Δυσδιάκριτες οι διαφορές των δύο υποψηφίων στην εξωτερική πολιτική. Του Γιώργου Τσίπρα
Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, 80% των ψηφοφόρων ιεραρχούν την οικονομία ως το υπ’ αριθμόν 1 ζήτημα της επιλογής τους στην κάλπη. Δεν είναι μόνο οι άνεργοι. Ένα 28% των εργαζόμενων ανησυχεί ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του λόγω της κρίσης, ενώ μόνο το 47% όσων αγόρασαν σπίτι με δάνειο πιστεύουν ότι το σπίτι τους αξίζει περισσότερο από την υποθήκη. Με την επίσημη ανεργία να βρίσκεται σταθερά πάνω από το 8% στη θητεία Ομπάμα, ο μόνος λόγος που ο Ρόμνεϊ δεν τον έχει ξεπεράσει με διαφορά, είναι ότι ενώ ο απλός κόσμος αντιλαμβάνεται ότι διαψεύστηκαν παταγωδώς οι μεγάλες προσδοκίες που συνόδευσαν την εκλογή του πρώτου, σε ό,τι αφορά την οικονομία (και όχι μόνο) οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι ο Ρόμνεϊ θα τα καταφέρει καλύτερα. Επιπλέον, πολλοί αποδίδουν ακόμη την επιδείνωση της οικονομίας και του βιοτικού τους επιπέδου στον προκάτοχο του Ομπάμα, τον Μπους.
Τα ελαφρυντικά αυτά για τον Ομπάμα δεν ήταν αρκετά για να μη χάσει κατά κράτος στο πρώτο ντιμπέιτ, όπου η συζήτηση αφορούσε κυρίως την οικονομία, με αποτέλεσμα να πάρει για πρώτη φορά κεφάλι στις δημοσκοπήσεις ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος.
Μετά το ντιμπέιτ, στην ομιλία του στη Βιρτζίνια που αφορούσε την εξωτερική πολιτική, ο Ρόμνεϊ επιβεβαίωσε τις ελάχιστες έως απροσδιόριστες διαφορές του από την πολιτική Ομπάμα και την αισθητή αλλαγή των τελευταίων ετών, λόγω αδυναμίας της υπερδύναμης. Σύμφωνα με την Χααρέτζ που απηχεί το εξαιρετικά ευαίσθητο βαρόμετρο του ισραηλινού κράτους γύρω από την αμερικανική εξωτερική πολιτική «ο Ρόμνεϊ ήταν ειδικός περί τα γενικά και γενικός περί τα ειδικά. Ήταν κατηγορηματικός στον τόνο αλλά διστακτικός στην ουσία. Ήταν εντυπωσιακός στα συνθήματα αλλά όχι τόσο στις προτάσεις επί του πρακτέου για αλλαγή. Διαβεβαίωσε πως η ελπίδα δεν αποτελεί στρατηγική, αλλά απέφυγε να προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση… Ήταν μαζί γεράκι και μετριοπαθής, νεοσυντηρητικός και ρεαλιστής, ρομαντικός και πραγματιστής. Υποσχέθηκε μια σκληρότερη και δριμύτερη Αμερική αλλά δεν εξήγησε τι ακριβώς θα αλλάξει πρακτικά. Ήρθε να θάψει την εξωτερική πολιτική Ομπάμα, αλλά άθελά του εξύμνησε πολλά από τα κατορθώματά του».
Η αύξηση κατά 100 δισ. δολάρια του ήδη υπερτροφικού στρατιωτικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ είναι η μόνη πρακτικά διαφορετική πρόταση Ρόμνεϊ (καθόλου ασήμαντη) που σχετίζεται με την εξωτερική πολιτική. Ασήμαντη διαφορά δεν είναι ούτε το «ναι σε όλα» τα περιβαλλοντικά διλήμματα (θερμοηλεκτρικά και πυρηνικά εργοστάσια, απορρύθμιση περιβαλλοντικών όρων, ενθάρρυνση των γεωτρήσεων σε μεγάλα θαλάσσια βάθη κ.λπ.). Αν και χωρίς να αποφεύγει την απροσδιοριστία και διπλότητα μορφής και περιεχομένου, στην οικονομία οι συγκεκριμένες αναφορές και προτάσεις του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου στοιχειοθετούν πιο ουσιώδεις διαφορές.
