Μια άποψη για τις τοποθετήσεις της κυρίας Τριανταφύλλου. Του Μάκη Μαλαφέκα
Μαθαίνει κανείς πολλά πράγματα διαβάζοντας τα άρθρα της κυρίας Τριανταφύλλου, στην Athens Voice. Της Σώτης. (Μα βεβαίως και της συνονόματής της, Έλλης, στην Καθημερινή -ένας αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά- που προσβλήθηκε όταν, σε δημοσιογραφική αποστολή, αρνήθηκαν την πιστωτική της κάρτα «στην αντίστοιχη Ερμού των Βρυξελλών», 09/12/11). Μαθαίνει ας πούμε, ήδη απ’ τον Ιούλιο του 2010 (αποχώρηση ανανεωτικής πτέρυγας), ότι η ελληνική Αριστερά -προφανώς πλην του κ. Φώτη Κουβέλη- είναι «δογματική και θηριώδης», αλλά κι ότι «έχει πάψει να αποτελεί όχημα κοινωνικής πρωτοπορίας ήδη από τη δεκαετία του ’30». Πλην του Κουβέλη κι αυτό άραγε; Σώπα, βρε Σώτη! Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες στον ισπανικό εμφύλιο, το ΕΑΜ, ο Άρης, ο Μπελογιάννης, ο Πλουμπίδης, η ΕΔΑ, ο Λαμπράκης, ο αντιδικτατορικός αγώνας, Το Αντί, Ο Πολίτης, οι σκιτσογράφοι, οι μουσουργοί, οι ποιητές… Όλα αυτά υπήρξαν οχήματα κοινωνικής οπισθοφυλακής; Οπισθοδρόμησης; Αλήθεια; Και τότε τι είναι «όχημα κοινωνικής πρωτοπορίας»; Ο Κουβέλης, η Athens Voice και εσύ; Για ξεκαβάλα λίγο την υπερταχεία.
Επίσης, στις 16/02/11, το άρθρο Ανοιχτή κοινωνία μέχρι ποιο σημείο; αφού μας πληροφορεί ότι ο παλιός κόσμος (sic!) «δεν διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό» (αντικειμενική τοπογραφική διαπίστωση, more geometrico όπως θα ’λεγε κι ο Άγης Πετάλας στην εξαιρετική του Σεμνή πρόταση), μας λέει ούτε λίγο-ούτε πολύ ότι ο ρατσισμός των δυτικών κοινωνιών απέναντι στους μουσουλμάνους δεν είναι ακριβώς ρατσισμός («πρόκειται για ρατσισμό;» αναρωτιέται η λογοτέχνις), αλλά «αντανακλαστικό» στο ότι «το Κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα» (όπως υποθέτω κάνουν τα θρησκευτικά κείμενα του «παλιού κόσμου», η Βίβλος, το Ταλμούδ και ασφαλώς ο κύριος Φώτης Κουβέλης). Απλά πράγματα. Αντανακλαστικά. Κάπως έτσι θα το σκέφτηκε κι ο ενστικτωδώς αντισκοταδιστής Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ. Δεν έχουμε χώρο ρε παιδί μου εδώ πέρα, έχουμε σκάσει. Κάντε λίγο χώρο!
(Να σημειωθεί ότι για τον Μπρέιβικ πολλά αμερικανικά δίκτυα, συμπεριλαμβανομένων του «κεντρώου» CNN και του «προοδευτικού» NBC, μετέδιδαν επί 24 ώρες ότι ήταν μουσουλμάνος εξτρεμιστής. Αντανακλαστικώς και αυτό).
Τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο συγκινητικά μπαγιάτικο Ελλάς Ελλήνων Χριστιανοκομμουνιστών, η Σώτη αποφαίνεται ότι οι Αλέν Μπαντιού και Σλάβοζ (sic!) Ζίζεκ είναι «οι τελευταίοι κομμουνιστές διανοούμενοι στην Ευρώπη», και αφού επικαλείται το ότι κι οι δύο «παραπέμπουν στον απόστολο Παύλο, στον χριστιανισμό και στη δύναμη της αγάπης να μεταμορφώνει», θεωρεί ότι ούτως λήγει το ζήτημα: ο κομμουνισμός είναι εξίσου καταδικαστέος με τον χριστιανισμό (και τούμπαλιν), και κλείνει με την προσφιλή της καλοσιδερωμένη τηλε-ατάκα «I rest my case» (στα αγγλικά μέσα στο κείμενο). Requiescat in pace.
Αφού σέρφαρε επαρκώς πάνω στο κομφορμιστικό και μοδάτο κύμα της «θετικής πλευράς της κρίσης» και του «τώρα θα (ξανα;)γίνουμε φτωχοί και τίμιοι» (σε απολύτως παρακείμενα διαλεκτικά ύδατα του «μαζί τα φάγαμε»), παρέα με τους έτερους σέρφερ Ξανθούλη, Θεοδωρόπουλο κ.ά., η συγγραφέας της Φτωχής Μάργκο, στο προ εβδομάδος Θεωρίες συνωμοσίας της, αξιώνεται να επαναφέρει στην τάξη τους απανταχού παραληρούντες συνωμοσιολόγους. Τοποθετώντας στο ίδιο επίπεδο αυτούς που μιλούν για διεθνές τραπεζικό κατεστημένο και συντεταγμένη επίθεση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στις εθνικές οικονομίες με αυτούς που λένε τον Ομπάμα «κρυπτο-ισλαμιστή» και πιστεύουν στην εισβολή εξωγήινων πολιτισμών, η Σώτη Τριανταφύλλου προσφέρει, άθελά της, την πιο εύγλωττη (και καλοσιδερωμένη) επαλήθευση της πολιτικής λειτουργίας τής λεγόμενης «συνωμοσιολογίας». Σε αντίθεση με τη συνωμοσία, που είναι βασικό δομικό συστατικό της πολιτικής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (ας διαβάσει Ιούλιο Καίσαρα, Σενέκα, Καρδινάλιο του Ρετζ, Μακιαβέλι…) οι «θεωρίες συνωμοσίας» εκπονούνται και διοχετεύονται από τους ίδιους μηχανισμούς που στη συνέχεια έρχονται «καθαρτικά» να τις διαψεύσουν. Δεν υφίσταται πιο κραυγαλέα συνωμοσιολογική θέση απ’ το «δεν γίνονται συνωμοσίες», όπως και δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ’ το «δεν έχουμε κανένα λόγο να λέμε ψέματα».
Μέσα στο ίδιο άρθρο διδασκόμαστε ότι «η αφθονία των πληροφοριών επιβαρύνει τη συλλογική νοσηρότητα»(!), μαθαίνουμε πως η βομβιστική επίθεση στη Μαδρίτη το 2004 ήταν «συνδυασμός Βάσκων και Αλ Κάιντα» (μεταφερόμενη απάντηση της συγγραφέως σε συνωμοσιολογική τοποθέτηση «Ισπανού φίλου της», ενώ μέχρι και ο Αθνάρ έχει οριστικά πάρει πίσω τα περί Βάσκων ήδη από το 2007), καθώς και ότι «η μαρξιστική κριτική θεωρία, έτσι όπως διαδόθηκε στον ακαδημαϊκό κόσμο από το 1970, καταλήγει θεωρία συνωμοσίας»! Εδώ το σίδερο της Σώτης είναι πια μεγάλο, και ως εκ τούτου η συντάκτρια μεγαλουργεί. Το λέω αυτό διότι είναι γνωστό και ότι είναι μια χειραφετημένη γυναίκα, φεμινίστρια, νεο-αριστερή ή new age αριστερή ή κάτι τέτοιο και γι’ αυτό αποκλείεται να έχει μικρό σίδερο χειρός, μα απ’ αυτά τα τεράστια που κατεβαίνουν μονομιάς και σαρώνουν ύφασμα μαζί και κείμενο, φόρμα και ουσία.
