Της Σούζαν Ε. Οι συνεντεύξεις και τα άρθρα για το Occupy Wall Street καταλήγουν τελικά σε μια ερώτηση: Τι μορφή έχει ένας δίκαιος κόσμος;
Μπορούμε να κοιτάξουμε στην Liberty Square (Πλατεία Ελευθερίας) ή σε οποιαδήποτε άλλη κατάληψη στον κόσμο για να βρούμε την απάντηση. Παρόλο που αυτά τα μέρη είναι μικρόκοσμοι, είναι κόσμοι όπου ελπίζουμε να πετύχουμε αμοιβαία βοήθεια και αλληλεγγύη, αυτονομία και οριζοντιότητα. Το βασικό πιστεύω φαίνεται να είναι όμως, ότι ένας δίκαιος κόσμος είναι ένας κόσμος χωρίς σύγκρουση και ότι οι καταλήψεις είναι πολύ χαοτικές για να ενσαρκώνουν τον κόσμο τον οποίο παλεύουμε να δημιουργήσουμε. Αυτό το κύριο εμπόδιο είναι ένα απογοητευτικό αίσθημα που αναδεικνύει την ήδη υπάρχουσα κριτική μας, για το πώς ερχόμαστε σε επαφή ο ένας με τον άλλον και πώς αντιμετωπίζουμε το βάρος που κουβαλάμε μετά από γενιές καταπίεσης. Δεν μας απασχολεί τόσο η ουτοπία, όσο η δικαιοσύνη, που σημαίνει ότι εμείς, ως καταληψίες δεν αποφεύγουμε την αντιπαράθεση. Αντίθετα, η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην κοινότητα μας και την κοινωνία γύρω μας είναι ότι προσεγγίζουμε την διαμάχη με επαναστατικές προτεραιότητες.
Ένας κόσμος χτίζεται και προωθείται βασισμένος σε ιδανικά και σε προτεραιότητες – τις παγκόσμιες αξίες που ορίζουν το ποιοί είμαστε ως συλλογικότητα και ποιές αξίες διαμορφώνουν τις ζωές και τις κοινότητες μας. Εμείς στην πλατεία έχουμε υιοθετήσει τις προτεραιότητες της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της συμφιλίωσης και της ενδυνάμωσης, με την πρόθεση να διατηρήσουμε την ικανότητα της συλλογικότητας σε ισορροπία με την ατομική ανάγκη. Αυτό δε σημαίνει ότι ο κόσμος που δημιουργούμε είναι τέλειος, ούτε η τελειότητα είναι κάτι που αναζητούμε. Ένας κόσμος χωρίς κεντρική εξουσία δεν σημαίνει ότι είναι ένας κόσμος χωρίς σύγκρουση. Ένας κόσμος χωρίς ιεραρχία δε σημαίνει ότι είναι ένας κόσμος χωρίς εξουσία. Είναι ένας κόσμος όπου όλοι γινόμαστε ισχυροί, ως άτομα και ως συλλογικότητα.
Οι καταληψίες είναι αντιμέτωποι με το κάλεσμα για προάσπιση της ατομικής ενδυνάμωσης ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της συλλογικότητας. Δεν υπάρχει αστυνομία. Δεν υπάρχει κράτος, νόμοι ούτε φυλακές για να στραφούμε σε αυτές μέσα στην κοινότητα της κατάληψης. Υπάρχει μόνο ατομική ευθύνη και λογοδοσία, με αντίβαρο την πίστη στη διαδικασία της αμοιβαίας βοήθειας. Η δυναμωτική αυτή αίσθηση, ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μέσω της κοινής εργασίας και των άλλων μορφών επιβίωσης – σωματικής, εγκεφαλικής, πνευματικής – εμπεριέχεται στις διαδικασίες μας και την αναζήτηση μας για εναλλακτικές προτάσεις. Όταν χρησιμοποιούμε τις ικανότητες μας για να επιλύσουμε ζητήματα και ανάγκες της κοινότητας, αναδεικνύουμε και ταυτόχρονα ενσαρκώνουμε την απαρχαίωση της αστυνομίας και του κράτους.
