλίντον: το ποινικό νομοσχέδιο του 1994.
Μπορεί σήμερα η Χίλαρι Κλίντον να διατυπώνει κάποια κριτική με φόντο τη διογκούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην επίθεση του δικαστικού συστήματος στους μαύρους και έγχρωμους, όμως την εποχή πάταξης του εγκλήματος επί διοίκησης Κλίντον, ήταν αυτή που πρωτοστατούσε στις εκκλήσεις για ακόμα αυστηρότερες πολιτικές.
Το ποινικό νομοσχέδιο της περιόδου Κλίντον πράγματι έβγαλε περισσότερους αστυνομικούς στους δρόμους και χιλιάδες περισσότερους μαύρους άνδρες στις φυλακές για ασήμαντα και μη βίαια αδικήματα. Ο αριθμός αυτών που φυλακίστηκαν κατά την διακυβέρνηση Κλίντον ήταν ο υψηλότερος από κάθε άλλου προέδρου.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η Κλίντον
Το πρόβλημα είναι ο ασφυκτικός έλεγχος που τα κόμματα των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών έχουν στις εκλογές, τον οποίο οι όποιες ανεξάρτητες εναλλακτικές λύσεις στα δύο ευνοούμενα κόμματα των επιχειρήσεων δεν έχουν παρά ελάχιστες πιθανότητες να σπάσουν. Η προεκλογική εκστρατεία της Κλίντον είναι διαμετρικά αντίθετη με το αίσθημα του λαού που θα πιεστεί να την ψηφίσει – απογοητευμένος από την απληστία των επιχειρήσεων, τους χαμηλούς μισθούς και τον ρατσισμό της αστυνομίας, αρχίζει να οργανώνεται για να αλλάξει τα πράγματα. Όμως η Χίλαρι Κλίντον δεν είναι η υποψήφια των ελπίδων και των ονείρων του λαού, είναι αυτή που σκοτώνει τα όνειρα αυτά.
* Από άρθρο της στο www.jacobinmag.com
Μετάφραση: Ελεάννα Ροζάκη
