Στις 10 Μαΐου θα γίνουν οι φοιτητικές εκλογές. Δηλαδή θα έχουμε εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων των φοιτητών στα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων μέσα στην προεκλογική περίοδο των βουλευτικών εκλογών. Αυτό από μόνο του δίνει έναν άλλο χαρακτήρα στις φετινές φοιτητικές εκλογές αφού τα κόμματα που συμμετέχουν στις βουλευτικές και οι νεολαίες τους «κατεβάζουν» παρατάξεις στις φοιτητικές εκλογές θέλουν να αξιοποιήσουν πολιτικά το αποτέλεσμα των διαδικασιών στα ΑΕΙ για να «δείξουν» πόσο απήχηση έχουν οι πολιτικές του θέσεις στη νεολαία και ειδικά τη σπουδάζουσα. Αυτό βέβαια έχει και μια άλλη πλευρά, το γεγονός ότι η τοξικότητα του κεντρικού πολιτικού σκηνικού μεταφέρεται στους χώρους των πανεπιστημίων και μάλλον πολλαπλασιάζεται αφού οι κομματικές νεολαίες δεν φημίζονται και για τη πολιτική λεπτότητά τους.
Τα παραπάνω συνοδεύονται και από την «περίεργη» υποτονικότητα της φοιτητικής προεκλογικής περιόδου σαν όλες οι παρατάξεις να επιθυμούν μια ήσυχη προεκλογική περίοδο χωρίς να ανοίγουν σημαντικά πολιτικά ζητήματα ή διεργασίες. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει τα τελευταία χρόνια τις διαδικασίες στα ΑΕΙ – ιδιαίτερα από την πανδημία και έπειτα. Επίσης αυτό το φαινόμενο μπορεί να ερμηνευτεί και από το γεγονός ότι η μεγάλη μάζα των φοιτητών δεν πολυενδιαφέρεται για τις εκλογές στα πανεπιστήμια και δεν εμπιστεύεται τις φοιτητικές παρατάξεις – και μάλιστα πιστεύει ότι αυτές δεν μπορούν να βοηθήσουν ώστε να αλλάξουν τα πράγματα στα πανεπιστήμια που μετασχηματίζονται σε έναν χώρο όπου οι φοιτητές κυνηγούν προσόντα για ένα αβέβαιο μέλλον και η γνώση συνθλίβεται κάτω από την ηγεμονία της διαπλοκής προτζεκτάκηδων καθηγητών, κυβέρνησης, πολυεθνικών και ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Την ίδια στιγμή σοβαρό πολιτικό αντίκτυπο θα έχει πάνω στις φοιτητικές εκλογές και το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη αφού πολλοί ήταν οι φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους στο τραγικό δυστύχημα –με την συντριπτική τους πλειοψηφία να σπουδάζει στα ΑΕΙ της Θεσσαλονίκης. Είναι ένα ερωτηματικό πώς όλος ο θυμός, ο πόνος και η απαξίωση προς το πολιτικό σύστημα που εκφράστηκε μαζικά από τη νεολαία στις διαδηλώσεις του Μαρτίου θα αποτυπωθεί –ή όχι– στις φοιτητικές εκλογές και με ποιον τρόπο.
Πάνω σε αυτό το πολιτικό φόντο θα γίνουν οι φετινές φοιτητικές εκλογές με τη ΔΑΠ (Ν.Δ., ΟΝΝΕΔ) να θέλει να ξεπεράσει τις περσινές εκλογικές απώλειες και να ξαναβρεθεί στην πρώτη θέση θεωρώντας αυτόν τον στόχο κρίσιμο σε συνάρτηση με τις βουλευτικές εκλογές – εμπόδιο όμως πρόκειται να αποτελέσει η μεγάλη εσωκομματική φαγωμάρα που επικρατεί στο εσωτερικό της δεξιάς παράταξης με αιτία την πολιτική προώθησης στελεχών που έχει επιλέξει κεντρικά η Ν.Δ. Η ΠΚΣ (ΚΚΕ-ΚΝΕ) θέλει να κατοχυρώσει την περσινή πρωτιά της και να δείξει ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη οργάνωση στη νεολαία και είναι αυτή που αφουγκράζεται τα προβλήματά των νέων. Τα ΕΑΑΚ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά) διαπερνώνται από μία ακόμα κρίση και Θα κατέβουν με τρεις διαφορετικούς σχηματισμούς και είναι ένα ερωτηματικό αν θα καταγραφούν ενιαία τελικά – μια κρίση που περισσότερο έχει πολιτικά αίτια παρά οργανωτικά και ενδοπαραταξιακά. Ενώ η ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ) και το Bloco (ΣΥΡΙΖΑ) θα προσπαθήσουν να έχουν μια καλή ή αξιοπρεπή καταγραφή ώστε να βοηθήσουν με τη σειρά τους στη μάχη των κομμάτων τους στις βουλευτικές εκλογές.
Ν.Τ.
Στο επόμενο φύλλο μας θα επανέλθουμε για το θέμα με σκέψεις πάνω στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών.
