Οι μαθητικοί αγώνες επιχειρηματολογίας ή αντιλογίας είναι ένας θεσμός που υπάρχει χρόνια. Στους αγώνες αυτούς μια ομάδα μαθητών προσπαθεί να νικήσει μια άλλη, υπό την επίβλεψη κριτών και κοινού, σε ένα αυστηρά καθορισμένο πλαίσιο κανόνων. Οι κριτές είναι αυτοί που αποφασίζουν για το ποιος είναι ο νικητής.
Όμως, για να νικήσεις καλείσαι να επιχειρηματολογήσεις υπέρ μιας άποψης που μπορεί στην πραγματικότητα να είσαι αντίθετος. Επομένως, δεν διαγωνίζεσαι στο πόσο καλά χειρίζεσαι το λόγο, πόσο έχεις διαβάσει και πόσες πολλές και ποιοτικές γνώσεις έχεις, πόσο ικανός είσαι να υποστηρίζεις θέσεις σου και πράγματα που πιστεύεις, αλλά για το πόσο καλά μπορείς να λες ψέματα κάνοντας σωστή χρήση του λόγου με συγκεκριμένες τεχνικές, όπου μαθαίνεις.
Από την εφηβική ηλικία, λοιπόν, η κοινωνία πλάθει φιγούρες που για να διακριθούν πρέπει να επιχειρηματολογήσουν πειστικά ψέματα, με απόψεις που θα μεταβάλλονται συγκυριακά, αρκεί να μπορούν να πλασάρονται με πειθώ. Παραπατάμε στο κενό.
Αν δεν ξέρουμε τι είναι η αλήθεια και στηριζόμαστε στο ψέμα, πώς μπορούμε να λέμε ότι πάμε μπροστά. Πώς κάποιος τολμά να λέει ότι είναι αναρχικός, αριστερός ή προοδευτικός ενώ οι πράξεις στη ζωή του μόνο κάτι τέτοιο δεν δείχνουν; Έννοιες διαστρεβλώνονται, σύμβολα αλλοιώνονται και γενικότερα κοροϊδεύουμε τους ίδιους τους εαυτούς μας.
Υ.Γ.: Αυτός και είναι ο λόγος που δεν καταλαβαίνω πώς κάποιοι παλιοί αριστεροί καταντούν να δέχονται να υπηρετούν δεξιές ιδέες και πρακτικές με το να γράφουν, για παράδειγμα, τα κείμενα πρωθυπουργών που πολύ ήπια μπορούν να χαρακτηριστούν ως νεοφιλελεύθεροι.
https://efhbos.wordpress.com
