Έκλεισε ο 13χρονος κύκλος κυριαρχίας του Ερντογάν
Τα αποτελέσματα των εκλογών στη γειτονική μας χώρα έκλεισαν έναν πολιτικό κύκλο 13 χρόνων απόλυτης κυριαρχίας του Ερντογάν. Άνοιξαν ένα νέο κύκλο, πιο ελπιδοφόρο και πιο αισιόδοξο για τους λαούς της Τουρκίας. Τίποτε δεν θα είναι εύκολο βέβαια, τίποτα δεν θα εξελιχθεί με ομαλό τρόπο, ειδικά σε μια χώρα σαν την Τουρκία όπου πολλά κέντρα έχουν δύναμη και παρεμβαίνουν –πολύ συχνά με απρόβλεπτο τρόπο– στην πολιτική ζωή. Όμως οι δυνατότητες για μια άλλη πορεία είναι πια ευδιάκριτες σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού.
Ο μεγάλος νικητής των εκλογών δεν ήταν ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς, ο ηγέτης του HDP (Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών, και όχι Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, όπως από άγνοια ή σκοπιμότητα το αναφέρουν αρκετοί). Νικητής ήταν ο προσανατολισμός και η πολιτική γραμμή που είχε αυτό το κόμμα, την οποία υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο ο χαρισματικός του ηγέτης. Νικητής ήταν η επιλογή ένα «κουρδικό» κόμμα να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της επιδίωξης να αποκτήσουν κεντρική πολιτική έκφραση οι Κούρδοι της Τουρκίας, και να ανοιχτεί σε μια πιο δύσκολη και σύνθετη διαδικασία. Να συναντηθεί δηλαδή με προοδευτικές αριστερές δυνάμεις, με την ιστορική ριζοσπαστική και επαναστατική αριστερά της Τουρκίας, με τα κοινωνικά κινήματα των τελευταίων χρόνων.
Έτσι προέκυψε η ουσιαστική μετατροπή του HDP σε ένα αυθεντικά δημοκρατικό κόμμα όλων των λαών της Τουρκίας, που θέλησε να δώσει φωνή στους καταπιεσμένους ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου και καταγωγής. Αυτή η πολιτική σκέψη, η τόλμη όσων συμμετείχαν σε αυτή τη συνάντηση, νίκησε και ανέτρεψε, έστω και προσωρινά, τα σχέδια του Ερντογάν για τη νεο-οθωμανική ανασύσταση με τον ίδιο σε ρόλο παντοδύναμου και ανεξέλεγκτου «σουλτάνου». Όσοι θεώρησαν ότι το άνευ προηγουμένου πλαφόν του 10% για την είσοδο στο Κοινοβούλιο (και η ταυτόχρονη εξαπόλυση κρατικής βίας και παρακρατικής τρομοκρατίας) θα εξασφάλιζαν την εν λευκώ επιταγή για την υλοποίηση του σχεδιασμού τους, έπεσαν στην παγίδα που οι ίδιοι έστησαν.
Το σοκ στον πολιτικό κόσμο της Τουρκίας από το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ισχυρό. Μετά την αμηχανία των πρώτων ημερών, τώρα προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορούν. Έτσι, επιδιώκεται η συγκρότηση μιας συμμαχικής κυβέρνησης του ισλαμικού κόμματος του Ερντογάν (ΑΚΡ) είτε με τους «κεντροαριστερούς» κεμαλιστές (CHP) είτε ακόμη και με τους ακροδεξιούς (MHP). Καμιά από τις δύο επιλογές δεν είναι εύκολη στο να περπατήσει ή να στεριώσει, αλλά ελπίζουν ότι θα τους δώσει μια μικρή ανάσα χρόνου για να αντεπιτεθούν…
Οι περιπλοκές θα είναι ακόμη μεγαλύτερες με βάση τη θέση της Τουρκίας ως μεγάλης περιφερειακής δύναμης που επηρεάζει τις εξελίξεις στην ευρύτερη και εύφλεκτη Μέση Ανατολή. Ποια πολιτική θα ακολουθηθεί από την όποια συμμαχική κυβέρνηση στα θέματα αυτά, και στο γεωπολιτικό ανταγωνισμό στον οποίο η Τουρκία λαμβάνει ενεργά μέρος; Από την άλλη, οι προσδοκίες για το μέλλον του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών, τώρα που ανοίχτηκε ο δρόμος, είναι πια πολύ μεγάλες: το HDP θα πορευτεί σε δύσκολες συνθήκες και έχει χρεωθεί το ιστορικό καθήκον να ανταποκριθεί στις ελπίδες των λαών της Τουρκίας.
Γ.Τ.
