Επιλογή Σαμαρά η ολοκληρωτική σκλήρυνση. Του Δημήτρη Υφαντή
Ο συμβολισμός είναι διπλός. Η έγκριση της δόσης συνέπεσε με τη δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης του ιταμού περιεχομένου της νέας δανειακής σύμβασης, ενώ προηγήθηκε η ολοκλήρωση του «μεγάλου κόλπου» της επαναγοράς των ομολόγων. Οι επαχθείς όροι της αποικιοποίησης αποτυπώνονται κρυστάλλινα στην παραίτηση της χώρας από την εθνική κυριαρχία (ρητή η αναφορά στη δανειακή σύμβαση). Ταυτόχρονα, νέα δισ. χρεών συσσωρεύτηκαν, για τα ληστρικά υπερκέρδη των βαμπίρ των αγορών που ξεφορτώθηκαν αστραπιαία τα «σκουπίδια» των ελληνικών ομολόγων.
Ο πρωθυπουργός ψεύδεται ανερυθρίαστα (ξανά)πανηγυρίζοντας, αλλά πλέον αυτό δεν είναι κάτι νέο. Ο ίδιος ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Προβόπουλος πιστοποίησε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή, πως τα δισ. της ανακεφαλαιοποίησης απλώς θα… ρουφηχτούν στις μαύρες τρύπες των χρεοκοπημένων τραπεζών και πως δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο διοχέτευσης ρευστότητας. Κι οι αξιωματούχοι σε Βρυξέλλες και Βερολίνο υπενθυμίζουν «διακριτικά», πως θα απαιτηθούν άμεσα νέα μέτρα ύψους 1,5 έως 3 δισ., μετά τα πρόσφατα «τελευταία», για να καλυφτεί το «καπέλο» στη μεγάλη… επιτυχία της επαναγοράς των ομολόγων.
Πού βρίσκεται η ουσία; Τον ορίζοντα του κυβερνητικού έργου χαράζει, αποκλειστικά, η πυξίδα παροχής υπηρεσιών τοποτηρητή στο γερμανικό ιμπέριουμ. Εκεί, σε ευθεία γραμμή, εναποθέτει την «αξιοπιστία» του ο πρωθυπουργός, ούτε καν στην ντόπια ολιγαρχία που τώρα νιώθει να απειλούνται τα κεκτημένα της διαπλοκής της, από τους κλυδωνισμούς της ορμητικής εισβολής του καθεστώτος της ξενικής επιτροπείας.
Το σκηνικό που διαμορφώνεται θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, το μετεμφυλιακό καθεστώς της υποτέλειας στην αμερικανική υπερδύναμη. Δεν είναι καθόλου παράδοξο λοιπόν, που το πρωθυπουργικό επιτελείο εκπονεί έναν άτεγκτο σχεδιασμό «βίας και τρομοκρατίας». Τα πιο σκοτεινά στοιχεία ενός ακροδεξιού αυταρχικού αβερωφισμού (η αναφορά στον ιδεολογικό «πατέρα» του Α. Σαμαρά προκύπτει αβίαστα) ανασύρονται και εγκαθίστανται στον πυρήνα της κυβερνητικής στρατηγικής. Και η πολιτική ζωή με επίκεντρο τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας στο χώρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων, λαμβάνει τα χαρακτηριστικά ενός νοσηρού παρασκηνίου μηχανορραφιών, αποστασιών, εξαγορών και υπονομεύσεων. Όσα κυοφορούνται (με εμβρυουλκό την Αριστερά της «ευθύνης» του Φ. Κουβέλη;) γύρω από τον εκλογικό νόμο, συμπληρώνουν το δηλητηριώδες ανθολόγιο της εκτροπής που εκτυλίσσεται. Και ασφαλώς τα χειρότερα έπονται: χωρίς όρια και έλεος γενικευμένη επίθεση στην κοινωνία και βεβαίως γη και ύδωρ στα ξένα αφεντικά και στους ντόπιους υπεργολάβους. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός πως στις θριαμβολογίες των Βρυξελλών επελέγη μόνο μία, πιο συγκεκριμένη αναφορά κι αυτή αφορούσε το «φλέγον» ζήτημα των… υπαλλήλων της Βουλής. Το μήνυμα που ο Α. Σαμαράς στέλνει εντός και εκτός της χώρας -αντιληπτό σε ποιους εντός και σε ποιους εκτός- δεν χωράει παρερμηνείες. Η διάλεκτος περί «προνομίων, που δεν θα γίνουν ανεκτά» είναι ακριβώς η πεμπτουσία της προπαγάνδας κήρυξης πολέμου στους εργαζόμενους και στην πλειονότητα της κοινωνίας. Τα έργα αυτής της κυβέρνησης είναι απολύτως συμβατά με τις απειλές της. Μηδενική ανοχή σε κάθε παρέκκλιση από το «πρόγραμμα». Διά πυρός και σιδήρου, η κοινωνία θα τεμαχιστεί και η χώρα θα λεηλατηθεί.
Σε αυτόν τον ελεεινό και επικίνδυνο ρόλο επενδύει ο Α. Σαμαράς το πολιτικό του μέλλον. Δεν χάνει ευκαιρία να «ευχαριστεί» τους θλιβερούς (απαραίτητους για την ώρα) βαστάζους Βενιζέλο και Κουβέλη, γνωρίζοντας πολύ καλά, πως στο τοπίο της άγριας ταξικής επίθεσης και του κοινωνικού ολοκαυτώματος, τους επιφυλάσσεται μόνο περιθωριακός ρόλος κομπάρσου.
Το κυβερνητικό κέντρο θα μαγνητίζεται όλο και περισσότερο στον άξονα της ακροδεξιάς σκλήρυνσης. Άραγε, θα είναι αυτό αποτελεσματικό ώστε να απενεργοποιήσει με τη ρητορική του φόβου και να πατάξει με την αστυνομική βία, την απόγνωση και την οργή που θεριεύει στο κοινωνικό έδαφος; Ακόμη περισσότερο, πώς θα αναχαιτιστεί το εν δυνάμει πολιτικό ρεύμα ανατροπής και εναλλακτικής διεξόδου;
Αρκεί η ψευδεπίγραφη αναβίωση της εμφυλιοπολεμικής πόλωσης, όπου κάθε λαϊκή αντίσταση, ανυπακοή και υπεράσπιση ζωτικών δικαιωμάτων θα βαφτίζεται και θα αντιμετωπίζεται ως «εχθρός του έθνους»; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα είναι αυτονόητο πως ορίζουν ζητούμενα κι επιλογές για την Αριστερά στη νέα συγκυρία.
