Tου Σταμάτη Μαυροειδή
Πού παίζεται και από τι εξαρτάται τελικά το πολιτικό παιχνίδι; Είναι η τηλεοπτική και επικοινωνιακή διαχείριση που το επικαθορίζουν ή η ζωντανή πραγματικότητα; Είναι πιο ψηλός ο Τσίπρας από τον Μεϊμαράκη; Με άλλα λόγια: είχε ή όχι λόγους ο αρχηγός της Ν.Δ. όταν διαμαρτυρήθηκε έντονα, μετά το τέλος του debate, για τη σκηνοθεσία της κρατικής ΕΡΤ που τον κόντυνε για να ψηλώσει τον πολιτικό του αντίπαλο; Δυστυχώς για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο Μεϊμαράκης είχε «δίκιο». Όταν το παιχνίδι απευθύνεται σε ηλιθίους, όταν -κυρίως- επιδιώκει να διαμορφώσει ηλιθίους κι εσύ παραμένεις σιωπηρός, όταν δεν αποκαλύπτεις την υποκρισία και την εικονική πραγματικότητα που τη συνοδεύει, τότε πράγματι ο αντίπαλός σου δικαιώνεται.
Και δικαιώνεται διότι οι όροι του παιχνιδιού έχουν από κοινού προσυμφωνηθεί. Ενός παιχνιδιού επικοινωνιακού που αφορά πελάτες κι όχι πολίτες, που καθορίζεται από κανόνες δημοσκόπων και τεχνοκρατών αλλά και από τη διαπλεκόμενη προπαγάνδα των ολιγαρχών των Media. Από το σύστημα εξουσίας δηλαδή που διαμεσολαβείται από τον Μεϊμαράκη, κι επικουρείται (άθελα, άραγε;) από έναν ασθμαίνοντα συνοδοιπόρο αλλά και… αρνητή του συνάμα. Η αντιπαράθεση περί «παλιού» και «νέου» σε αυτό το πεδίο κρίνεται, αφού το «νέο» ορίζεται ως η αποδοχή του σχεδίου των τεχνοκρατών και των image makers. Του σχεδίου που επιχειρεί να παγιδεύσει την κοινωνία, να εκβιάσει τη συναίνεσή της, να εθίσει στην παθητική αποδοχή της πραγματικότητας. Ενός καλοστημένου σχεδίου που βασίζεται στην ανάθεση η οποία προσχηματικά ονομάζεται πολιτική και οδηγεί την κοινωνία κατευθείαν στην προσχεδιασμένη ήττα. Για τούτο και η προτροπή προς τους πολίτες είναι να καθίσουν ήρεμα μπροστά στην τηλεόρασή τους, να εστιάσουν στη γλώσσα του σώματος, στο ύφος, το ύψος, τις γκριμάτσες, τη χροιά της φωνής, την άνεση ή την αμηχανία ανάλογα, και στη συνέχεια να πάνε στην κάλπη η οποία θα μετρήσει το ύψος της απήχησης ενός εκάστου των πολιτικών αρχηγών. Αυτή είναι η μεταμοντέρνα συνθήκη και οι κανόνες της. Η άρνηση συμμετοχής στα κοινά, η απουσία αισθήματος προσωπικής ευθύνης, η αθέατη ανατροπή της δημοκρατίας και του πολιτεύματός της από την εικονική τους προσομοίωση. Μα θα πείτε, αυτό δεν συνέβαινε όλα αυτά τα χρόνια; Έτσι είναι πράγματι, με μια σημαντική διαφορά όμως. Είναι η πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία του τόπου που οι εκλογές είναι τόσο απαξιωμένες πολιτικά και τόσο μακριά από τις προσδοκίες του κόσμου. Το ομολογούν κι οι δυο μεγάλοι αυτών των εκλογών. Γνωρίζουν ότι είναι όμηροι σ’ ένα κοινό εξωχώριο σχέδιο, με λεπτομερείς μάλιστα οδηγίες χρήσης και 222 υπογραφές από την προηγούμενη Βουλή που ζητούν την άμεση εφαρμογή του. Τι να πουν λοιπόν, σε ποιο πεδίο να αντιπαρατεθούν ουσιαστικά, τι να προτείνουν ή να υποσχεθούν στον κόσμο; Τι άλλο να επικαλεστούν πέρα απ’ το όποιο… ύψος τους απέμεινε;