Θα συνιστούσα στην κυρία Τριανταφύλλου, εάν θέλει να ξεφύγει απ’ τα δεινά του συγγραφικού κομφορμισμού και της στείρας αναπαραγωγής της εξουσιαστικής ρητορικής να αφήσει για λίγο το σίδερο, γιατί δεν μπορεί κανείς να γράφει σιδερώνοντας (αλλά ούτε και να σιδερώνει γράφοντας. Είπαμε: ένας αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά). Μόνο να σιγομουρμουράει μονότονα χιλιοπαιγμένους σκοπούς άλλων, που δεν ήταν καν μελωδικοί στην πρώτη τους εκτέλεση.
Επίσης, στις 16/02/11, το άρθρο Ανοιχτή κοινωνία μέχρι ποιο σημείο; αφού μας πληροφορεί ότι ο παλιός κόσμος (sic!) «δεν διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό» (αντικειμενική τοπογραφική διαπίστωση, more geometrico όπως θα ’λεγε κι ο Άγης Πετάλας στην εξαιρετική του Σεμνή πρόταση), μας λέει ούτε λίγο-ούτε πολύ ότι ο ρατσισμός των δυτικών κοινωνιών απέναντι στους μουσουλμάνους δεν είναι ακριβώς ρατσισμός («πρόκειται για ρατσισμό;» αναρωτιέται η λογοτέχνις), αλλά «αντανακλαστικό» στο ότι «το Κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα» (όπως υποθέτω κάνουν τα θρησκευτικά κείμενα του «παλιού κόσμου», η Βίβλος, το Ταλμούδ και ασφαλώς ο κύριος Φώτης Κουβέλης). Απλά πράγματα. Αντανακλαστικά. Κάπως έτσι θα το σκέφτηκε κι ο ενστικτωδώς αντισκοταδιστής Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ. Δεν έχουμε χώρο ρε παιδί μου εδώ πέρα, έχουμε σκάσει. Κάντε λίγο χώρο!
(Να σημειωθεί ότι για τον Μπρέιβικ πολλά αμερικανικά δίκτυα, συμπεριλαμβανομένων του «κεντρώου» CNN και του «προοδευτικού» NBC, μετέδιδαν επί 24 ώρες ότι ήταν μουσουλμάνος εξτρεμιστής. Αντανακλαστικώς και αυτό).
Τον περασμένο Σεπτέμβρη, στο συγκινητικά μπαγιάτικο Ελλάς Ελλήνων Χριστιανοκομμουνιστών, η Σώτη αποφαίνεται ότι οι Αλέν Μπαντιού και Σλάβοζ (sic!) Ζίζεκ είναι «οι τελευταίοι κομμουνιστές διανοούμενοι στην Ευρώπη», και αφού επικαλείται το ότι κι οι δύο «παραπέμπουν στον απόστολο Παύλο, στον χριστιανισμό και στη δύναμη της αγάπης να μεταμορφώνει», θεωρεί ότι ούτως λήγει το ζήτημα: ο κομμουνισμός είναι εξίσου καταδικαστέος με τον χριστιανισμό (και τούμπαλιν), και κλείνει με την προσφιλή της καλοσιδερωμένη τηλε-ατάκα «I rest my case» (στα αγγλικά μέσα στο κείμενο). Requiescat in pace.
