Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια μικρή επαρχία της Νευροζώνης που την έλεγαν Γιολάντα. Το πολίτευμά της ονομαζόταν Μιμοκρατία και στην εξουσία εναλλάσσονταν τα δυο μεγάλα μιμοκρατικά κόμματα.
Νικητής αναδεικνυόταν το κόμμα του οποίου ο αρχηγός αποδείκνυε πως είναι καλύτερος μίμος, πείθοντας τους ψηφοφόρους πως τους αγαπά και πως θα κάνει τη ζωή τους όμορφη, πάαααρα πολύ όμορφη. Οι ψηφοφόροι επιβράβευαν κάθε φορά τον καλύτερο μίμο, δίνοντάς του την μειοψηφική πλειοψηφία του 40%, που εξασφάλιζε τις περισσότερες έδρες του Κοινοβουρλίου.
Κάποτε στη Γιολάντα έγιναν εκλογές, που κατέληξαν σε θρίαμβο του βαρωνέτου Τζιορτζόνε και σε δεινή ήττα του προηγούμενου πρωθυπουργού, εμίρη Καρ Αμ Ανλίκ. Ο Τζιορτζόνε κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος λεφτά, πάαααρα πολλά λεφτά για όλους και δεσμευόμενος πως θα πολεμήσει αμείλικτα τη γαργαρότητα, οικοδομώντας στη θέση της τον περιπόθητο ουσιαλισμό.
Ο Τζιορτζόνε εγκαταστάθηκε στην εξουσία και συνεπής με τα έθιμα της Γιολάντας άφησε στην άκρη την τέχνη της μιμικής και άρχισε να υποστηρίζει αυτά που προεκλογικά κατηγορούσε. Ήταν μάλιστα τόοοοοση η αποφασιστικότητά του που ξεκαθάρισε με τη μια πως αν και οπαδός του ουσιαλισμού, θα επιβάλλει τη σκληρότερη γαργαρότητα που είχε γνωρίσει ο τόπος. Με αφορμή το μεγάλο εξωτερικό χρέος, παρέδωσε τη χώρα στη διαβόητη τερατόικα η οποία επέβαλλε σκληρά, πάαααρα πολύ σκληρά μέτρα στον λαό, μειώνοντας δραματικά τους μισθούς και τις συντάξεις και αυξάνοντας τρομακτικά τους φόρους.
Μέρα τη μέρα οι κάτοικοι της χώρας καταλάβαιναν πως η ζωή τους θα γινόταν πλέον δύσκολη, πάαααρα πολύ δύσκολη. Έτσι, λοιπόν, κάθε μέρα που περνούσε θύμωναν όοοοοολο και πιο πολύ, απεργούσαν όοοοολο και πιο πολύ και διαδήλωναν όοοοοολο και πιο πολύ. Μα η τερατόικα και η κυβέρνηση αδιαφορούσαν για τη γενικευμένη αγανάκτηση και συνέχιζαν να παίρνουν μέτρα, όοοοοολο και πιο πολλά μέτρα εναντίον του λαού, που συνέχιζε να θυμώνει πολύ, πάααααρα πολύ. Οι υπουργοί και οι βουρλευτές των δυο μιμοκρατικών κομμάτων άρχισαν να φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, γιατί ο αγανακτισμένος λαός τους έβριζε και τους καταριόταν. Όμως, η τερατόικα και η κυβέρνηση δήλωναν αποφασισμένες να ολοκληρώσουν το έργο τους φτωχαίνοντας όοοοοολο και πιο πολύ τον λαό, που άρχισε πια να καταλαβαίνει ότι αν δεν ξεσηκωθεί είναι καταδικασμένος να ζήσει μέσα σε μια ανείπωτη δυστυχία.
Τη συνέχεια και το τέλος του παραμυθιού, δυστυχώς, δεν τα ξέρω ακόμα. Συνεχίζω ακόμη να ελπίζω πως θα είναι πολύ, πάααααρα πολύ όμορφα και θα τα γράψουμε μαζί στους δρόμους και τις πλατείες, το ερχόμενο φθινόπωρο.
Κάποτε στη Γιολάντα έγιναν εκλογές, που κατέληξαν σε θρίαμβο του βαρωνέτου Τζιορτζόνε και σε δεινή ήττα του προηγούμενου πρωθυπουργού, εμίρη Καρ Αμ Ανλίκ. Ο Τζιορτζόνε κέρδισε τις εκλογές υποσχόμενος λεφτά, πάαααρα πολλά λεφτά για όλους και δεσμευόμενος πως θα πολεμήσει αμείλικτα τη γαργαρότητα, οικοδομώντας στη θέση της τον περιπόθητο ουσιαλισμό.
Ο Τζιορτζόνε εγκαταστάθηκε στην εξουσία και συνεπής με τα έθιμα της Γιολάντας άφησε στην άκρη την τέχνη της μιμικής και άρχισε να υποστηρίζει αυτά που προεκλογικά κατηγορούσε. Ήταν μάλιστα τόοοοοση η αποφασιστικότητά του που ξεκαθάρισε με τη μια πως αν και οπαδός του ουσιαλισμού, θα επιβάλλει τη σκληρότερη γαργαρότητα που είχε γνωρίσει ο τόπος. Με αφορμή το μεγάλο εξωτερικό χρέος, παρέδωσε τη χώρα στη διαβόητη τερατόικα η οποία επέβαλλε σκληρά, πάαααρα πολύ σκληρά μέτρα στον λαό, μειώνοντας δραματικά τους μισθούς και τις συντάξεις και αυξάνοντας τρομακτικά τους φόρους.
Μέρα τη μέρα οι κάτοικοι της χώρας καταλάβαιναν πως η ζωή τους θα γινόταν πλέον δύσκολη, πάαααρα πολύ δύσκολη. Έτσι, λοιπόν, κάθε μέρα που περνούσε θύμωναν όοοοοολο και πιο πολύ, απεργούσαν όοοοολο και πιο πολύ και διαδήλωναν όοοοοολο και πιο πολύ. Μα η τερατόικα και η κυβέρνηση αδιαφορούσαν για τη γενικευμένη αγανάκτηση και συνέχιζαν να παίρνουν μέτρα, όοοοοολο και πιο πολλά μέτρα εναντίον του λαού, που συνέχιζε να θυμώνει πολύ, πάααααρα πολύ. Οι υπουργοί και οι βουρλευτές των δυο μιμοκρατικών κομμάτων άρχισαν να φοβούνται να κυκλοφορήσουν στο δρόμο, γιατί ο αγανακτισμένος λαός τους έβριζε και τους καταριόταν. Όμως, η τερατόικα και η κυβέρνηση δήλωναν αποφασισμένες να ολοκληρώσουν το έργο τους φτωχαίνοντας όοοοοολο και πιο πολύ τον λαό, που άρχισε πια να καταλαβαίνει ότι αν δεν ξεσηκωθεί είναι καταδικασμένος να ζήσει μέσα σε μια ανείπωτη δυστυχία.
Τη συνέχεια και το τέλος του παραμυθιού, δυστυχώς, δεν τα ξέρω ακόμα. Συνεχίζω ακόμη να ελπίζω πως θα είναι πολύ, πάααααρα πολύ όμορφα και θα τα γράψουμε μαζί στους δρόμους και τις πλατείες, το ερχόμενο φθινόπωρο.
Ν. Κουνενής
[email protected]
Σχόλια
