Δύο σύμπαντα και ούτε καν παράλληλα…
Του Γιώργου Παπαϊωάννου*
Τέτοιες μέρες οι περισσότεροι βρέθηκαν σε γιορτινά τραπέζια με συγγενικά τους άτομα και όχι μόνο. Άνθρωποι που δεν είναι οργανωμένοι στην Αριστερά αλλά σε, μάλλον, μεγάλο ποσοστό ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές ΣΥΡΙΖΑ. Οι συζητήσεις που κυριάρχησαν και τις μέρες αυτές ήταν, φυσικά, οι πολιτικές, με αφορμή την ανεργία των νέων και την αγωνία για το μέλλον.
Συζητώντας με γνωστούς και φίλους που πήγαν στα χωριά τους το Πάσχα και τήρησαν τα γνωστά αντιευρωπαϊκά έθιμα (κοκορέτσι κ.λπ.) μπορεί κανείς να τολμήσει μια εκτίμηση για το τι συζητάει σήμερα η πλειοψηφία του λαϊκού κόσμου για τα πολιτικά δρώμενα και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση, στριμωγμένος και απογοητευμένος. Δοκίμασε αρκετά πράγματα, αλλάζοντας αυτά τα χρόνια. Αλλάζοντας κυρίως αντιλήψεις, κατεβαίνοντας ίσως για πρώτη φορά στο δρόμο, γυρνώντας την πλάτη στα κόμματα που παραδοσιακά στήριζε, ψηφίζοντας για πρώτη φορά την Αριστερά. Δεν είναι μικρά πράγματα αυτά.
Σήμερα νιώθει πάλι ένα αδιέξοδο, δεν βλέπει τα πράγματα να αλλάζουν εύκολα. Καταλαβαίνει πολύ καλά -πολύ καλύτερα από πολλά «στελέχη» της Αριστεράς- την κρισιμότητα της κατάστασης. Νιώθει ότι δεν πάει άλλο και ότι έχει σημασία ο χρόνος που περνάει και αυτοί μένουν «εκεί πάνω», στην εξουσία. Γι’ αυτό και στενοχωρήθηκε (επίσης περισσότερο από άλλους) από το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγήκε πρώτος στις εκλογές του Ιουνίου. Ναι, συγγνώμη για την τρομακτική αποκάλυψη, αλλά το ήθελε και το είχε πιστέψει περισσότερο και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Τι κριτική κάνει, τι λέει αυτός ο κόσμος για τον ΣΥΡΙΖΑ; Καταρχάς, ρωτάει! «Πού είστε;», «τι ακριβώς κάνετε;», «τι συζητάτε, επιτέλους;», «τι διαφωνίες έχετε πάλι;», «τι περιμένετε;». Είναι δυσαρεστημένος. Αλλά δεν έχει χάσει εντελώς την ελπίδα του, κοιτάει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και περιμένει ακόμα από αυτόν. Ο μεγάλος του φόβος είναι να μην τον προδώσει, να μη γίνει «σαν τους άλλους». Δεν τον θεωρεί ακόμα «σαν τους άλλους» αλλά το φοβάται. Λέει ότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος για να περιμένει. Δεν θέλει μεγάλα λόγια, ξέρει τις δυσκολίες και πολλές φορές σου λέει «μην υπόσχεστε κι εσείς πολλά, είναι δύσκολα τα πράγματα». Δεν θέλει θαύματα, ούτε περιμένει να του λύσει ο ΣΥΡΙΖΑ τα προβλήματα. Θέλει όμως ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι έξω, να τον βλέπει δίπλα του. Θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να μη φοβηθεί να συγκρουστεί. Και καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει και εκείνος κάτι. Θέλει όμως ένα καθαρό και έμπρακτο κάλεσμα. Ένας που πριν ψήφιζε Ν.Δ. έλεγε: «Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ και περιμένω να μας καλέσει για αγώνα, αλλά δεν το βλέπω, πού είστε;». Δεν έβαλε τον ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της Ν.Δ. για να τον διορίσει, να του λύσει το πρόβλημα αλλά να τον οργανώσει για να αγωνιστεί. Όποιος δεν καταλαβαίνει πόσο μεγαλειώδες είναι αυτό, δεν έχει καταλάβει τι έχει αλλάξει στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία τρία χρόνια και τι είναι κρίσιμο να γίνει.
Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα. Τι σχέση έχουν αυτές οι ανησυχίες, οι προβληματισμοί, η κριτική με την εσωτερική συζήτηση και αντιπαράθεση που γίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ; Δύο σύμπαντα και ούτε καν παράλληλα… Αναρωτιέσαι, λοιπόν, πολλές φορές αν όλοι έχουν σόι, φίλους, γνωστούς και αν τους ακούνε ή μήπως εσύ είσαι σε άλλο κόσμο. Ας σκεφτεί κάποιος αν ένας «απλός» άνθρωπος άσκησε κριτική «γιατί ο Τσίπρας συνάντησε τον Καμμένο». Μάλλον κανείς. Χαμός όμως στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για αυτήν τη συνάντηση. Για να μην πούμε, βέβαια, για το τι… έσυρε η υπόλοιπη Αριστερά. Αντίθετα, ρωτάει γιατί ο Τσίπρας είπε στον Παπαχελά ότι «δεν έχουμε Κατοχή» αλλά για αυτό, φυσικά, δεν έγινε χαμός στον ΣΥΡΙΖΑ! Κι όμως, δεν είναι τρελοί, δεν βλέπουν στο δρόμο τανκς αλλά καταλαβαίνουν ότι γινόμαστε ένα ιδιόμορφο προτεκτοράτο, οι κυβερνήσεις μας είναι δοσίλογοι της Μέρκελ. Ναι, δοσίλογοι και προδότες! Ξέρουν ότι η χώρα ξεπουλιέται και θέλουν αυτό να σταματήσει. Όχι, δεν είναι εθνικιστές, πατρίδα εννοούν τα παιδιά τους, το μέλλον, τα σχολεία, τη γη, τα χωριά και τις πόλεις τους, τη δουλειά, τη ζωή τους. Αυτό που εννοούν και στη Χαλκιδική όταν φωνάζουνε «Εδώ δεν είναι Καναδάς, δεν είναι Ελντοράντο, εδώ είναι ο τόπος μας και κάνουμε κουμάντο».
Θα αλλάξουν τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ; Θα ευθυγραμμιστεί κάπως με αυτές τις αγωνίες; Θα ενωθεί με τον κόσμο της δουλειάς, της ανεργίας, της αγωνίας για το αύριο; Θα πάρει τη μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση; Αν κάποιος έχει μεγάλο άγχος να δηλώνει «πιο αριστερός από τους άλλους» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ας συμβάλλει σε αυτά.
* Ο Γιώργος Παπαϊωάννου είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
