Στο προηγούμενο επεισόδιο σύλληψης επίδοξων ή πιθανών «τρομοκρατών» βρισκόμασταν μπροστά σε μία κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, ενώ τώρα -ίσως πολύ σημαντικότερο- στην καρδιά μίας ολομέτωπης προετοιμασίας εξαπόλυσης της πιο σκληρής επίθεσης ενάντια στην κοινωνία. Επιλέχτηκε να «σκάσουν» τα γεγονότα λίγο πριν από την επέτειο της 6ης Δεκέμβρη και την επίσκεψη του Στρος Καν.
Η κυβέρνηση είχε προκατασκευάσει ένα σκηνικό αστυνομικής κατοχής στην Αθήνα, που τις μέρες των διαδηλώσεων εξελίχθηκε σε ένα πογκρόμ προσαγωγών, συλλήψεων και βαριών τραυματισμών διαδηλωτών. Μία αιματηρή πρόβα τζενεράλε για το πώς σχεδιάζουν να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις το αμέσως επόμενο διάστημα. Κι όλα αυτά με άμεσους συνεργούς τα ΜΜΕ και με τη συνένοχη κάλυψη του κατεστημένου πολιτικού κόσμου.
Πολιτική υπεραξία
Τα κέρδη της κυβέρνησης από την υπόθεση αντιτρομοκρατία είναι αδιαμφισβήτητα. Και, βέβαια, στη δεδομένη πολιτική στιγμή της είναι εντελώς απαραίτητα. Ενορχηστρώνει μία «επιτυχία» εξάρθρωσης αλλά φροντίζει, επιμελώς, να μην την… εκμεταλλευτεί όσο πομπωδώς θα μπορούσε. Γιατί έστω ο υπ. ΠροΠο δεν προβαίνει σε ανακοινώσεις για την «εξάρθρωση πάνοπλης οργάνωσης λίγο πριν πραγματοποιήσει αιματηρά εγκλήματα εναντίον της κοινωνίας»; Σε μία πρώτη φάση θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η όλη επιχείρηση δεν έχει ολοκληρωθεί, έχει ουρές που θα ξετυλιχθούν. Ίσως δεν είναι δεδομένο ότι θα εξελιχθούν με τον αναμενόμενο τρόπο. Όταν οι ξένες μυστικές υπηρεσίες κινούν με πλήρεις αρμοδιότητες τα νήματα, δεν είναι καθόλου σίγουρη η εξέλιξη των πραγμάτων. Το δεύτερο: δεν είναι διόλου απίθανο ένα βαρύγδουπο φιάσκο μιας υπόθεσης που εμφανίζεται να σκάει από το πουθενά, χωρίς υπαρκτή οργάνωση, χωρίς πραγματοποιημένες ούτε προγραμματισμένες ενέργειες. Η κυβέρνηση εισπράττει τα πολιτικά οφέλη αθόρυβα, σχεδόν φυσικά. Είναι χρυσή η ευκαιρία.
Μία απαραίτητη επισήμανση που έχει ιδιαίτερη πολιτική αξία: δεν υπάρχει αλά καρτ, κατά περίπτωση αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση, κυρίως απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση των ανδρεικέλων. Δεν είναι δυνατόν ο ισοπεδωμένος πρωθυπουργός δίπλα στον άνετο ηγέτη του ΔΝΤ που νουθετεί με κυνισμό το λαό του, να απολαμβάνει της πλήρους στήριξης στην «εθνική υπόθεση» της τρομοκρατίας, από τους υποτιθέμενα αντιπολιτευόμενους. Γιατί σε «εθνική υπόθεση» μεταφράζεται επίσης το αλυσόδεμα της χώρας στο Μνημόνιο και ως εχθροί της χώρας στοχοποιούνται οι «τρομοκράτες» και οι «αισχρές μειοψηφίες» ή οι «συντεχνίες», όπως αύριο θα χαρακτηριστούν όσοι αντισταθούν στους δρόμους, τα σχολεία, τις σχολές και στους χώρους δουλειάς. Έχει, άραγε, καμία ουσιαστική διαφορά αν η στήριξη στην κυβέρνηση, εν προκειμένω, ήταν μέσω επίσημων δηλώσεων όπως από τη Ν.Δ. και τη Ντ. Μπακογιάννη ή διά της αμήχανης σιωπής όπως εξ αριστερών;
Η εξαίρεση ως κανόνας
Υποτίθεται ότι ο αντιτρομοκρατικός νόμος, που έχει αναθεωρηθεί ξανά και ξανά επί το αντιδημοκρατικότερο, αφορά καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, εγκλήματα ένοπλης βίας, εξαιρετικά οργανωμένες χαρακτηριζόμενες ως τρομοκρατικές οργανώσεις. Γι’ αυτό και θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή η ακραία περιστολή έως απόλυτη εξαφάνιση των στοιχειωδέστερων διατάξεων διαφύλαξης των ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Σήμερα όλα φωτίζονται αλλιώς, παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Όπως και να το κάνουμε, όταν εδώ και ένα μήνα μας βομβαρδίζουν οι «ξένοι φίλοι» με το αναγκαίο για το καλό μας πρόγραμμα ανατίναξης της κοινωνίας, αυτή, λοιπόν, δεν είναι μία συνηθισμένη κατάσταση. Στη Λάρισα δικάζονται με τον αντιτρομοκρατικό νόμο μαθητές διαδηλωτές του Δεκέμβρη του ’08. Δεν είναι οι πρώτοι, δεν θα είναι οι τελευταίοι.
