Το ξέρουμε πως θα έρθει η άνοιξη. Ήδη οι αμυγδαλιές μπουμπουκιάζουν και ετοιμάζονται να ξεπετάξουν τους ανθούς. Αλλά είναι ακόμη χειμώνας, και μάλιστα σκληρός. Χωρίς πολύ χαμόγελο, χωρίς μεγάλη διάθεση, χωρίς στοιχειώδεις σχεδιασμούς, και με πολύ μεγάλο άγχος.
Άγχος με το γενικό αλαλούμ, το χάος που έχει προκληθεί από τη διαχείριση της πανδημίας, τις ψεύτικες υποσχέσεις για επερχόμενο τέλος της, τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων, τα κρούσματα και τον πανικό στις ουρές, σε φαρμακεία, εμβολιαστικά κέντρα, μέσα μαζικής μεταφοράς. Η κλεισούρα συνεχίζεται, η τιμωρητική και η διχαστική πολιτική επίσης.
Άγχος για το πώς εξατμίζεται ένα χαρτονόμισμα από τις ανατιμήσεις στα είδη βασικής ανάγκης. Η Ελλάδα αναστενάζει στα σούπερ μάρκετ. Η Ελλάδα τρέμει να ανοίξει τον φάκελο του λογαριασμού ρεύματος ή αερίου.
Άγχος για το πώς θα ζεσταθούν τα σπίτια, πώς θα προστατευτούν οι άνθρωποι και το βιός τους σε περιοχές που κτυπά κακοκαιρία (ήδη αρκετοί έχουν καεί από τα μαγκάλια, και όχι λίγοι έχουν παρασυρθεί από ρέματα – δηλαδή έχουμε νεκρούς «από χειμώνα»). Ο «Διομήδης» χτύπησε σκληρά τη Θεσσαλία, και η Βόρεια Εύβοια νοιώθει τις πληγές από τις πυρκαγιές να αναβλύζουν πάλι προβλήματα.
Η κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα έχουν την πάγια στάση τους: φταίνε τα φυσικά φαινόμενα, φταίνε οι προηγούμενοι, φταίει η διεθνής κατάσταση και ο διεθνής πληθωρισμός, θα δοθούν επιδόματα, θα αποζημιωθούν (εν καιρώ) οι πληγέντες. Η αντιπολίτευση λέει «εγώ θα τα έκανα καλύτερα, έχουμε τη χειρότερη κυβέρνηση, αν δεν μπορείτε φύγετε, να έρθουμε εμείς και οι φίλοι μας».
Επομένως έχουμε τη διασταύρωση ορισμένων καταστάσεων: πανδημίας, σκληρού χειμώνα, φτώχειας, ακρίβειας, σχεδόν διάλυσης της υγείας και της παιδείας, εθνικών κινδύνων και υποβαθμίσεων της κυριαρχίας και, βεβαίως, ψυχικής εξουθένωσης του συνόλου του πληθυσμού. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, η κατάσταση αυτή βολεύει το επίσημο πολιτικό σύστημα, που είναι ενοποιημένο και ομογενοποιημένο στο πώς να τα αντιμετωπίσει. Οι «εργαλειοθήκες» είναι κοινές. Όλοι τρέφονται από το ίδιο πιάτο…
Σε επίπεδο ανεπίσημων δυνάμεων, δηλαδή κινητοποιήσεις, αντιστάσεις, αντιδράσεις, διαθεσιμότητα κ.λπ., στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει μερικότητα, και στη συνέχεια κατακερματισμός και κλειστά αυτιά.
Ακόμα κι αν μοιάζει αξεπέραστο το μπλοκάρισμα εκ πρώτης όψεως, δεν είναι νομοτελειακό να βαδίσει η χώρα προς τον γκρεμό ή το σμπαράλιασμα στο οποίο την οδηγούν οι ταγοί της. Αλλά αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη ή στην καλή διάθεση «συμμάχων», «γειτόνων», ή στο πνεύμα φιλανθρωπίας που επιδεικνύουν (μάλλον για φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλες μπίζνες) οι πολυπράγμονες ελληνικοί όμιλοι.
Θα αρκούσε να είχαν βγει ορισμένα χρήσιμα (και απλά) συμπεράσματα από την πρόσφατη 10ετή πείρα (από τα μνημόνια και δώθε) ώστε να υπήρχε πιο καθαρή εικόνα των πρωταρχικών αναγκών για ένα ξεμπλοκάρισμα. Πριν κανείς βουλιάξει στις δυσκολίες, και στο γενικό σάπισμα που συντελείται, θα έπρεπε να προηγηθεί μια νηφάλια εκτίμηση των προϋποθέσεων για μια αντιστροφή της κατάστασης, για μια άλλη πορεία.
Ένα βασικό συμπέρασμα αφορά το ρόλο του πολιτικού συστήματος στη χώρα. Τις ικανότητες ενσωμάτωσης και ποδηγέτησης που έχει (παρά τα τραντάγματα που γνωρίζει), τον εγκλωβισμό που κατορθώνει να πετυχαίνει, ακόμα και δυνάμεων που προπαγάνδισαν ριζοσπαστικές θέσεις. Άρα –ένα επόμενο συμπέρασμα– αναζητείται μια διαφορετική πολιτική, που να προάγει κι όχι να αναπαράγει τα ίδια και τα ίδια. Βασικός όρος, να είναι και να φαίνεται διαφορετική, να έχει δεσμεύσεις για τους φορείς της, να απελευθερώνει και να στηρίζεται στην κοινωνική συμμετοχή και δυναμική. Να εμπνέει μια νέα ελπίδα και πίστη, ότι ο τόπος και ο λαός μπορούν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να έχουν νόημα.
Η οργάνωση αυτής της θέλησης και αυτής της ανάγκης μπορεί να ανοίξει δρόμους διεξόδου για τη χώρα και τον λαό. Ο Δρόμος κινείται σε αυτήν την κατεύθυνση.
