Αν μου ’λέγαν: «Σου μένουν είκοσι χρόνια ζωής, πως θα ’θελες να περάσεις το κάθε εικοσιτετράωρο που σου απομένει να ζήσεις;», θα απαντούσα: «Δώστε μου δυο ώρες ενεργητικότητας και είκοσι δύο ώρες για να ονειρεύομαι υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορώ να θυμάμαι -γιατί το όνειρο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα από τη μνήμη που το τρέφει».
Λατρεύω τα όνειρα, ακόμη κι όταν είναι εφιάλτες, όπως συμβαίνει συνήθως με τα δικά μου. Τα όνειρά μου είναι διαρκώς σπαρμένα από εμπόδια, που τα συναντώ ξανά και ξανά. Αλλά το ίδιο μου κάνει.
Η οθόνη είναι ένα επικίνδυνο και μαζί θαυμάσιο όργανο, αν τη χρησιμοποιεί το λεύτερο πνεύμα. Είναι ο υπέρτατος τρόπος για να εκφράσεις τον κόσμο των ονείρων, των αισθημάτων, των ενστίκτων. Ο κινηματογράφος φαίνεται πως εφευρέθηκε για να εκφραστεί το υποσυνείδητο, τόσο βαθιά είναι ριζωμένος στην ποίηση. Κι όμως, σχεδόν ποτέ δεν μεταχειρίζεται αυτά τα μέσα.
Χρειάστηκε να φτάσω στη ηλικία των εξήντα πέντε ετών για να κατανοήσω και να αποδεχτώ πλήρως την αθωότητα της φαντασίας. Μου χρειάστηκε όλος αυτός ο χρόνος για να παραδεχτώ πως ό,τι συνέβαινε μέσα στο μυαλό μου δεν αφορούσε παρά μόνο εμένα, ότι δεν ήταν με κανένα τρόπο αυτό που ονόμαζαν «κακές σκέψεις», δεν ήταν με κανένα τρόπο αμάρτημα, και ότι έπρεπε να αφήσω τη φαντασία μου ελεύθερη, ακόμη και αν ήταν αιμοδιψής και διεστραμμένη.
Καθώς πλησιάζει η τελευταία μου πνοή, συχνά φαντάζομαι μια τελευταία φάρσα. Καλώ τους παλιούς μου φίλους, εκείνους που είναι ορκισμένοι άθεοι, σαν κι εμένα. Τεθλιμμένοι, παίρνουν θέση γύρω από το κρεβάτι μου. Τότε καταφθάνει ένας ιερέας, που τον έχω καλέσει εγώ. Προς μεγάλο σκανδαλισμό των φίλων μου εξομολογούμαι, ζητάω άφεση των αμαρτιών μου και δέχομαι την τελευταία μετάληψη.
Ύστερα γυρίζω στο πλάι και πεθαίνω.
