Κατά τον Καβάφη το ταξίδι είναι σημαντικότερο από τον προορισμό, αλλά ποια είμαι εγώ που θα διαφωνήσω μαζί του;
Είναι, όμως, και κάποια ταξίδια που και ο προορισμός είναι εξίσου ενδιαφέρων, όπως αυτό που κάναμε με τον Δρόμο στις 22 και 23 Φλεβάρη, στα κάστρα της Πελοποννήσου.
Η αλήθεια είναι πως η διαδρομή μέχρι τον πρώτο σταθμό μας αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, χάρις στην ξενάγηση του συνταξιδιώτη μας Λάμπη Κατσιάπη, ο οποίος ήταν πολύ «διαβασμένος» και κατατοπισμένος για όλα τα μέρη, σχεδόν, που περάσαμε τα οποία συνέδεε με ιστορικά γεγονότα. Αν και για να σας πω την αμαρτία μου, προσωπικά τις εκδρομές τις έχω συνδυάσει με… ελαφρύ ρεπερτόριο, παρ’ όλα αυτά οι πληροφορίες που μας δόθηκαν έπιασαν τόπο.
Πρώτος σταθμός ο Μυστράς και η καστροπολιτεία του. Η επίσκεψη σ’ αυτό το θαυμαστό μέρος θα μπορούσε να είναι από μόνος του ένας προορισμός. Από μόνος του, όχι παρεμπιπτόντως… Ο Μυστράς δεν είναι ένα μνημείο, ένα μουσείο, ένα άγαλμα. Είναι ένα επιβλητικό τοπίο, μια πανέμορφη φύση που δεν χορταίνεις να βλέπεις και η Ιστορία αυτοπροσώπως. Η έδρα του δεσποτάτου του Μωρέως, κάστρο άπαρτο και πόλη που δεν πέφτει, χτισμένη το 1249 από τον Βιλλαρδουίνο τον Β’ στο ύψωμα που είχε το όνομα Μυζηθράς. Πόσες φωτογραφίες να τραβήξεις; Πώς να «παγιδέψεις» τόση μαγεία σε μια εικόνα…
Τριάντα άνθρωποι της Δρομοπαρέας, με ψιλόβροχο, σκορπιστήκαμε στα σοκάκια της βυζαντινής πολιτείας. Ανηφορικός ο δρόμος, πέτρινα σοκάκια και όπου και να στρέψεις το βλέμμα βλέπεις εντυπωσιακά και καλοδιατηρημένα κτίσματα. Παλάτια, σπίτια, γεφυράκια, τείχη, δαιδαλώδη πέτρινα δρομάκια, όλα σηματοδοτημένα, μαρτυρούν την ακμή του δεσποτάτου, εκεί που στέφθηκε ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος.
Μάλλον χάσαμε λίγο τον πραγματικό χρόνο, αλλά και την πύλη εξόδου, σκορπισμένοι εντός των τειχών, επιστρατεύτηκε η τεχνολογία μέσω κινητών για να συγκεντρωθούμε ξανά έξω στο προαύλιο για να συνεχίσουμε τη εκδρομή μας. Η ώρα είχε περάσει για τα καλά, το περπάτημα μας είχε ανοίξει την όρεξη και ο επόμενος σταθμός θα ήταν μια παραδοσιακή ταβέρνα…
Έκπληξη στον Ταΰγετο
Επειδή όμως –για να μην ξεχνιόμαστε– είμεθα και αριστεροί, ως εκ τούτου οι διαδικασίες κυλάνε στο αίμα μας, έπρεπε να διαβουλευθούμε, να συσκεφθούμε, να βάλουμε σε ένα ανάλογο πλαίσιο τα επιχειρήματά μας και να αποφασίσουμε πού θα καθίσουμε για φαγητό. Αποφασίσαμε να ανέβουμε τον Ταΰγετο, γιατί στη διαδρομή, θα βρίσκαμε το καλύτερο εστιατόριο.
Η ανάβαση στον Ταΰγετο ήταν ένα όνειρο. Έλατα, απόκρημνες βουνοκορφές και το συναίσθημα που κυριαρχούσε ήταν δέος για τη μοναδική φύση αυτού του πανέμορφου βουνού. Η εξέλιξη στο ανέβασμά μας ήταν απολύτως απρόσμενη αλλά και ευχάριστη, γιατί άρχισε να χιονίζει όλο και περισσότερο καθώς προχωρούσαμε ψηλότερα και σε λίγο πια είχαν καλυφθεί όλα με χιόνι. Ατρόμητοι και σίγουροι για την πορεία μας, μια και ο οδηγός μας ήταν εξαιρετικός, καταλήξαμε σε μια ζεστή, από κάθε άποψη και φιλόξενη ταβέρνα, με την ονομασία «Η Θεοτόκος», στο κατέβασμά μας από το βουνό, πηγαίνοντας προς Καλαμάτα.