Αφού σέρφαρε επαρκώς πάνω στο κομφορμιστικό και μοδάτο κύμα της «θετικής πλευράς της κρίσης» και του «τώρα θα (ξανα;)γίνουμε φτωχοί και τίμιοι» (σε απολύτως παρακείμενα διαλεκτικά ύδατα του «μαζί τα φάγαμε»), παρέα με τους έτερους σέρφερ Ξανθούλη, Θεοδωρόπουλο κ.ά., η συγγραφέας της Φτωχής Μάργκο, στο προ εβδομάδος Θεωρίες συνωμοσίας της, αξιώνεται να επαναφέρει στην τάξη τους απανταχού παραληρούντες συνωμοσιολόγους. Τοποθετώντας στο ίδιο επίπεδο αυτούς που μιλούν για διεθνές τραπεζικό κατεστημένο και συντεταγμένη επίθεση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στις εθνικές οικονομίες με αυτούς που λένε τον Ομπάμα «κρυπτο-ισλαμιστή» και πιστεύουν στην εισβολή εξωγήινων πολιτισμών, η Σώτη Τριανταφύλλου προσφέρει, άθελά της, την πιο εύγλωττη (και καλοσιδερωμένη) επαλήθευση της πολιτικής λειτουργίας τής λεγόμενης «συνωμοσιολογίας». Σε αντίθεση με τη συνωμοσία, που είναι βασικό δομικό συστατικό της πολιτικής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα (ας διαβάσει Ιούλιο Καίσαρα, Σενέκα, Καρδινάλιο του Ρετζ, Μακιαβέλι…) οι «θεωρίες συνωμοσίας» εκπονούνται και διοχετεύονται από τους ίδιους μηχανισμούς που στη συνέχεια έρχονται «καθαρτικά» να τις διαψεύσουν. Δεν υφίσταται πιο κραυγαλέα συνωμοσιολογική θέση απ’ το «δεν γίνονται συνωμοσίες», όπως και δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα απ’ το «δεν έχουμε κανένα λόγο να λέμε ψέματα».
Μέσα στο ίδιο άρθρο διδασκόμαστε ότι «η αφθονία των πληροφοριών επιβαρύνει τη συλλογική νοσηρότητα»(!), μαθαίνουμε πως η βομβιστική επίθεση στη Μαδρίτη το 2004 ήταν «συνδυασμός Βάσκων και Αλ Κάιντα» (μεταφερόμενη απάντηση της συγγραφέως σε συνωμοσιολογική τοποθέτηση «Ισπανού φίλου της», ενώ μέχρι και ο Αθνάρ έχει οριστικά πάρει πίσω τα περί Βάσκων ήδη από το 2007), καθώς και ότι «η μαρξιστική κριτική θεωρία, έτσι όπως διαδόθηκε στον ακαδημαϊκό κόσμο από το 1970, καταλήγει θεωρία συνωμοσίας»! Εδώ το σίδερο της Σώτης είναι πια μεγάλο, και ως εκ τούτου η συντάκτρια μεγαλουργεί. Το λέω αυτό διότι είναι γνωστό και ότι είναι μια χειραφετημένη γυναίκα, φεμινίστρια, νεο-αριστερή ή new age αριστερή ή κάτι τέτοιο και γι’ αυτό αποκλείεται να έχει μικρό σίδερο χειρός, μα απ’ αυτά τα τεράστια που κατεβαίνουν μονομιάς και σαρώνουν ύφασμα μαζί και κείμενο, φόρμα και ουσία.
Θα συνιστούσα στην κυρία Τριανταφύλλου, εάν θέλει να ξεφύγει απ’ τα δεινά του συγγραφικού κομφορμισμού και της στείρας αναπαραγωγής της εξουσιαστικής ρητορικής να αφήσει για λίγο το σίδερο, γιατί δεν μπορεί κανείς να γράφει σιδερώνοντας (αλλά ούτε και να σιδερώνει γράφοντας. Είπαμε: ένας αναγνώστης που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά). Μόνο να σιγομουρμουράει μονότονα χιλιοπαιγμένους σκοπούς άλλων, που δεν ήταν καν μελωδικοί στην πρώτη τους εκτέλεση.
Σχόλια
