Στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες της Αριστεράς!

Καύσωνας στα νοικοκυριά, κρύες σούπες στην Αριστερά που έχει, πλέον, εξελιχθεί σε μεγάλο μαγειρείο. Μπορεί οι κομματικές οργανώσεις του ΣΥΝ και οι τοπικές του ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκονται σε ημιδιάλυση ή/και διακοπές διαρκείας, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται από τις ανώνυμες διαδόσεις και τις άστοχες φήμες που εκπορεύονται από αφανείς και εξωθεσμικές διαβουλεύσεις σε κουζίνες, οι κουτάλες ανακατεύουν ό,τι έχει απομείνει από αξιοπιστία και τα μαχαίρια ακονίζονται για τα επόμενα αδελφοκτόνα πετσοκόμματα, εν όψει των εκλογών του Νοεμβρίου.

Μία Αριστερά που έχει υποστεί μεγαλύτερο τραμπάκουλο από τη δομική κρίση του συστήματος απ’ ό,τι τα αστικά κόμματα που ταυτίζονται με τον καπιταλισμό. Είναι βολικό να λέμε ακόμα ότι φταίει η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού για όλα. Φταίει, αλλά μετά από είκοσι χρόνια εξαφάνισής του, τείνω να αντιληφθώ ότι μάλλον φταίει περισσότερο η επακόλουθη εκούσια ή ακούσια ενσωμάτωση της Αριστεράς στον υπαρκτό καπιταλισμό. Εξού και η ένταση της αποσύνθεσής της είναι ευθέως ανάλογη με την ένταση της καπιταλιστικής κρίσης. Φρακάρει το σύστημα, φρακάρει και η Αριστερά.
Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ενσωμάτωση πολλών αριστερών στην αυλή με τα δώρα και τα προνόμια του καπιταλισμού. Έχει να κάνει με τη μετάλλαξη των οργανωμένων φορέων της Αριστεράς σε συμπαγείς και αδιαπέραστες γραφειοκρατίες με εικονικά δημοκρατικές διαδικασίες, το ξέκομμα των ηγετικών στελεχών από το σώμα της κοινωνικής Αριστεράς και τους χώρους διαβίωσης των πολιτών και από τη συνεπακόλουθη σαλαμοποίηση των ιδεολογικών και πολιτικών προταγμάτων του αντικαπιταλιστικού αγώνα που αντί να προωθούν συγκλίσεις πολλαπλασιάζουν τις διασπάσεις.
Ο διαχωρισμός σε θιασώτες της επανάστασης και θιασώτες της μεταρρύθμισης, αν δεν είναι άκαιρος και άτοπος, αποτελεί ιδιοτελή απόπειρα να περισώσει ο καθένας τον εαυτό του και την ομάδα του και ατελέσφορη προσπάθεια να συγκαλύψει την καθολική κρίση της Αριστεράς για την οποία φέρει ευθύνη εξ ολοκλήρου και εις ακέραιον – είτε ανήκει στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣYΑ, είτε στη Δημοκρατική Αριστερά. Σε μία μαχόμενη στη σκόνη του δρόμου και θεωρητικώς επαρκή Αριστερά, τέτοια διλήμματα στερούνται γείωσης. Οι στόχοι και οι τακτικές συνεκτιμώνται και συνυπάρχουν. Η επανάσταση δεν αναιρεί τη μεταρρύθμιση, ούτε η μεταρρύθμιση την επανάσταση. Η αποκλειστική εμμονή στην πρώτη οδηγεί σε αρτηριοσκλήρωση και έμφραγμα, η υστερική εμμονή στη δεύτερη οδηγεί σε βόλεμα, αφομοίωση και αλλοτρίωση. Πλην ολίγων -αλλά ελπιδοφόρων- περιπτώσεων που προσπαθούν να διευρύνουν το οπτικό τους πεδίο, αντί να το κρατούν κλειστό, φορείς και παράγοντες της Αριστεράς στροβιλίζονται ζαλισμένοι στο ρυθμό της κρίσης υπό τα όμματα του ανυπεράσπιστου πολίτη που αντί να ενθαρρύνεται και να συμπορεύεται, λυπάται και γυρνάει την πλάτη απογοητευμένος.

Σχόλια