«Τα θύματα ονομάζονται “υποψήφιοι” ή “εξεταζόμενοι”, η αρένα ονομάζεται “εξεταστικό κέντρο”, τα τέρατα ονομάζονται “κατευθύνσεις” και έχουν από 9 ειδικές ιδιότητες το καθένα, οι διαιτητές ονομάζονται “επιτηρητές και οι κριτές ονομάζονται “επιδιορθωτές”. Οι δε διοργανωτές των αγώνων είναι το υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων». Ορισμός των πανελλαδικών εξετάσεων από τη Φρικηπαίδεια.
Δεν έχει και άδικο αυτός που το έγραψε. Όντως οι εξετάσεις γίνονται με όρους αρένας και τα «τέρατα» γίνονται περισσότερο ή λιγότερο επιθετικά σύμφωνα με τις ορέξεις του διοργανωτή. Λίγες οι θέσεις; Δύσκολα θέματα. Πολλές οι θέσεις; Εύκολα θέματα.
Και όσο γι’ αυτούς που δεν είχανε λεφτά για φροντιστήρια, τότε είναι σίγουρο ότι «θα τους φάνε τα λιοντάρια».
Είναι αστείο το πώς έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία γύρω από τις εξετάσεις (από εκπομπές και έντυπα στα ΜΜΕ μέχρι ειδικά διατροφικά σκευάσματα) και το πώς αυτές καθορίζουν με τόσο έντονο τρόπο τη ζωή των νέων ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια των 2-3 εβδομάδων των πανελλήνιων παίζεται ουσιαστικά τι θα κάνεις τα επόμενα 5-6 χρόνια, χωρίς όμως να αξιολογείται το τι έκανες τα προηγούμενα 5-6 χρόνια. Είναι μια φωτογραφία. Αν γελούσες, έχει καλώς. Αν σε έπιασε με κλειστά μάτια, «πακέτο!».
Οι τυχεροί θα βρεθούν την επόμενη χρονιά σε ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ μάλλον της επιλογής τους. Σε μια δεύτερη αρένα, με περισσότερα τέρατα και διαφορετικούς οργανωτές. Τουλάχιστον εκεί δεν είσαι τόσο απομονωμένος και υπάρχει συλλογική αντίδραση. Διαβάζει ο καθένας από ένα κομμάτι της ύλης και καθόμαστε δίπλα-δίπλα για να αντιγράφει ο ένας από τον άλλο. Και εννοείτε σκονάκια χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αφού μετά τα 2-3 έτη καταλαβαίνεις ότι το παιχνίδι είναι στημένο.
Και μόλις φύγεις από εκεί με το καλό, αυτό που σε περιμένει είναι σίγουρα κι άλλες εξετάσεις. Εξετάσεις ΑΣΕΠ, εξετάσεις για διάφορα χαρτιά δεξιοτήτων, εξετάσεις για να πάρεις καμιά ειδική άδεια. Και δώσε ξανά διάβασμα, άγχος και ειδική ψυχολογική αγωγή από φίλους και φίλες.
Τελικά αυτό είναι όντως ένα σύστημα εξετάσεων. Μόνο εξετάσεων. Όχι παιδείας, ούτε εκπαίδευσης. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να είχαμε μια σχολή, ένα ΑΕΙ ή ΤΕΙ «αποστήθισης, παπαγαλίας και νέων τεχνολογιών για εξετάσεις παντός τύπου». Θα εξάγαμε πολύ ουσιαστική γνώση και έρευνα από την εμπειρία μας σαν έλληνες μαθητές και φοιτητές.
Το άρθρο στη Φρικηπαίδεια καταλήγει: «Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων τα θύματα που επιβίωσαν χαλαρώνουν μια και καλή, συνήθως για τα επόμενα 8-9 χρόνια, οι αποθανόντες θάβονται κάτω από την πλάκα της αγροτικής παραγωγής ή του κατασκευαστικού κλάδου (ή την ακόμα πιο βαριά πλάκα του ελληνικού τραγουδιού), τα άτομα που δε διαθέτουν καμία ικανότητα συνεχίζουν πριβέ, ενώ αυτοί που επιβίωσαν αλλά με βαριούς τραυματισμούς κάνουν μία παύση, σκέφτονται ότι στάθηκαν τυχεροί να ζήσουν για να πολεμήσουν ακόμα μία φορά και χώνουν το κεφάλι στο βόθρο για ακόμα μια χρονιά».
Το μοχθηρό καλαμάκι
