Παράπλευρη απώλεια ή βασικό στήριγμα του καθεστώτος; Τα δημοκρατικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο, όσο βαθαίνουν τα αδιέξοδα στη χώρα. Ένα πολιτικό σύστημα, με στηρίγματα σε όλους τους θεσμικούς και εξωθεσμικούς πυλώνες (δικαιοσύνη, ΜΜΕ, ολιγάρχες, πρεσβείες κ.ά.), που επιβάλλεται επί της κοινωνίας μέσα από τον ασφυκτικό έλεγχο και την αίσθηση του άτρωτου και κυρίαρχου, απέναντι στον οποίο δεν μπορεί να σταθεί καμία εναλλακτική πρόταση. Ένα πολιτικό σύστημα που συχνά συνθλίβει και περιθωριοποιεί όποιους στέκονται απέναντι στις επιδιώξεις του, στήνοντας προληπτικά γραμμές θωράκισης απέναντι σε μελλοντικά κοινωνικά τραντάγματα. Εντός αυτής της συνθήκης η δικαιοσύνη και τα δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται ευθέως σε αμφισβήτηση, από ανθρώπους που μάλιστα μιλάνε στο όνομα της νομιμότητας και της θεσμικής τάξης.
Τα παραδείγματα πολλά: Από τις υποκλοπές που αποκάλυψαν ένα παρακρατικό δίκτυο με άκρες στο Μαξίμου και διασυνδέσεις με εξωχώριους παράγοντες (βλέπε Ισραήλ), που είχε υπό στενή επίβλεψη οικονομικούς, πολιτικούς, θεσμικούς παράγοντες της χώρας, μέχρι την διαπλοκή της πολιτική και οικονομικής ελίτ με υποθέσεις του κοινού ποινικού κώδικα όπως αυτή της δράσης της Greek Mafia. Και από την ενίσχυση και την «ανεξέλεγκτη» δράση των μηχανισμών καταστολής σε κάθε σχεδόν κινητοποίηση της κοινωνίας, τις ποινικές διώξεις σε αγωνιζόμενα κομμάτια εργαζομένων (με πρόσφατο παράδειγμα την πειθαρχική δίωξη και την απειλή απόλυσης σε συνδικαλιστές εκπαιδευτικούς), μέχρι το χαρτί της στρατηγικής της έντασης που συχνά παίζει η κυβέρνηση για να αλλάξει την ατζέντα και να στοχοποιήσει ανθρώπους και πολιτικούς χώρους.
Και η δικαιοσύνη;
Κοινή γραμμή στα παραπάνω, η δράση της «ανεξάρτητης» δικαιοσύνης που σε άλλες περιπτώσεις συγκαλύπτει ευθύνες, σέρνει υποθέσεις για χρόνια, αθωώνει υψηλά ιστάμενα πρόσωπα στήνοντας ένα δίχτυ προστασίας για τους εντός των τειχών και σε άλλες περιπτώσεις κατασκευάζει ή δέχεται κατασκευασμένα κατηγορητήρια από τις διωκτικές αρχές, στοχοποιεί πολιτικούς αντιπάλους σε δίκες-σκευωρίες, τινάζει τη ζωή αθώων ανθρώπων στον αέρα μετατρεπόμενη σε εκτελεστικό όργανο της εκάστοτε εξουσίας.
Είναι τέτοια η αλαζονεία των ελίτ, είναι τέτοια η ψυχρότητα και η αντιθεσμική λειτουργία του κράτους, που φαντάζει πλέον κανονικότητα, να χάνονται βίντεο (όπως συνέβη στα Τέμπη) που πιθανά περιέχουν χρήσιμο για τις έρευνες αποδεικτικό υλικό, στη μεγαλύτερη μάλιστα τραγωδία των τελευταίων χρόνων∙ να καταστρέφονται cd που περιέχουν κρίσιμες συνομιλίες όπως στην ξεχασμένη υπόθεση Καραϊβάζ∙ να γίνονται φέιγ βολάν τα προσωπικά δεδομένα χιλιάδων ανθρώπων όπως στην περίπτωση διαρροής στοιχείων μαθητών από το υπουργείο Παιδείας προς την Cisco επί πανδημίας ή όπως στην ξεχασμένη επίσης υπόθεση της κ. Μισέλ Ασημακοπούλου∙ να στοχοποιούνται νέοι άνθρωποι από την ΕΛΑΣ και την αντιτρομοκρατική (υποθέσεις Θεοφίλου, Ηριάνας, Νίκου Ρωμανού κ.ά.)∙ να κρατούνται όμηροι για χρόνια με κατασκευασμένα αποδεικτικά στοιχεία, να ποινικοποιούνται οι φιλικές και οι συντροφικές τους σχέσεις, να χρησιμοποιούνται οι υποθέσεις τους ως εργαλείο πειθάρχησης και εκφοβισμού της υπόλοιπης κοινωνίας.
Και όμως κανένα καθεστώς δεν μπόρεσε να επιβιώσει βασισμένο στην επιβολή επί της κοινωνίας. Η στρατηγική της έντασης, η διάλυση κάθε έννοιας δικαιοσύνης δίνει χρόνο και πρόσκαιρη ισχύ στο σύστημα, ετοιμάζει όμως ταυτόχρονα μεγαλύτερα κοινωνικά τραντάγματα από την κοινωνική καύσιμη ύλη που δημιουργεί.