Μας έχουν παρουσιάσει το κράτος και την αστυνομία ως απαραίτητα στοιχεία μιας κοινωνίας, βασιζόμενοι στην γελοία ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να λύσουν να προβλήματα τους μόνοι τους. Μέσω της εξουσίας, έχουμε καταλήξει σε μια συνεχή εξάρτηση και σχεδόν νηπιακή ακινησία. Τελικά, αναγκαζόμαστε να αποδεχτούμε τη βίαιη καταπίεση του πνεύματος και του σώματος για μια λανθάνουσα αίσθηση τάξης. Κάνουμε κατάληψη γιατί αρνούμαστε να καταστήσουμε συνώνυμες τη σταθερότητα με την υποδούλωση και την καταπίεση. Ένας σταθερός κόσμος δεν είναι απαραίτητα ένας δίκαιος κόσμος. Το 1% προειδοποιεί κατά της κριτικής και της παρέμβασης στην ελεύθερη αγορά, υποσχόμενο ότι η απορύθμιση θα μας δώσει μια σταθερή οικονομία. Η τυραννία είναι σταθερή. Οι δικτάτορες ανεβαίνουν στην εξουσία με την υπόσχεση της σταθερότητας και της ασφάλειας της μονιμότητας.
Στην πλατεία, ο καθένας ενδυναμώνεται και γίνεται μεσολαβητής, ρωτάει για τις ανάγκες και τα όρια των άλλων, επικοινωνεί με ειλικρίνεια και μαθαίνει να αποδέχεται τη σύγκρουση σαν ένα από τα πολλά σημεία της δημιουργίας μιας κοινότητας. Μερικοί μπορεί να το αντιλαμβάνονται αυτό σαν χάος. Αλλά θα πρέπει να κοιτάξουν πιο προσεχτικά, γιατί χτίζοντας μια κοινότητα βασισμένη στην ελευθερία, ξαναχτίζουμε τους εαυτούς μας. Η αληθινή ελευθερία – που σημαίνει εμπιστοσύνη στο άτομο στην επαφή του με το άγνωστο – είναι μια ελευθερία που μας δίνει την ευκαιρία να ορίσουμε τους εαυτούς μας σε συνάρτηση με αυτούς γύρω μας, και όχι σε αντίθεση προς αυτούς. Όπως η μεγάλη αναρχική διανοούμενη Βολτερίν ντε Κλέϊρ έγραψε κάποτε: «Μόνο η ελευθερία και ο πειραματισμός μπορούν να καθορίσουν τις καλύτερες μορφές της κοινωνίας».
Το χάος του πειραματισμού γεννά νέες πιθανότητες. Οι καταληψίες πρέπει να επιτρέψουν στους εαυτούς τους την πιθανότητα της θετικής εσωτερικής σύγκρουσης, ώστε το πείραμα να γίνει μεγαλύτερο. Το να αρνηθεί κανείς αυτήν την πάλη, είναι σαν να αρνείται την ικανότητα να κατασκευάσει άμεσα έναν δίκαιο κόσμο, είναι σαν να ισοπεδώνει την πολύπλοκη ανθρώπινη φύση μας. Το κίνημα του Occupy είναι ένα πείραμα, αλλά το χειρότερο λάθος θα ήταν να αφήσουμε αυτή τη λέξη να αφαιρέσει κάτι από τη νομιμοποίηση μας και την αξία του ως επαναστατικού κινήματος.
Η δημιουργία νέων αυτόνομων ζωνών κοινοτήτων είναι απαραίτητη για την επιβίωση του κινήματος. Πρέπει να προβάλουμε το όραμα ενός δίκαιου κόσμου στις κενές πλάκες των πεζοδρόμων των δημοσίων πάρκων και στους σιωπηλούς διαδρόμους των εγκαταλειμένων σχολείων. Τώρα είναι ο καιρός να αλλάξουμε τις κοινότητες μας – να μετατρέψουμε τη συλλογική μας φαντασίωση σε μια συλλογική πραγματικότητα. Πρέπει να κάνουμε καταλήψεις, ανεξάρτητα από την πληθώρα των αγνώστων στοιχείων και των φόβων που μπορεί να συνδέονται με την πράξη της απελευθέρωσης.
