Του Μάριου Διονέλλη
Το πήραμε το μήνυμα. Να κάνουμε υπομονή. Να μην τα περιμένουμε όλα σε ένα μήνα. Να μην προσδοκούμε το 100% του προγράμματος εδώ και τώρα. Να βλέπουμε τα θετικά σημεία. Τη σθεναρή αντίσταση στις πιέσεις και κυρίως το γεγονός πως αποφύγαμε την «παγίδα θανάτου» που είχαν στήσει για την κυβέρνηση ώστε να μην μακροημερεύσει υπό το βάρος του εκβιασμού. Σωστά είναι όλα αυτά, δεν λέω.
Μα επειδή εσείς μας μιλήσατε από την αρχή με συμβολισμούς και επειδή οι αριστεροί διαβάζουν και μετρούν διπλά κάθε λέξη μία προς μία, να ξέρετε πως σε αυτό το ρημάδι το κείμενο υπάρχουν μερικές κουβέντες που πονάνε στ’ αλήθεια.
Πονάει όταν το «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» γίνεται «να συνεργαστούμε με τις Διοικήσεις των τραπεζών και τους θεσμούς ώστε να αποφύγουν, κατά την προσεχή περίοδο, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας». Περιμένουμε στ’ αλήθεια να δώσουν το οκέι οι ίδιες οι τράπεζες και οι… θεσμοί για να σώσουμε τα σπίτια των ανθρώπων;
Πληγώνει όταν διαβάζεις την «κατηγορηματική δέσμευση για την τήρηση των οικονομικών υποχρεώσεων προς όλους τους πιστωτές στο ακέραιο και εγκαίρως». Μπορώ να αναρωτιέμαι τι απέγινε η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, όπως έγινε και με τη Γερμανία το 1953;
Κυρίως, όμως, δεν ησυχάζει η ψυχή μας με την υπόσχεση πως «η ελληνική κυβέρνηση θα εξασφαλίσει ότι η μάχη κατά της ανθρωπιστικής κρίσης δεν θα έχει αρνητικό δημοσιονομικό αντίκτυπο». Μπαίνει μωρέ στη ζυγαριά το δράμα των ανθρώπων με τα δημοσιονομικά νούμερα; Κι ας πούμε ότι μπαίνει στη ζυγαριά κι ας πούμε πως το κάνει ο διάολος και είναι πιο βαριά τα νούμερα. Τότε τι θα κάνουμε με τους ανθρώπους που υποφέρουν;
Προς το παρόν κάνω υπομονή, όπως με συμβουλεύετε…