Έτσι, δεν είναι ίσως τίποτα τόσο παράξενο από όσα παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες ημέρες. Ένα πρωτοφανές τρομοσίριαλ, χωρίς σενάριο, χωρίς υπόθεση αλλά με πρωταγωνιστές. Παραγωγοί και σκηνοθέτες παίρνουν βραβείο γιατί κατασκεύασαν ένα πολύ αποτελεσματικό επικοινωνιακό αντιστάθμισμα για μία κυβέρνηση απομονωμένη όσο ποτέ από το λαό. Η τρομολαγνεία διεγείρει τα πιο ταπεινά ένστικτα του φιλοθεάμονος κοινού, ακόμα και με το τίποτα στην κυριολεξία. Όλα εξαντλήθηκαν μέχρι εξευτελισμού στα πρόσωπα των συλληφθέντων, στα ονοματεπώνυμα και τις φωτογραφίες που προβλήθηκαν ξανά και ξανά και ξανά σε μία εντυπωσιακή επίδειξη αυθαιρεσίας, διασυρμού, διαπόμπευσης και κυνισμού των αρχόντων των ΜΜΕ.
Να, λοιπόν, πώς λειτουργεί αυτό το εφιαλτικό γαϊτανάκι όπου διαπλέκονται η κρατική βία, ο εκφασισμός και η τρομολαγνεία. Κι όσοι βρίσκονται στη θέση του θύματος αποδεικνύονται εύκολα θηράματα. Με ποιο αποτέλεσμα;
Τα αδιέξοδα
Το ερώτημα δεν είναι αν οι ενέργειες της ένοπλης βίας προκαλούν την ένταση της κρατικής καταστολής. Το ζητούμενο, σήμερα, είναι ότι εμφανώς πυκνώνουν οι γραμμές αυτής της επιλογής και, μάλιστα, πυκνώνουν στη νεολαία. Μάλλον θα πρέπει το «σχήμα» να αντιστραφεί. Το σύστημα έχει εμπεδώσει ένα ασφυκτικό και αυταρχικό πλαίσιο που εξορίζει στα όρια της παρανομίας όποιον αντιστέκεται. Με πολλές μορφές: η ράβδος πέφτει επί δικαίων και αδίκων, μαθητών, συνταξιούχων, αγροτών, κατοίκων -η διεκδίκηση θεωρείται εχθρός της κοινωνίας, καμία μορφή πάλης δεν πρέπει να είναι νικηφόρα -ολόκληροι πολιτικοί και κοινωνικοί χώροι στιγματίζονται, επιτηρούνται, παρενοχλούνται, ο αναρχικός χώρος, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τα Εξάρχεια, οι διαδηλώσεις των μαθητών.
Ιδιαίτερα μετά τον Δεκέμβρη του ’08, η άγρια τυφλή βία από αστυνομικά επίλεκτα σώματα και ακροδεξιούς παρακρατικούς συνοδοιπόρους έχει πάρει επικίνδυνα εγκληματικά χαρακτηριστικά. Η φασιστικοποίηση στοχεύει ξεκάθαρα στο να επιβάλλει μια σιωπή πολιτικού νεκροταφείου. Σε αυτό το ζοφερό τοπίο του φόβου και της φίμωσης, της ανύπαρκτης οδού διαφυγής, δεν είναι αναμενόμενο να ακούγονται όλο και πιο εκκωφαντικά οι κρότοι από τις εκρήξεις και τους πυροβολισμούς ενός μειοψηφικού μεν αλλά υπαρκτού και διογκούμενου, από ό,τι φαίνεται, κομματιού της νεολαίας; Ενώ φαντασιώνεται ότι έτσι διεξάγει την πιο ουσιαστική και στο πιο υψηλό επίπεδο σύγκρουση με το σύστημα, στην πραγματικότητα ακολουθεί υπνωτισμένο τη μόνη οδό που του έχουν επιτρέψει, αυτοί που γνωρίζουν πολύ καλά και από πολύ παλιά πώς να χειριστούν αυτά τα μονοπάτια. Η τελευταία υπόθεση το απέδειξε ξανά.
Η Αριστερά έχει ευθύνες για αυτό τον ολέθριο φαύλο κύκλο. Δεν πρόκειται περί του «καταδικάζω την τρομοκρατία» ή «καταδικάζω την καταπάτηση των δικαιωμάτων». Ωραία! Και λοιπόν; Τρέχει ή δεν τρέχει κάτι το τελευταίο διάστημα; Είναι άσχετο με την παταγώδη αποτυχία όλων των πολιτικών σχεδίων της Αριστεράς να αποδειχτούν χρήσιμα για τη λαϊκή υπόθεση, για την έκφραση της νεολαίας, απέναντι σε μία εξουσία που μετά τον Δεκέμβρη έχει εξαπολύσει ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο πειθάρχησης και χειρισμού;
Είναι εύκολο να παραμένεις στην καθαρή σου άκρη. Δεν ενοχλείς, δεν σε ενοχλούν, αλλά και δεν ελκύεις, δεν συγκινείς, δεν εμπνέεις, δεν οργανώνεις την οργή, δεν δίνεις διέξοδο στην αγανάκτηση. Έτσι, όμως, παράγεις πολιτικά αποτελέσματα και έχουν αρνητικό πρόσημο, επικίνδυνο. Εκτός κι αν αυτό, πια, δεν ενδιαφέρει και πολύ…
