στο προαύλιο: Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος (o Gregory μας)

Πλησιάζει η μέρα που κλείνουν δύο χρόνια από τη δολοφονία του συμμαθητή μου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από την ελληνική αστυνομία, την ώρα που διασκέδαζε στα Εξάρχεια. Σας παρακαλώ όλους σας, αν γράψετε κάτι γι’ αυτόν, οτιδήποτε, ή μιλήσετε με την παρέα σας γι’ αυτόν, να γνωρίζετε ότι το όνομά του ήταν Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και όχι Αλέξης Γρηγορόπουλος.

Αλέξανδρο τον φωνάζανε οι φίλοι του, η μητέρα του, οι συγγενείς του. Οι συμμαθητές του, αν δεν τον φωνάζαμε Gregory, παραφράζοντας το επώνυμό του, πάντα Αλέξανδρο τον φωνάζαμε. Κανένας μα κανένας και ποτέ δεν τον αποκαλούσε Αλέξη.
Μόνο μετά το θάνατό του κάποιοι δημοσιογράφοι, που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους και μας παραπληροφορούν καθημερινά, και κάποιοι πολιτικοί, που ποτέ δεν είναι καλά ενημερωμένοι και συνήθως παίρνουν αποφάσεις μέσα στην άγνοιά τους, κατάφεραν τελικά να του αλλάξουν το όνομα. Μην τους αφήσετε να σας κάνουν, για μία ακόμη φορά, ό,τι αυτοί θέλουν.
Σας παρακαλώ όλους όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο:
-Αν μιλήσετε με τους φίλους σας γι’ αυτόν, Αλέξανδρο να τον προσφωνήσετε.
-Αν κάποιος από την παρέα σας τον ονομάζει με άλλο όνομα, διορθώστε τον, πες τε του ότι το σωστό είναι Αλέξανδρος.
-Αν κάποιος δημοσιογράφος τον προσφωνεί αλλιώς, στείλτε του e-mail και πες τε του ότι κάνει λάθος και ότι το σωστό είναι Αλέξανδρος.
-Αν ακούσετε κάποιον πολιτικό, σε κάποιο Μέσο, να τον προσφωνεί αλλιώς, τηλεφωνήστε στο Μέσο και πείτε ότι ο φιλοξενούμενός τους κάνει λάθος και ότι το σωστό είναι Αλέξανδρος.
Αυτό που του έχει μείνει πλέον είναι η μνήμη των κοντινών του στο όνομά του, που είναι Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Ας μην αφήσουμε να του το πάρουν και αυτό!
Και να, δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του συμμαθητή μας Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, σαν τα πράγματα να γίνονται συνέχεια χειρότερα. Όλες οι αιτίες που προκάλεσαν την τραγωδία και τον ξεσηκωμό γιγαντώνονται: κρίση, επισφάλεια, κοινωνικός αποκλεισμός, αστυνομοκρατία, στοχοποίηση της νεολαίας.
Δύο χρόνια μετά, έχουμε δικαιωθεί: Η εξέγερση ήταν, είναι, και θα παραμείνει δίκαιη και προάγγελος μελλοντικών εξελίξεων. Δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του ενάντια στην καταπίεση και την χειραγώγηση, ενάντια στη φτώχια, τη μιζέρια, την κοινωνία των πολλών ταχυτήτων, την κοινωνία των πολύ πλούσιων που ζουν σε βάρος των πολλών πολύ φτωχών.
Ο Δεκέμβρης 2008 ήταν μια συλλογική κατάθεση ονείρων και ιδανικών μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Δεκέμβρης δεν έδωσε απαντήσεις. Ο Δεκέμβρης τοποθέτησε πάνω από την ελληνική κοινωνία ένα τεράστιο ερώτημα, που πρέπει γρήγορα να καταλάβουμε και να απαντήσουμε.
Δύο χρόνια έχουν περάσει κι εμείς δεν έχουμε ξεχάσει το ανεξίτηλο χτύπημα. Η σφαίρα μάς στέρησε τον Αλέξανδρο αλλά ταυτόχρονα και τα παιδικά μας όνειρα. Μας σύστησε με τον κόσμο που θα ζήσουμε. Αλλά εμείς φωνάζουμε ότι δεν μας αρέσει αυτός ο κόσμος. Θέλουμε έναν άλλο κόσμο, χωρίς βία, χωρίς αστυνομία, χωρίς πολέμους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς. Θέλουμε έναν κόσμο με ευτυχισμένους ανθρώπους και θα παλέψουμε γι’ αυτό.
Και όπως είπαμε: Αλέξανδρο τον φώναζαν όλοι όσοι τον αγαπούσαν!

Σχόλια