Ο δρ Σαϊμπάμπα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Δελχί. Με αναπηρία 90% από τα παιδικά του χρόνια, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να επιβιώσει, να σπουδάσει και τελικά να γίνει πανεπιστημιακός. Πέρα από τη φυσική αναπηρία του όμως έχει άλλο ένα, σοβαρότερο μειονέκτημα: είναι «ανατρεπτικός». Συνελήφθη για πρώτη φορά πριν 5 χρόνια με την κατηγορία ότι ήταν στέλεχος του εκτός νόμου Κ.Κ. Ινδίας (Μαοϊκού), και έκτοτε μπαινοβγαίνει στη φυλακή – γεγονός που επιδείνωσε σε ακραίο βαθμό την ήδη εύθραυστη υγεία του, αφού οι αρχές αρνούνταν να του παράσχουν την αναγκαία περίθαλψη.
Μάταια επιφανείς πανεπιστημιακοί και διανοούμενοι, οι περισσότεροι από τους οποίους κάθε άλλο παρά συμφωνούν με τις ριζοσπαστικές απόψεις του αλλά εκτιμούν την ακεραιότητά του, ζητούσαν να παύσει η κακοστημένη και αβάσιμη δίωξη της ινδικής κυβέρνησης εναντίον του. Έτσι την περασμένη εβδομάδα ολοκληρώθηκε η παρωδία δίκης στην οποία υποβλήθηκε, με όλους τους μάρτυρες κατηγορίας να είναι αστυνομικοί και με «αποδεικτικό υλικό» τις… δημόσιες ομιλίες και τα άρθρα του, στα οποία υποστήριζε μεταξύ άλλων τους αυτόχθονες που αγωνίζονται για τη γη τους. Η σκευωρία ολοκληρώθηκε με την επιβολή ποινή ισόβιας κάθειρξης για «τρομοκρατική δράση»!
Η καταδίκη, που έχει προκαλέσει σάλο στην Ινδία, στην πραγματικότητα χρησιμεύει στην κυβέρνηση του ακροδεξιού ινδουιστή Μόντι ως μήνυμα προς όλους όσοι αντιστέκονται: αφού τόλμησε να βαφτίσει τρομοκράτη έναν πανεπιστημιακό σε αναπηρικό καροτσάκι και να τον φορτώσει με ισόβια, κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Ο δρ Σαϊμπάμπα όμως δεν δείχνει καμία διάθεση να υποκύψει, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση της συζύγου του:
«Την πρώτη φορά που τον πήραν από το σπίτι, στο αεροδρόμιο, του είπαν: “Υπόγραψε μια δήλωση ότι αποκηρύσσεις τους τρομοκράτες, και θα σε αφήσουμε αμέσως ελεύθερο”. Αρνήθηκε. Πέρυσι, όταν είχε υποβάλει αίτηση να αφεθεί ελεύθερος με εγγύηση και του αρνούνταν την ιατρική περίθαλψη, του το είπαν ξανά: “Δεν είναι αργά, υπόγραψε και θα βγεις από τη φυλακή”. Φυσικά αρνήθηκε πάλι. Διότι υπάρχει και κάτι που το αποκαλούμε αξίες. Ο άντρας μου διδάσκει Λογοτεχνία, και η Λογοτεχνία εμπεριέχει ορισμένες αξίες. Αυτές μας κρατούν ζωντανούς. Τι θα ήμασταν αν τις αγνοούσαμε; Νεκρά σώματα…»