Η συλλογική μας απελευθέρωση απορρίπτει την εξουσία που έχει κλαπεί από τους ανθρώπους. Απορρίπτουμε την καταπιεστική σας σταθερότητα προς όφελος της χαοτικής μας ελευθερίας, όπως αυτή τροφοδοτείται από την αυτο-ενδυνάμωση και την αυτοδιάθεση. Θα λύνουμε τα δικά μας προβλήματα, ενώ εσείς που δεν έχετε λύσει κανένα, θα θεωρηθείτε παρωχημένοι. Τώρα πλέον, το θέμα μας είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η δύναμη της δράσης.
Η φαντασία στην εξουσία. Καταλήψεις παντού.
Ένας κόσμος χτίζεται και προωθείται βασισμένος σε ιδανικά και σε προτεραιότητες – τις παγκόσμιες αξίες που ορίζουν το ποιοί είμαστε ως συλλογικότητα και ποιές αξίες διαμορφώνουν τις ζωές και τις κοινότητες μας. Εμείς στην πλατεία έχουμε υιοθετήσει τις προτεραιότητες της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της συμφιλίωσης και της ενδυνάμωσης, με την πρόθεση να διατηρήσουμε την ικανότητα της συλλογικότητας σε ισορροπία με την ατομική ανάγκη. Αυτό δε σημαίνει ότι ο κόσμος που δημιουργούμε είναι τέλειος, ούτε η τελειότητα είναι κάτι που αναζητούμε. Ένας κόσμος χωρίς κεντρική εξουσία δεν σημαίνει ότι είναι ένας κόσμος χωρίς σύγκρουση. Ένας κόσμος χωρίς ιεραρχία δε σημαίνει ότι είναι ένας κόσμος χωρίς εξουσία. Είναι ένας κόσμος όπου όλοι γινόμαστε ισχυροί, ως άτομα και ως συλλογικότητα.
Οι καταληψίες είναι αντιμέτωποι με το κάλεσμα για προάσπιση της ατομικής ενδυνάμωσης ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη λειτουργία της συλλογικότητας. Δεν υπάρχει αστυνομία. Δεν υπάρχει κράτος, νόμοι ούτε φυλακές για να στραφούμε σε αυτές μέσα στην κοινότητα της κατάληψης. Υπάρχει μόνο ατομική ευθύνη και λογοδοσία, με αντίβαρο την πίστη στη διαδικασία της αμοιβαίας βοήθειας. Η δυναμωτική αυτή αίσθηση, ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι μέσω της κοινής εργασίας και των άλλων μορφών επιβίωσης – σωματικής, εγκεφαλικής, πνευματικής – εμπεριέχεται στις διαδικασίες μας και την αναζήτηση μας για εναλλακτικές προτάσεις. Όταν χρησιμοποιούμε τις ικανότητες μας για να επιλύσουμε ζητήματα και ανάγκες της κοινότητας, αναδεικνύουμε και ταυτόχρονα ενσαρκώνουμε την απαρχαίωση της αστυνομίας και του κράτους.
Μας έχουν παρουσιάσει το κράτος και την αστυνομία ως απαραίτητα στοιχεία μιας κοινωνίας, βασιζόμενοι στην γελοία ιδέα ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να λύσουν να προβλήματα τους μόνοι τους. Μέσω της εξουσίας, έχουμε καταλήξει σε μια συνεχή εξάρτηση και σχεδόν νηπιακή ακινησία. Τελικά, αναγκαζόμαστε να αποδεχτούμε τη βίαιη καταπίεση του πνεύματος και του σώματος για μια λανθάνουσα αίσθηση τάξης. Κάνουμε κατάληψη γιατί αρνούμαστε να καταστήσουμε συνώνυμες τη σταθερότητα με την υποδούλωση και την καταπίεση. Ένας σταθερός κόσμος δεν είναι απαραίτητα ένας δίκαιος κόσμος. Το 1% προειδοποιεί κατά της κριτικής και της παρέμβασης στην ελεύθερη αγορά, υποσχόμενο ότι η απορύθμιση θα μας δώσει μια σταθερή οικονομία. Η τυραννία είναι σταθερή. Οι δικτάτορες ανεβαίνουν στην εξουσία με την υπόσχεση της σταθερότητας και της ασφάλειας της μονιμότητας.