Το ξενοδοχείο μας στην Καλαμάτα ήταν ό,τι έπρεπε για ξεκούραση και χαλάρωμα, αλλά όσοι είναι non stop τύποι, η νυχτερινή ζωή της πόλης τους περίμενε.
Η επόμενη μέρα ήταν πράγματι, μια διαφορετική μέρα, ηλιόλουστη και φωτεινή. Ξεκινήσαμε για το δεύτερο σταθμό μας, χωρίς να ξεφεύγουμε από το στόχο μας, που ήταν το κάστρο της Μεθώνης.
Μπούρτζι στη Μεθώνη
Πρόκειται για μια ακόμα καστροπολιτεία περίπου 93 στρεμμάτων, εντυπωσιακότατη αλλά με διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνη του Μυστρά. Χτίστηκε σε στρατηγική θέση από τους Ενετούς το 1209, διαθέτει φυσικό λιμάνι το οποίο κατά μεσαιωνικούς χρόνους αποτελούσε κόμβο των εμπορικών πλοίων από τη Δύση στην Ανατολή. Παρ’ ό,τι το κάστρο έχει πολλά κτίσματα που διατηρούν εν μέρει τα χαρακτηριστικά τους, το ιδιαίτερο αρχιτεκτόνημα είναι το Μπούρτζι. Είναι ένα μικρό επιθαλάσσιο οχυρό, κατασκευασμένο σε μια μικρή νησίδα, περιφρουρούμενο από χαμηλό τείχος.
Χαρακτηριστικό αρχιτεκτόνημα της Μεθώνης είναι το Μπούρτζι, μικρό επιθαλάσσιο οχυρό, κτισμένο σε μικρή νησίδα στα νότια του κάστρου. Αποτελείται από έναν οκτάπλευρο πύργο, ο οποίος περιβάλλεται από χαμηλό οκτάπλευρο τείχος και εξυπηρετούσε διάφορες υπηρεσίες του κάστρου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και τα δύο οθωμανικά λουτρά, που βρίσκονται παράλληλα με τη θάλασσα, στην κεντρική διαδρομή και τα οποία χρονολογούνται κατά την πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας.
Αφού περιδιαβήκαμε και το δεύτερο κάστρο μας, το μελετήσαμε, το χαρήκαμε και ανεβήκαμε όπου μας επιτρεπόταν, βγάζοντας τις απαραίτητες φωτογραφίες μας σε πολεμίστρες, τείχη και τάφρους, δεν χάσαμε χρόνο, γιατί ο… μπάρμπας μας στην Κορώνη περίμενε με ανυπομονησία.
Η απόσταση δεν ήταν μεγάλη και η Κορώνη αποτέλεσε μια ακόμα έκπληξη σ’ αυτή την εκδρομή, ένα πραγματικό στολίδι της παραλιακής Μεσσηνίας, με μια υπέροχη αμμουδερή, δαντελωτή παραλία. Χτισμένη αμφιθεατρικά, ανάμεσα σε ψηλά δέντρα ξεπροβάλλουν καλαίσθητα σοκάκια και παραδοσιακά σπίτια, ενώ το βενετσιάνικο κάστρο δεσπόζει σε ολόκληρο το τοπίο. Διασώζονται βασικά δομικά στοιχεία του, που μαρτυρούν όμως την πολύπαθη ιστορία του που ξεκινά από τον 7ο αιώνα.
Καθώς η Κορώνη είναι ο τελευταίος καστροσταθμός μας, μετά από ένα ευχάριστο γευστικό διάλειμμα, ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής. Η αρμονία τα φύσης με τον αχό της Ιστορίας συμβιώνουν ήρεμα και διαπεραστικά στα χρόνια που διανύουμε. Σε πολεμίστρες, άμβωνες, πειρατές και πορφυρογέννητους!
Ευχαριστούμε τον κ. Γιάννη Σχίζα για την επιλογή, την οργάνωση και τα όσα μάθαμε από κείνον σε όλη τη διαδρομή μας.