Τέμπη: Η συγκάλυψη αποκαλύπτεται
Όσοι τόλμησαν όλο αυτό το διάστημα να μιλήσουν για επιχείρηση συγκάλυψης για το έγκλημα των Τεμπών χαρακτηρίστηκαν συνομοσιολόγοι και δέχθηκαν απανωτές επιθέσεις από κυβερνητικά στελέχη και φιλικά ΜΜΕ προς την κυβέρνηση. Δεν δίστασαν να επιτεθούν μέχρι και στους ίδιους τους συγγενείς των θυμάτων που ζητούσαν δικαίωση για τους ανθρώπους που έχασαν.
Τώρα έρχεται η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη, να διατάξει κατεπείγουσα έρευνα για τυχόν ποινικές ευθύνες για τη μη παράδοση στον ανακριτή κρίσιμου οπτικού υλικού από το μηχανοστάσιο της Θεσσαλονίκης, όπου έγινε η φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας του τραγικού δυστυχήματος, για να αναδείξει τα κενά στην ανακριτική διαδικασία, που ακόμη αφήνουν στο σκοτάδι τα πραγματικά γεγονότα του δυστυχήματος. Τα κενά αυτά έρχεται να επιβεβαιώσει και ο ΟΣΕ που σε απάντηση στο αίτημα της εισαγγελέως δηλώνει πως παρέδωσε ό,τι υλικό του ζητήθηκε από τις ανακριτικές αρχές, που «αμέλησαν» να ζητήσουν βίντεο από τον «εμπορικό σταθμό» της Θεσσαλονίκης, αφήνοντας υλικό (μη ανακτήσιμο πλέον) από κάμερες και σκληρούς δίσκους αναξιοποίητο.
Τα παραπάνω είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας αλυσίδας, αποδείξεων και ενδείξεων που αποκαλύπτουν τον μηχανισμό συσκότισης των αιτιών του δυστυχήματος, συγκάλυψης ευθυνών, παρεμπόδισης της διαδικασίας έρευνας. Από το μπάζωμα του τόπου του δυστυχήματος μέχρι τα «χαμένα» βαγόνια και βίντεο και από το ακαταδίωκτο των πολιτικών υπευθύνων μέχρι την επικοινωνιακή εκστρατεία απαξίωσης του έργου του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων και προσωπικά της Μ. Καρυστιανού, έχουμε μπροστά μας μια καλοστημένη μηχανή συγκάλυψης, με συντονιστή το Μαξίμου και πολλαπλούς εκτελεστικούς βραχίονες και τελικό σκοπό τη μη απόδοση πραγματικής δικαιοσύνης.
Και όμως το ρήγμα των Τεμπών δεν κλείνει. Η απαίτηση για δικαιοσύνη συνεχίζει να συγκινεί την κοινωνική πλειοψηφία και να αποτελεί πραγματική πίεση όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά για όλο το συνένοχο πολιτικό σύστημα.
Να αφεθεί άμεσα ελεύθερος ο Νίκος Ρωμανός. Φτάνει με τις σκευωρίες!
Η προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού, τον οποίο οι αρχές εμπλέκουν με την υπόθεση της έκρηξης στους Αμπελόκηπους, έρχεται να ολοκληρώσει τη σκευωρία κυβέρνησης-αντιτρομοκρατικής-ανακριτικών αρχών εις βάρος του. Με μοναδικό «στοιχείο» ένα αποτύπωμά του σε σακούλα, που σύμφωνα με τις αρχές βρέθηκε στο κατεστραμμένο από την έκρηξη διαμέρισμα, ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται για ακόμη μια φορά υπό ομηρία, με τον ίδιο να δηλώνει κατηγορηματικά αθώος.
Ο Νίκος Ρωμανός επιλέγεται ως εκ προοιμίου ένοχος ειδικού σκοπού. Ένας «συνήθης ύποπτος», γνωστός για την πολιτική του δράση και ιστορία νέος άνθρωπος, εμπλέκεται σε μια υπόθεση «τρομοκρατίας» για να υπηρετηθεί το σκηνικό έντασης που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση ενόψει και των διαδηλώσεων που θα γίνουν στις 6 Δεκεμβρίου. Ο γνωστός για τέτοιες πρακτικές υπουργός ΠΡΟΠΟ Μ. Χρυσοχοΐδης, η ΕΛΑΣ και η Αντιτρομοκρατική πρέπει να εμφανίσουν έργο, βγάζοντας στοιχεία και υποθέσεις από το καπέλο τους. Οι ανακριτικές αρχές και η δικαιοσύνη σπεύδουν να επικυρώσουν με την προφυλάκισή του Ν. Ρωμανού αυτή την πρακτική, παρόλο που επανειλημμένα αντίστοιχες κατηγορίες με μοναδικό «αποδεικτικό στοιχείο» ένα αποτύπωμα σε κινητό αντικείμενο έχουν εκπέσει στα δικαστήρια.
Η σύλληψη και η απόφαση προφυλάκισης λίγες μέρες πριν την επέτειο, στις 6 Δεκεμβρίου, της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, φίλου του Νίκου Ρωμανού, έρχεται να υπενθυμίσει την εκδικητική μανία των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους με την οποία βρέθηκε αρκετές φορές αντιμέτωπος ο 31χρονος. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά στην έκκληση του ο καθηγητής του Γιώργος Θαλάσσης: «Δεν πρέπει η ανακρίτρια να διατάξει την προφυλάκισή του, γιατί μπορεί να μείνει στη φυλακή για χρόνια έως ότου γίνει το δικαστήριο, που θα κρίνει. Ο Νίκος είναι ευάλωτος και πολύ ταλαιπωρημένος. Να μην πληρώσει για τις ατασθαλίες στα Τέμπη και τη διαγραφή Σαμαρά. Γιατί για αυτά πληρώνει τώρα. Αυτό είναι το σχέδιο του Χρυσοχοΐδη».
