Τη Δευτέρα η συγκέντρωση των προέδρων των ΕΛΜΕ
Με τις συνελεύσεις των τοπικών ΕΛΜΕ να έχουν ολοκληρωθεί παρουσιάζοντας αξιόλογη μαζικότητα (αν και μικρότερη από εκείνες του Μάη), με αποφάσεις υπέρ των 5ήμερων απεργιών των εκπαιδευτικών από τις 16 Σεπτέμβρη, και τη δημιουργία Επιτροπών Αγώνα, η ΟΛΜΕ ετοιμάζεται για τον νέο γύρο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Ήδη χθες οργάνωσε συγκέντρωση στα γραφεία της και πορεία στο Σύνταγμα, ενώ τη Δευτέρα στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ αναμένεται να επικυρωθεί η απόφαση για την απεργία.
Με αιχμές τις απολύσεις αναπληρωτών, τις διαθεσιμότητες και τις υποχρεωτικές μετατάξεις, αλλά και το νομοσχέδιο για το Λύκειο που έχει καταθέσει η κυβέρνηση και το οποίο ψηφίζεται στη Βουλή την Τρίτη, η ΟΛΜΕ οργανώνει επίσης πανελλαδική συγκέντρωση στα γραφεία της και πορεία στο Σύνταγμα τη συγκεκριμένη ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου.
Ένας αγώνας βρίσκεται στην αρχή του και μεγάλο μέρος των καθηγητών σε Γυμνάσια και Λύκεια αναγνωρίζει πως δεν του μένουν άλλες επιλογές για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του, παρά ο δρόμος του αγώνα. Κοντά τους έχουν και όσους βγήκαν σε διαθεσιμότητα, οι οποίοι αναζητούν λύση στο αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει. Από πολλές απόψεις λοιπόν, συσσωρεύεται ένα εύφλεκτο υλικό, που από τις 11 Σεπτέμβρη, ημέρα που ανοίγουν τα σχολεία (και πάλι λιγότερα σε αριθμό από ό,τι πέρυσι), μπορεί να δώσει δυναμικό «παρών».
Παρ’ όλη την ευνοϊκή περίσταση, όμως, όλα τα παραπάνω φαίνονται αναγκαία, αν και όχι αρκετά. Και αυτό δεν αφορά μόνο την αδυναμία να συντονιστούν και άλλοι κλάδοι μαζί με τους εκπαιδευτικούς σε έναν αγώνα με χαρακτηριστικά διάρκειας, παρά τις προσπάθειες συντονισμού Ομοσπονδιών. Ούτε αφορά τις τόσες διαφορετικές προτάσεις με τις οποίες πήγαν στις τοπικές συνελεύσεις οι παρατάξεις της ΟΛΜΕ (χαρακτηριστικό των διαθέσεων ΔΑΚΕ – ΠΑΜΕ – ΠΑΣΚ). Αφορά κυρίως τις συμμαχίες που θα πρέπει οι αγωνιζόμενοι καθηγητές να δημιουργήσουν στον αγώνα αυτό.
Για να μπορέσει αυτή η απεργία να είναι κάτι διαφορετικό απ’ όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα στο εργατικό κίνημα στα χρόνια του μνημονίου, πέρα από τη μαζικότητα, την αποφασιστικότητα, την ενεργοποίηση (σε αντιδιαστολή με τον αγώνα δι’ αντιπροσώπων), το πρωτοβουλιακό πνεύμα κλπ., είναι σημαντικό να δεθεί με την κοινωνία, να σημαίνει κάτι γι’ αυτήν. Σε αυτή την προσπάθεια, όλα είναι μέσα στη λογική των πραγμάτων: Λειτουργικές καταλήψεις σε όσα περισσότερα σχολεία υπάρχουν οι όροι της μαζικότητας, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια άλλου τύπου προσέγγιση των μαθητών. Κοινές συνελεύσεις με τους γονείς. Άνοιγμα των σχολείων στη γειτονιά. Καθημερινή παρουσία και ενημέρωση σε όλα τα κομβικά σημεία μικρών και μεγάλων πόλεων. Και όλα αυτά δεν μπορούν να είναι χωρίς συγκεκριμένη στόχευση. Ούτε η στόχευση μπορεί να είναι οι διαθεσιμότητες-απολύσεις. Η προβολή κλαδικών αιτημάτων έχει αποδείξει την ανεπάρκειά της να συνομιλήσει με το λαό. Αντιθέτως, η κύρια αιχμή που μπορεί σήμερα να κινητοποιήσει, να συγκινήσει ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας είναι η υπεράσπιση του δημόσιου σχολείου από μια κυβέρνηση που το διαλύει, και που αν δεν φύγει αυτή μαζί με τα μνημόνια και την τρόικα, η πορεία του δημόσιου σχολείου είναι προδιαγεγραμμένη. Το μήνυμα των εκπαιδευτικών και όλων των αγωνιζόμενων δεν μπορεί παρά να είναι ανατροπή και ανασυγκρότηση, που όσο νωρίτερα έρθει, τόσο το καλύτερο για το λαό και τον τόπο.
Χρήστος Πραμαντιώτης
