Του Αχιλλέα Σταύρου
«Το μόνο που ξέρω είναι ότι πρέπει, καταρχάς, να θυμώσετε. Να πείτε «είμαι μια ανθρώπινη ύπαρξη, γαμώτο! Η ζωή μου έχει αξία!» Σηκωθείτε τώρα και πηγαίνετε στο παράθυρο. Ανοίξτε το, βγάλτε το κεφάλι σας έξω και φωνάξτε : Είμαι εξοργισμένος και δεν θα το ανεχτώ άλλο αυτό!». Τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν αλλά πρώτα πρέπει να θυμώσετε. Μετά θα δούμε τι θα κάνουμε με την κατάθλιψη και την κρίση. Αλλά πρώτα σηκωθείτε και φωνάξτε: δεν θα το ανεχτώ άλλο αυτό!».
Από τον μονόλογο του παρουσιαστή στην ταινία Το δίκτυο (1976)
Αυτό είναι το 24ο άρθρο τούτης της στήλης. Χωρίς να είναι έτσι σχεδιασμένο, τυχαίνει να είναι και το τελευταίο. Ας πούμε ότι συμπληρώθηκε ένα εικοσιτετράωρο, μία μέρα και μια νύχτα, ένας κύκλος.
Αυτό συμβαίνει διότι η στήλη στέρεψε. Εάν συνεχίσει, νιώθω ότι θα επαναληφθούν τα ίδια με άλλα λόγια και δεν θεωρώ χρήσιμο κάτι τέτοιο.
Ελπίζουμε να συμβάλαμε έστω και λίγο, έστω για κάποιους, στην επισήμανση και κατανόηση κάποιων συμπεριφορών που αναπτύχθηκαν στην ελληνική κοινωνία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Ο αγώνας και η ζωή συνεχίζονται ώστε να μην επαναληφθούν εάν δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε (σίγουρα με τραγικότερη μορφή) ίδιες καταστάσεις. Και τώρα, αφού θυμώσαμε σχεδόν τυφλά τα τελευταία χρόνια, έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε το θυμό και τον πόνο, δημιουργία και αλλαγή.
Δυστυχώς, βλέπουμε να επαναλαμβάνονται, γοργά, πολλά πράγματα που έχουμε επισημάνει και αυτό θα λειτουργήσει εις βάρος όλων μας. Τελικά ένα παλιό τσιτάτο που πολεμήθηκε («ο πιο δύσκολος εχθρός είναι ο εαυτός μας») θα πρέπει να ξανακοιταχτεί με άλλη ματιά, υπό το πρίσμα της αναζήτησης μιας νέας διαλεκτικής σχέσης μεταξύ συλλογικότητας/ατομικότητας. Αυτή η σχέση, η συμφιλίωση και όχι η σύγκρουση των δύο πόλων, θα έρχεται ξανά και ξανά στο επίκεντρο για πολλά χρόνια έως ότου να εδραιωθεί ένας νέος ανθρωπισμός στον 21ο αιώνα.
Μία άποψη για τα τσιτάτα (ατάκες, quotes) που δεν χώρεσε σε κάποιο άρθρο: γίνεται εκνευριστικό να μιλάει κάποιος με τσιτάτα και συνεχείς αναφορές σε λόγια άλλων. Πιστεύω ότι τα τσιτάτα είναι πολύ χρήσιμα, είναι αποστάγματα γνώσης που προήλθαν από πολλούς ανθρώπους, εποχές και καταστάσεις. Το άσχημο και εκνευριστικό είναι να μην κάνει κανείς τα τσιτάτα πράξη. Ας πάρουμε, λοιπόν, τις πιο όμορφες ατάκες, είτε επαναστατικές όπως του Νερούδα, του Μπρεχτ, του Γκεβάρα και τόσων άλλων, είτε πιο «γλυκανάλατες» για τις ανθρώπινες σχέσεις και ας τις κάνουμε πράξη. Αυτό μετράει. Εάν υπήρχε χώρος θα «τσιτάραμε» εδώ το κείμενο του Mario de Andrade, Μια σακούλα καραμέλες. Ανθρώπινο και επαναστατικό (υπάρχει στο Διαδίκτυο). Καλό δρόμο και καλή δύναμη σε όλους και όλες, με μια ευχή: Όχι όπως πριν!
ΥΓ1. Ένα βαθύ ευχαριστώ στους ανθρώπους της εφημερίδας για τη συνεργασία και το χώρο. Εδώ είμαστε, να ξαναγράψουμε ό,τι χρειαστεί.
ΥΓ2. Όπως πάντα, όλα συνεχίζονται!…
