Καταλύτης η συμμετοχή και η άμεση δημοκρατία.
Συμμετείχα σε μερικές από τις λαϊκές συνελεύσεις στο Σύνταγμα. Το μεγάλο ζήτημα που θέτουν οι συμμετέχοντες στις πλατείες όλης της χώρας είναι το οργανωτικό. Πώς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας αν δεν δημιουργήσουμε στοιχειώδεις οργανωτικές δομές; – αναρωτιούνται. Και παρά τις ουσιώδεις διαφορές απόψεων που ακούγονται, όλοι μαζί συμφωνούν ότι θα πρέπει οι δομές αυτές να έχουν το στοιχείο της άμεσης δημοκρατίας, μια και έχουν πλήρως απαξιώσει στις συνειδήσεις τους το σημερινό πολιτικό σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Έτσι ψηφίστηκε να επιδιωχθεί η λειτουργία λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, οι οποίες θα μπορούν και να αποφασίζουν πάνω στα διάφορα ζητήματα που θέτει η κυβερνητική πολιτική, αλλά και να εκλέγουν ανακλητούς εκπροσώπους που θα τους εκπροσωπούν σε μια μεγάλη κεντρική συνέλευση η οποία θα καθοδηγεί το κίνημα. Ένας συνδυασμός, δηλαδή, άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας με έμφαση στο στοιχείο της άμεσης συμμετοχής του οποιουδήποτε πολίτη στη λήψη των αποφάσεων.
Σκέφτηκα: Είναι δυνατή η αλλαγή του πολιτικού συστήματος και του συντάγματος με ειρηνικές κινητοποιήσεις βάσης; Πιθανόν να είναι. Άλλωστε, το κίνημα των πολιτών που επιθυμούν να παλέψουν έξω από τους θεσμούς, τα κόμματα και τα συνδικάτα, δείχνει να αντέχει στο χρόνο και να μεγαλώνει διαρκώς, δημιουργώντας ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.
Όμως, ανεξάρτητα από τη μεγάλη αδυναμία της Αριστεράς να εμπνεύσει τους εργαζόμενους και τους άνεργους, τα συνδικάτα θα έπρεπε να παίξουν καθοριστικό ρόλο στις κινητοποιήσεις για την ανατροπή της πολιτικής του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ελληνικής(;) κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Τα συνδικάτα είναι ένας αναντικατάστατος θεσμός που επιτρέπει στους εργαζόμενους να υπερασπίζονται και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους ενωτικά στη βάση της ταξικής πάλης. Όμως, εδώ και πολλά χρόνια τα παραπάνω κέντρα εξουσίας έχουν ενσωματώσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε όλο τον κόσμο, με τα λεγόμενα «κοινωνικά συμβόλαια», τα «στρογγυλά τραπέζια» με στόχο μαζί και με τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες να επιβάλλουν πολιτικές που καταστρέφουν θέσεις εργασίας, καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και επιτίθενται εναντίον της ίδιας της ύπαρξης των συνδικάτων.
Οι εργαζόμενοι έχουν, πλέον, πλήρως συνειδητοποιήσει την ενσωμάτωση των συνδικαλιστικών ηγεσιών στο σύστημα διακυβέρνησης. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούν να περιμένουν πως οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες θα υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους και τα δικαιώματά τους. Έτσι, βλέπει κανείς να γιουχαΐζουν ακόμα και να απαγορεύουν στα συνδικάτα να παλεύουν δίπλα τους, ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Από το ψήφισμα της λαϊκής συνέλευσης του Συντάγματος διαβάζουμε: «Καλούμε όλους τους εργαζόμενους να πιέσουν τα συνδικάτα για γενική απεργία διαρκείας, να πάρουν τα σωματεία στα χέρια τους τον αγώνα, μακριά από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ…».
Το μεγάλο, λοιπόν, ζητούμενο σήμερα είναι πώς τα συνδικάτα θα επανακτήσουν την εμπιστοσύνη των εργαζόμενων. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με τη συμμετοχή των εργαζόμενων στις αποφάσεις, μέσα από θεσμούς άμεσης δημοκρατίας. Άρα, μόνο μέσα από το θεσμό των Γ.Σ. στα πρωτοβάθμια σωματεία. Θυμάμαι τη μεγαλειώδη απεργία των εκπαιδευτικών το 1988, όταν ενάντια στην εισήγηση της ΟΛΜΕ και των κομμάτων (συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ) μέσα από τις γενικές συνελεύσεις και με την καθολική συμμετοχή των εκπαιδευτικών, επέβαλλαν και καθοδήγησαν μια απεργία διάρκειας δύο μηνών που -αφού άλλαξαν τρεις υπουργοί Παιδείας- καταγράφτηκε στις συνειδήσεις των εργαζόμενων εκπαιδευτικών σαν νικηφόρα με την κατάκτηση των «τρίμηνων αποδοχών» για την εξωδιδακτική απασχόλησή τους.
Γενικές συνελεύσεις, λοιπόν, παντού, προκειμένου να πάψουν οι συνδικαλιστοπατέρες να εμφανίζονται ως εκπρόσωποι των εργαζόμενων, που το βιοτικό τους επίπεδο και τα δικαιώματά τους, σήμερα, ραγδαία υποβαθμίζονται.
Χρήστος Ρουμπάνης
μέλος της Κίνησης «Ποτέ Ξανά»και της Κίνησης Κατοίκων της 6ης Δημοτικής Κοινότητας.
