Ένα τεράστιο γλέντι δισεκατομμυρίων έχει στηθεί στη Χαλκιδική τα τελευταία χρόνια. Μία κατάσταση που αποτελεί υπόδειγμα ξεπουλήματος και λεηλασίας των κατοίκων και της φύσης, πεδίο άσκησης μιας βάρβαρης πολιτικής που τα χαρίζει όλα στο κεφάλαιο, τόπος όπου έχουν καταλυθεί δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες στο βωμό του κέρδους ντόπιων και ξένων συμφερόντων. Δεν παύει όμως και να εμπνέει ως παράδειγμα αντίστασης, ανυποχώρητου αγώνα, αυτοοργάνωσης, συλλογικότητας, περηφάνιας και ανυπακοής, αποτελώντας ζωντανή απόδειξη ότι το λαϊκό κίνημα μπορεί να παρεμβαίνει και να καθορίζει τις εξελίξεις.
Η πανέμορφη Χαλκιδική, ένας τόπος που εδώ και αιώνες είναι το σπίτι αγροτών, κτηνοτρόφων και ψαράδων, κινδυνεύει να καταστραφεί για να ωφεληθούν ξένοι και ντόπιοι μεγαλοεργολάβοι. Κινδυνεύει να χαθεί κάθε παραγωγικός τομέας για δεκαετίες, μόνο για να αρπάξουν όσα μπορούν σε λιγότερο από μία δεκαετία ο Μπόμπολας και η Eldorado. Οι θέσεις εργασίας ξεχειλώνονται για να στηρίξουν προεκλογικές φιέστες ενώ οι παραγωγικές δυνάμεις της περιοχής συμπιέζονται συνεχώς από τα μνημόνια και τις πολιτικές που μας επιβάλλονται.
Μπροστά σε αυτά τα επίδικα οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών προτάσσουν τη βίαιη καταστολή και το αδιάκοπο κυνήγι των αγωνιστών. Από τη στρατιωτική επέλαση στην Ιερισσό μέχρι τις φυλακίσεις και την κάθε σύλληψη, το κράτος δείχνει το σκληρό και αντιδημοκρατικό του πρόσωπο σε κάθε ευκαιρία.
Η αλήθεια είναι ότι οι αγωνιστές του κινήματος στη Χαλκιδική πίστεψαν την υποσχόμενη ελπίδα στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Πίστεψαν ότι η ψήφος τους θα αρκούσε ώστε να απομακρυνθεί αυτό το τέρας από τον τόπο τους. Πίστεψαν ότι τα πρόσωπα και η προεκλογική ρητορική τους θα υπερνικούσαν τα συμφέροντα που καθοδηγούν κεντρικά τις εξελίξεις. Δυστυχώς, δεν άργησε η ώρα που η πίστη και η ελπίδα κατέρρευσαν. Η αλλαγή προσώπων δεν έφερε την επιθυμητή αλλαγή πολιτικής. Η αστυνομική βία συνέχισε να ασκείται και αρκετά εντονότερα, ενώ η «δικαιοσύνη» τους δεν σταμάτησε το κυνήγι μαγισσών. Με τη νέα κυβέρνηση, με την αντικατάσταση του Δένδια από τον Πανούση, είχαμε πάνω από 80 συλλήψεις αγωνιστών, ξύλο, χημικά και προκλήσεις.
Αλλά και στο νομικό μέτωπο δεν υπήρξαν τρανταχτές αλλαγές. Αρχικά βγήκαν δύο αποφάσεις αναστολής, οι οποίες δεν εφαρμόστηκαν, άρα στην πραγματικότητα ήταν για να εκτονωθεί η δυσαρέσκεια και μετά σιωπή. Το κίνημα συναντήθηκε με τον αρμόδιο υπουργό Π. Λαφαζάνη, ο οποίος δήλωσε, μετά από 5 μήνες διακυβέρνησης, ότι δεν γνωρίζει το θέμα, αλλά θα το κλείσει το μεταλλείο σε βάθος χρόνου. Δήλωσε επίσης σαφέστατα ότι απορρίπτει ένα βασικό αίτημα του κινήματος: τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από μεταλλευτική.
Λίγο πριν τις εκλογές, προφανώς καθόλου τυχαίος ο συγχρονισμός, βγήκε μία απόφαση ότι αναστέλλεται για ένα έτος η λειτουργία του μεταλλείου. Μία απόφαση που βγήκε με τέτοια βιασύνη και τέτοιον τρόπο ώστε να είναι νομικά διάτρητη και να δίνει ένα νέο όπλο στην εταιρία. Το μοτίβο που μας δίνει, λοιπόν, η νέα κυβέρνηση είναι ότι μπορεί και θέλει να παίζει παιχνίδια στις πλάτες των αγωνιστών του κινήματος για το καλό του κόμματος και τις ψήφους στις εκλογές.
Οι αγωνιστές του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, οι αλληλέγγυοι και ο κάθε ένας από μας οφείλουμε να συνεχίσουμε τη μάχη χωρίς κομματικές αγκυλώσεις, χωρίς εξαρτήσεις από πολιτικούς (και μη) φορείς. Οφείλουμε να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας και να μην αναθέτουμε σε κανέναν τη σωτηρία μας. Εγγυήσεις για νικηφόρα έκβαση του αγώνα μπορεί να δώσει μόνο η δυναμική, η μαζικότητα και η συντροφικότητα των αγωνιστών μέσα από τις δομές του και τις κινητοποιήσεις. Στην πρώτη γραμμή βρίσκεται κάθε αγωνιστής που παλεύει για τον τόπο του και τα ιδανικά του και όχι ο κάθε αιρετός που ευκαιριακά συμβαδίζει με το κίνημα.
Φραγκίσκος Ρηγόπουλος,
Μέλος της Επιτροπής Αγώνα Πολυγύρου