Στην πλατεία, ο καθένας ενδυναμώνεται και γίνεται μεσολαβητής, ρωτάει για τις ανάγκες και τα όρια των άλλων, επικοινωνεί με ειλικρίνεια και μαθαίνει να αποδέχεται τη σύγκρουση σαν ένα από τα πολλά σημεία της δημιουργίας μιας κοινότητας. Μερικοί μπορεί να το αντιλαμβάνονται αυτό σαν χάος. Αλλά θα πρέπει να κοιτάξουν πιο προσεχτικά, γιατί χτίζοντας μια κοινότητα βασισμένη στην ελευθερία, ξαναχτίζουμε τους εαυτούς μας. Η αληθινή ελευθερία – που σημαίνει εμπιστοσύνη στο άτομο στην επαφή του με το άγνωστο – είναι μια ελευθερία που μας δίνει την ευκαιρία να ορίσουμε τους εαυτούς μας σε συνάρτηση με αυτούς γύρω μας, και όχι σε αντίθεση προς αυτούς. Όπως η μεγάλη αναρχική διανοούμενη Βολτερίν ντε Κλέϊρ έγραψε κάποτε: «Μόνο η ελευθερία και ο πειραματισμός μπορούν να καθορίσουν τις καλύτερες μορφές της κοινωνίας».
Το χάος του πειραματισμού γεννά νέες πιθανότητες. Οι καταληψίες πρέπει να επιτρέψουν στους εαυτούς τους την πιθανότητα της θετικής εσωτερικής σύγκρουσης, ώστε το πείραμα να γίνει μεγαλύτερο. Το να αρνηθεί κανείς αυτήν την πάλη, είναι σαν να αρνείται την ικανότητα να κατασκευάσει άμεσα έναν δίκαιο κόσμο, είναι σαν να ισοπεδώνει την πολύπλοκη ανθρώπινη φύση μας. Το κίνημα του Occupy είναι ένα πείραμα, αλλά το χειρότερο λάθος θα ήταν να αφήσουμε αυτή τη λέξη να αφαιρέσει κάτι από τη νομιμοποίηση μας και την αξία του ως επαναστατικού κινήματος.
Η δημιουργία νέων αυτόνομων ζωνών κοινοτήτων είναι απαραίτητη για την επιβίωση του κινήματος. Πρέπει να προβάλουμε το όραμα ενός δίκαιου κόσμου στις κενές πλάκες των πεζοδρόμων των δημοσίων πάρκων και στους σιωπηλούς διαδρόμους των εγκαταλειμένων σχολείων. Τώρα είναι ο καιρός να αλλάξουμε τις κοινότητες μας – να μετατρέψουμε τη συλλογική μας φαντασίωση σε μια συλλογική πραγματικότητα. Πρέπει να κάνουμε καταλήψεις, ανεξάρτητα από την πληθώρα των αγνώστων στοιχείων και των φόβων που μπορεί να συνδέονται με την πράξη της απελευθέρωσης.
Η συλλογική μας απελευθέρωση απορρίπτει την εξουσία που έχει κλαπεί από τους ανθρώπους. Απορρίπτουμε την καταπιεστική σας σταθερότητα προς όφελος της χαοτικής μας ελευθερίας, όπως αυτή τροφοδοτείται από την αυτο-ενδυνάμωση και την αυτοδιάθεση. Θα λύνουμε τα δικά μας προβλήματα, ενώ εσείς που δεν έχετε λύσει κανένα, θα θεωρηθείτε παρωχημένοι. Τώρα πλέον, το θέμα μας είναι η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η δύναμη της δράσης.
Η φαντασία στην εξουσία. Καταλήψεις παντού.
Σχόλια
