Είναι φανερό ότι η κατάσταση στις Σκουριές έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Και μετά τα γεγονότα της περασμένης Κυριακής γίνεται άμεσο, επιτακτικό, αναγκαίο, να υπάρξει μια απόφαση. Κι αυτή πρέπει να είναι κυβερνητική. Δεν μπορεί η λύση στα ζητήματα να είναι η δημιουργική ασάφεια και φυσικά ούτε το κρυφτούλι. Αυτό το χαρακτήρα του ζητήματος θέτει ο Σαράντης Δημητριάδης, ομότιμος καθηγητή Γεωλογίας ΑΠΘ σε άρθρο του στο antigoldgr.org με τίτλο: «Από το δάσος στο δέντρο και από αυτό στο τίποτα. Ή αλλιώς: η σέντρα από τον Πάχτα στον Παπακωνσταντίνου, από αυτόν στον Μανιάτη, του την κλέβει ο Λαφαζάνης που αμέσως πασάρει στον Τσιρώνη, ο τελευταίος μπερδεύεται την στέλνει στην κερκίδα και ο κόσμος βρίζει τον Πανούση και τα Ματ».
Γράφει λοιπόν ο καθηγητής: «Δηλαδή στις Σκουριές το θέμα είναι ποια πλευρά πρώτη ανήγγειλε τη συγκέντρωση και ποια ακολούθησε με αντισυγκέντρωση; Ποια πλευρά είχε τους περισσότερους τραυματίες; Ποια πλευρά έβρισε περισσότερο, έριξε περισσότερες πέτρες, έδειξε τ’ αχαμνά της και το προκλητικά ανυψωμένο μεσαίο δάκτυλό της στην άλλη; Ή μήπως το αν και πόσο ουδέτερα φέρθηκε -ή δεν φέρθηκε- η αστυνομία και τα ΜΑΤ;
Μήπως μετά το δάσος -που το χάσαμε έτσι κι αλλιώς- χάνουμε τώρα και το δέντρο; Που δεν είναι οι πράξεις, οι παραλείψεις, τα φάουλ και τα πέναλτι(ς) της όποιας πλευράς κινητοποιείται για το επίμαχο θέμα, αλλά το θέμα το ίδιο.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ; Πού είναι η σαφής υπόσχεσή του και η διακηρυγμένη πολιτική του βούληση επί του επίμαχου θέματος; Ή μήπως ξεχάσαμε -ή θέλουν κάποιοι να ξεχάσουμε- ποιο είναι το θέμα αυτό και ποιες οι δοθείσες υποσχέσεις;
Πού είναι η υπόσχεση που δόθηκε στους αγωνιζόμενους του κινήματος, όχι μια και δυο αλλά πολλές φορές και με κάθε ευκαιρία. Πού είναι ο ΣYΡΙΖΑ των κινημάτων; Των κινημάτων, σαν αυτό των Σκουριών που αποτέλεσε το σύμβολό τους. Που ήταν -σχεδόν μόνο αυτό- η ελπίδα και η έκφραση αντίστασης στους λίγο πριν δίσεκτους καιρούς.
Να περιμένουμε και να μη βιαζόμαστε; Μα οι τίτλοι τέλους ήδη γράφονται. Ήδη οι Σκουριές έγιναν κρανίου τόπος. Ήδη το open pit ανοίγεται κανονικά. Ήδη φτάσαμε σχεδόν at the point of no return. Σε λίγο θα παρακαλάμε να μη φύγει η εταιρία γιατί τότε ποιος θα συμμαζέψει τα περιβαλλοντικά ασυμμάζευτα. Μα, σύντροφοι του ΣYΡΙΖΑ δεν βλέπετε πως γι’ αυτό μοχθούν μέρα και νύχτα τα μηχανήματα εκεί πάνω;
Και μετά τις Σκουριές ποιος θα πει όχι στα επόμενα open pits που θα ακολουθήσουν, τα μεγαλύτερα, στην Τσικάρα και τη Φισώκα. Για τα οποία θα χρειαστούν βέβαια νέες αδειοδοτήσεις αλλά τότε αυτές θα δοθούν σχεδόν αυτόματα. Και ποιος θα πει “όχι” στην επέκταση των εξορύξεων σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα; Και στην κατάκλυσή της από τα τέλματα μεταλλευτικών αποβλήτων;».
Θητεία τυμβωρύχου εκτελεί ο Ιοβόλος
