Η πρόσφατη επιλογή του Γιάννη Μηλιού να υποστηρίξει το ΚΚΕ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία γιατί αρκετοί αριστεροί που είχαν συνταχτεί στον ΣΥΡΙΖΑ, μην βλέποντας από πουθενά φως, ψάχνουν μια στέγη έστω και ελλειμματική. Κατανοητή επομένως πολιτικά και ψυχολογικά μια επιλογή ανάλογη και φυσικά το ΚΚΕ το εκμεταλλεύεται προς όφελός του τρατάροντας διαφορετικά την κάθε περίπτωση. Η «συμπόρευση με το ΚΚΕ και ιδιαίτερα με τα ψηφοδέλτιά του, δηλαδή ψηφίζοντας τό στις επόμενες εκλογές, είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει». Πρόκειται για μια χαμηλή πτήση ιδεολογικά και πολιτικά, την εποχή που χρειάζονται άλματα και άλλου τύπου αντιστάσεις.
Μπροστά σε μια τεράστια σύγχυση, κούραση αλλά και ψυχικό τράνταγμα ακόμα και η επιλογή ενός κόμματος ακινησίας, που πειθαρχημένα και εντός ορίων κινείται, οργανώνεται, υπάρχει, είναι μια κάποια λύση…
Όμως καλό είναι να υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού ή και στην συνείδηση ανοικτά και ξάστερα, το τι είναι παρωχημένο, τι έχει δείξει μια μεγάλη ανεπάρκεια και αποτυχία, τι εμποδίζει νέους βηματισμούς. Τι έχει θέσει ως κριτική η κίνηση λαών και μαζών σε ολόκληρο τον κόσμο τα τελευταία 50-60 χρόνια , πώς συμπεριφέρθηκαν όσοι είχαν και έχουν εξουσία…
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΒΕΒΑΙΑ ΕΠΙΛΟΓΗ είναι η οργανική πρόσδεση στις επόμενες σελίδες του Συριζισμού και της κεντροαριστεράς, προσφέροντας από τώρα φανερά ή κρυφά την ψήφο προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερη επιλογή μιας γλοιώδους δικαιωματικής παγκοσμιοποιητικής αριστερής ή πρώην σημιτικής εκσυγχρονιστικής παρέας-κουστωδίας, που μπόρεσε να καταπιεί όλα όσα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ. Που χώθηκε, ελίχθηκε, ανέβηκε κλίμακες μισθολογικές, ανακήρυξε τον «εθνολαϊκισμό» σε υπέρτατο εχθρό, φωνάζει «να φράξουμε το δρόμο στην ακροδεξιά και τον φασισμό» την στιγμή που τους ανοίγει τις πόρτες, συνεργάζεται μαζί τους και υπηρετεί την πιο απεχθή μορφή ολοκληρωτισμού: την «πλουραλιστική» τάχα παγκοσμιοποίηση στο όνομα της διαφορετικότητας.
ΠΟΣΑ ΚΟΜΜΑΤΑ θα διαγωνιστούν στον στίβο της πολλαπλής και ευγενικής εκλογικής διαδικασίας; Πολλά και ίσως πάρα πολλά. Άλλα λύνουν συνεργασίες χρόνων, άλλα δημιουργούνται εν μια νυκτί, άλλοι σχηματισμοί ψάχνονται για μια θέση στα υπάρχοντα. Μεγάλη μάχη, ή τώρα ή ποτέ, τεράστια ευκαιρία ή τεράστια σπατάλη;
Η ΔΕΞΑΜΕΝΗ των αναποφάσιστων είναι μεγάλη και θελκτική για πολλά εκλογικά σάλτο-μορτάλε. Άλματα χωρίς δίχτυ. Οι ακροβάτες ποντάρουν στο ότι θα τα καταφέρουν, όλοι ξεκινούν με ένα «σίγουρο 1.5%», άλλοι είναι «σίγουρα κοντά στο 5% και θα το δεις». Και όλοι θα δοκιμάσουν την τύχη τους.
Για άλλους είναι μάχη επιβίωσης. ΑΝΕΛ, Ε.Κ., Ποτάμι κινδυνεύουν να μείνουν έξω (το πιθανότερο) εκτός κι αν γίνουν κινήσεις – γρήγορες, περίεργες και αιφνιδιαστικές. Περίοδος μεταγραφών και συγχωνεύσεων. Στο χώρο της πέρα της Ν.Δ. Δεξιάς (Βελόπουλος, Δ. Καμμένος, Κρανιδιώτης, Καρατζαφέρης, Μπαλτάκος κ.λπ.) υπάρχει σκληρή διεργασία για το ποιος θα ωφεληθεί και πόσο. Στον πατριωτικό χώρο έχουμε το ΕΠΑΜ που γνώρισε αρκετές διασπάσεις και κρίσεις και το πρωτοεμφανιζόμενο ΕΠΟΣ.
