Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν την περασμένη βδομάδα με πρωταγωνιστές το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, έδωσαν τροφή για αρκετούς πρωτοσέλιδους τίτλους και δημοσιεύματα. Σύμφωνα με αυτά, η αντιπαράθεση του Περισσού με την κυβέρνηση οξύνεται και η τροπολογία για τις απεργίες δεν ήταν παρά μια καλή αφορμή.
Παράλληλα, οι τελευταίες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν το κόμμα σχετικά ενισχυμένο. Φαίνεται πράγματι πως αρκετοί από όσους στήριζαν παλιότερα τον ΣΥΡΙΖΑ, στρέφονται τώρα προς το ΚΚΕ βλέποντας σε αυτό μια πιο αξιόπιστη και σταθερή επιλογή μετά τον χωρίς τέλος κατήφορο της ομάδας του Αλέξη Τσίπρα.
Το προβληματικό με αυτή τη στροφή, είναι ότι δείχνει πως τα συμπεράσματα από όσα καταιγιστικά συνέβησαν τα τελευταία χρόνια, μόνο στέρεα δεν είναι, αλλά μάλλον ελλιπή και στρεβλά. Ειδικά ο κόσμος που αναφέρεται πιο σταθερά στην Αριστερά, φαίνεται να ξεχνά εύκολα ή να αξιολογεί με λανθασμένα ή παρωχημένα κριτήρια.
Γιατί, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μην αποτελεί βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση κάθε κόμματος, η στάση που κράτησε απέναντι στην πραγματική κίνηση του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός κι αν τέτοια δεν υπήρξε στην Ελλάδα, και «κίνημα» θεωρήσουμε τις στενά κομματικές εκδηλώσεις και τις εικονικές ενέργειες μηχανισμών.
Δεν είναι μόνο ότι το ΚΚΕ στάθηκε εχθρικά απέναντι στις εκδηλώσεις του λαού που κορυφώθηκαν τη διετία 2010-2012. Δεν αναγνώρισε καν ότι Μνημόνια και Τρόικα όρισαν μια διαφορετική ποιοτικά κατάσταση και σφύριζε αδιάφορα δηλώνοντας σε όλους τους τόνους ότι «καπιταλισμό είχαμε, καπιταλισμό έχουμε». Σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα, συνέχισε τη «μάχη στους χώρους εργασίας», όπως την καταλάβαινε, και φυσικά τον υπέρ πάντων εκλογικό αγώνα.
Αντίστοιχη είναι η ακινησία που επιδεικνύεται στο όποιο ιδεολογικό επίπεδο. Άρνηση κάθε σύγχρονης αναζήτησης και επανάπαυση σε σχήματα του παρελθόντος, αδειασμένα από το περιεχόμενο που κάποτε είχαν. Γιατί μόνο ως φάρσα μπορεί να εκληφθεί η επανάληψη της ιστορίας μετά από 100 χρόνια με το κόμμα του Περισσού στη θέση της επαναστατικής πρωτοπορίας…
Αυτά αποτελούν απλώς το περιτύλιγμα ενός βαθιά συστημικού κόμματος. Τα συγχαρητήρια που κατά καιρούς λαμβάνει για την «υπευθυνότητά» του, μόνο τυχαία δεν είναι. Μέρες που είναι, ας θυμηθούμε και τον Δεκέμβριο του 2008, όταν είδε ολόκληρο το εγχώριο σύστημα να του υποκλίνεται με σεβασμό.
Το ότι η κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα γνωστή, δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτός στην «πρώιμη» φάση του, κάπως συναντήθηκε με την κίνηση του κόσμου και κόντεψε να προκαλέσει ένα «ατύχημα» (χωρίς στην πραγματικότητα να το θέλει) το 2012. Για να ακολουθήσει μια σχεδιασμένη πορεία απόλυτης προσαρμογής, μέχρι να αναλάβει τη διακυβέρνηση και να φέρει το τρίτο μνημόνιο.
Το ΚΚΕ σίγουρα δεν πρόκειται να προκαλέσει μεγάλες συγκινήσεις, εκπλήξεις ή απογοητεύσεις σε όσους το ακολουθούν. Μεγάλα λόγια και εικονικές ενέργειες, είναι στο πρόγραμμα, ενώ στην πραγματικότητα όλα επενδύονται στις εκλογές. Όσο για τους αγώνες που ξεφεύγουν από τα συνήθη πλαίσια, αυτοί θα καταγγέλλονται όταν δεν ελέγχονται από το «κόμμα της πρωτοπορίας» ή θα «μαζεύονται» όταν είναι στο χέρι του.
