Οι θύτες στοχοποιούν τα θύματα και όσους αντιστέκονται.
Η επίθεση που εξαπέλυσε ο πρωθυπουργός στη Βουλή ενάντια στο ΚΚΕ για τις κινητοποιήσεις στο λιμάνι δεν χαρακτηρίστηκε από καμία πρωτοτυπία. Η συνηθισμένη ομοβροντία του κοινωνικού αυτοματισμού εξαπολύεται όταν μία αγωνιστική κινητοποίηση αποκτά πραγματικά μαχητικά στοιχεία και ξεφεύγει από τις κλασικές άσφαιρες απεργίες του υποταγμένου συνδικαλισμού. Δεν αλλάζουν τα λόγια, είναι μάλιστα απελπιστικά όμοια η ρητορική, αν έπαιζε πλέι-μπακ Σημίτης ή Καραμανλής, μπορεί η γλώσσα των χειλιών του πρωθυπουργού να ταίριαζε απόλυτα! Τι αλλάζει τότε και μας υποχρεώνει σε σχολιασμό;
Αυτή η κυβέρνηση εφάρμοσε με περισσή δεξιοτεχνία το «δόγμα της καταστροφής». Θυμόμαστε σε τίτλους τα «Βουλιάζουμε…», «Τιτανικός…», «Tο πιστόλι στο τραπέζι…», «Χρεοκοπία ή ΔΝΤ». Πλέον, κατασκευάζεται ο εσωτερικός εχθρός. Δεν είναι τυχαίες οι εκφράσεις που χρησιμοποίησε ο πρωθυπουργός: «Γκρεμίζετε την Ελλάδα»! Είναι εντυπωσιακός ο κυνισμός και το θράσος. Δεν διστάζουν να διαπράξουν την πιο χυδαία διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Δεν είναι η πολιτική της τρόικας, που ισοπεδώνει την κοινωνία αλλά οι απεργοί, που τολμάνε να κάνουν μία πραγματική απεργία όταν ξηλώνονται θεμελιώδη δικαιώματα.
Η κυβέρνηση, απομονωμένη όσο καμία άλλη μέσα σε οκτώ μήνες, πυροδοτεί ένα ακραίο και επικίνδυνο κλίμα αντιδραστικού λαϊκισμού και τυφλού κοινωνικού διχασμού. Σήμερα οι απεργοί του λιμανιού, αύριο οι εκπαιδευτικοί, οι νοσοκομειακοί, οι αγρότες, ένα λαϊκό κίνημα ολόκληρο, που θα απειλήσει να… καταστρέψει τη χώρα, αφού θα απαιτήσει την ανατροπή του «εθνοσωτήριου» Μνημονίου. Ποιοι θα είναι οι δηλωμένοι υποκινητές-εχθροί του έθνους αν όχι η Αριστερά; Είναι μία αδίστακτη πολιτική αυτή που έχουμε απέναντί μας.
Αυτό, πλέον, μπορεί να είναι ένα αβίαστο και βάσιμο συμπέρασμα. Ένα συμπέρασμα που πρέπει να προβληματίσει και να προσανατολίσει. Το δόγμα της «μοναδικής λύσης» επιβάλλει ένα πλαίσιο ακραίου αυταρχισμού στα όρια του εκφασισμού. Η αστυνόμευση της συνείδησης και η φυλάκιση της σκέψης καλλιεργούν το έδαφος για την καθημερινή επέλαση της αστυνομικής βίας απέναντι σε όποιους κινητοποιούνται και αγωνίζονται.
Το είχε προαναγγείλει η σύμπλευση με τον ΛΑΟΣ, το δούλεψαν οι Παπαχελάδες, Πρετεντέρηδες και Τέλογλου, που απαίτησαν, εδώ και τώρα, αναστολή άρθρων του Συντάγματος ενάντια σε διαδηλώσεις, απεργίες, καταλήψεις. Ο Α. Σαμαράς έσπευσε να καταδικάσει κι αυτός τους απεργούς στο λιμάνι ως «καταστροφείς» της χώρας.
Ο Μπαρόζο προέβλεψε αντιδημοκρατική εκτροπή αν οξυνθεί η κρίση στις χώρες του Νότου. Αυτό το πλαίσιο εφαρμόζεται, ήδη, με εκτελεστικά όργανα τα σιδηρόφρακτα και εποχούμενα τάγματα του Χρυσοχοϊδη. Είναι ζητούμενο αν θα προχωρήσουν και σε νομική θωράκιση της απαγόρευσης των κοινωνικών αγώνων που ήδη επιβάλλουν στην πράξη.
Τα πράγματα ωθούνται σε τόσο ακραίες αντιθέσεις που μάλλον η κατάσταση δεν παίρνει από… λόγια. Ήταν άστοχα ήπια η απάντηση της Γ.Γ. του ΚΚΕ στη Βουλή, που έμεινε σε γενικούς αφορισμούς. Είναι η στιγμή της καταγγελίας, της αποκάλυψης και της αντίστροφης στοχοποίησης. Ποιοι καταστρέφουν τη χώρα, ποιοι εκτελούν συμβόλαια, ποιοι τολμάνε να μιλάνε για το Σύνταγμα ενώ το έχουν κουρελιάσει;
Ο δρόμος της δημοκρατίας θα ανοίξει από τους καθημερινούς αγώνες και τα μεγάλα λαϊκά ξεσπάσματα ενάντια στην τριπλή κατοχή. Η Αριστερά οφείλει σε αυτές τις πραγματικές μικρές και μεγάλες μάχες να πρωταγωνιστήσει, να εμπνεύσει, να οργανώσει, να συντονίσει, να πρωτοτυπήσει.
Ως ώρας, ο απομονωμένος πρωθυπουργός, εκνευρισμένος, εκτελεί το επικίνδυνο σχέδιο του πολιτικού και κοινωνικού εκφασισμού και απειλεί. Εκβιάζει πιστοποιητικά υποτέλειας: «Αγωνιστείτε για την ανατροπή του παγκόσμιου… συστήματος». Αυτό επιτρέπεται, αλλά όχι για το Mνημόνιο, απαγορεύεται! Κατανοητό;
Δημήτρης Υφαντής