Η ΛΑΕ κάνει φιλότιμες προσπάθειες ώστε να τα καταφέρει, καταφέρεται ενάντια στις δημοσκοπήσεις, αλλά η συσπείρωση είναι μικρή. Η Πλεύση Ελευθερίας ακόμα δεν ακούγεται, ενώ ο σταρ Γιάνης Βαρουφάκης φαίνεται ότι κάτι οργανώνει.
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΑΣΤΗΚΑΝ τα «άκαιρα» και «άκυρα» περί εθνικών και γεωπολιτικών μπορούμε μάλλον να εισέλθουμε στην «κανονική» προεκλογική περίοδο. Επομένως όλα θα εκδηλωθούν πιο καθαρά.
Τόνια Κάλπη
Κουιζ: Ποιος το είπε;
«Οι σύγχρονες λειτουργίες του οργανισμού διαθέτουν μια τελείως νέα προσέγγιση των θεμάτων συλλογικής ασφάλειας και έτσι να μην υπάρξει καμία απολύτως σχέση με πρακτικές και λειτουργίες του παρελθόντος οι οποίες βεβαίως είναι υπαρκτές, το παρελθόν είναι δεδομένο. Το παρελθόν ιδιαίτερα για την Ελλάδα, σε σχέση με τον οργανισμό του ΝΑΤΟ είναι σαφές, κανείς δεν μπορεί να το διαγράψει. Εκείνο που πρέπει να δούμε είναι ότι είμαστε σε μια ριζικά διαφορετική εποχή η οποία δεν έχει καμία σχέση πλέον με τις συνθήκες και τους όρους λειτουργίας αυτού του οργανισμού εκείνη την εποχή ή με τα προβλήματα ασφαλείας εκείνης της εποχής.»
Απάντηση: Ακης Τζοχατζόπουλος υπουργός Άμυνας ΠΑΣΟΚ, κατά την κύρωση εισόδου στο ΝΑΤΟ της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας το 1999.
Το θορυβώδες διαζύγιο
Πολλοί είχαν ισχυριστεί ότι το διαζύγιο Τσίπρα-Καμμένου ήταν σκηνοθετημένο και ότι συνεχίζονταν η συνεργασία τους ακόμα και μετά την παραίτηση του Π. Καμμένου από το υπουργείο που κατείχε.
Τώρα βλέπουν πως το χάσμα μεγαλώνει και οι κατηγορίες είναι βαριές και από τις δύο πλευρές. Ο Αλ. Τσίπρας έδειξε ότι δεν υπολογίζει τις υποσχέσεις και τα καλά λόγια του παρελθόντος όταν ασκεί την πολιτική του. Κατηγόρησε ανοικτά τον Π. Καμμένο ότι επεχείρησε να τον ανατρέψει και ο Καμμένος τον κατηγορεί για ανοικτή μειοδοσία στο Μακεδονικό και προσπάθεια διάλυσης του κόμματός του. Ίσως ισχύουν και τα δύο και περισσότερο το δεύτερο, δηλαδή ο Αλ. Τσίπρας την «έφερε» του Π. Καμμένου έχοντάς του εξαγοράσει σχεδόν όλη την κοινοβουλευτική ομάδα. Ο Π Καμμένος, που δεν είναι καμία Παναγίτσα, ξέρει από αντιπαραθέσεις και «υβριδικό πόλεμο», θα απασφαλίσει και αυτό δεν ξέρουμε ακόμα πόση ζημιά μπορεί να κάνει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Υποβολέας ο Πάιατ
Λέγε Τσίπρα: «Ακολουθούμε μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η Βόρεια Μακεδονία στα πλαίσια της κυριαρχίας της διαλέγει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Ευχόμαστε να το χειριστούν όπως εμείς. Να ασκεί πολυδιάστατη πολιτική όπως εμείς».
«Μπράβο αγόρι μου. Εμείς πια αγωνιζόμαστε για την Ελευθερία και την Δημοκρατία και εσείς τα εφαρμόζετε με πολυδιάστατη πολιτική».
Α, και μην ξεχνάς να δηλώνεις περήφανος για αυτήν την στάση και προσπάθεια. Μπράβο, αγορίνα μου.