Θα αυξήσει τις φοροαπαλλαγές και τη φορολογική ελάφρυνση για τους κεφαλαιούχους, θα πάρει πίσω το ρυθμιστικό για το χρηματιστικό σύστημα νόμο Ομπάμα που εισήχθη μετά τη χρηματιστική φούσκα του 2007-2008, αντιτίθεται στη διάσωση βιομηχανιών με κρατική ενίσχυση όπως της General Motors, θα πάρει πίσω το νόμο Ομπάμα για την Υγεία, θα προχωρήσει σε μεγάλες περικοπές ομοσπονδιακών δαπανών.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν δύο ακόμη εξαγγελίες Ρόμνεϊ. Πρώτο, θα ακυρώσει το προσωρινό άσυλο που έδωσε Ομπάμα σε νεαρούς οικονομικούς μετανάστες έναντι της απέλασής τους, το μόνο τέτοιο αντίμετρο Ομπάμα σε μια πολιτική που γενικά ενίσχυσε σημαντικά την αντιμεταναστευτική νομοθεσία και επαύξησε τις απελάσεις συγκριτικά με την εποχή Μπους. Ο Ρόμνεϊ δηλώνει ανοιχτά πως οι μετανάστες πρέπει να «αυτο-απελαύνονται» με το να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη… Δεύτερο, έχει υποστηρίξει το πέρασμα σε πολιτειακό επίπεδο της επιλογής απαγόρευσης ή όχι των αμβλώσεων, καθώς και το μηδενισμό της ομοσπονδιακής επιχορήγησης κλινικών οικογενειακού σχεδιασμού (αμβλώσεων).
Τα ελαφρυντικά αυτά για τον Ομπάμα δεν ήταν αρκετά για να μη χάσει κατά κράτος στο πρώτο ντιμπέιτ, όπου η συζήτηση αφορούσε κυρίως την οικονομία, με αποτέλεσμα να πάρει για πρώτη φορά κεφάλι στις δημοσκοπήσεις ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος.
Μετά το ντιμπέιτ, στην ομιλία του στη Βιρτζίνια που αφορούσε την εξωτερική πολιτική, ο Ρόμνεϊ επιβεβαίωσε τις ελάχιστες έως απροσδιόριστες διαφορές του από την πολιτική Ομπάμα και την αισθητή αλλαγή των τελευταίων ετών, λόγω αδυναμίας της υπερδύναμης. Σύμφωνα με την Χααρέτζ που απηχεί το εξαιρετικά ευαίσθητο βαρόμετρο του ισραηλινού κράτους γύρω από την αμερικανική εξωτερική πολιτική «ο Ρόμνεϊ ήταν ειδικός περί τα γενικά και γενικός περί τα ειδικά. Ήταν κατηγορηματικός στον τόνο αλλά διστακτικός στην ουσία. Ήταν εντυπωσιακός στα συνθήματα αλλά όχι τόσο στις προτάσεις επί του πρακτέου για αλλαγή. Διαβεβαίωσε πως η ελπίδα δεν αποτελεί στρατηγική, αλλά απέφυγε να προσφέρει μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση… Ήταν μαζί γεράκι και μετριοπαθής, νεοσυντηρητικός και ρεαλιστής, ρομαντικός και πραγματιστής. Υποσχέθηκε μια σκληρότερη και δριμύτερη Αμερική αλλά δεν εξήγησε τι ακριβώς θα αλλάξει πρακτικά. Ήρθε να θάψει την εξωτερική πολιτική Ομπάμα, αλλά άθελά του εξύμνησε πολλά από τα κατορθώματά του».
Η αύξηση κατά 100 δισ. δολάρια του ήδη υπερτροφικού στρατιωτικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ είναι η μόνη πρακτικά διαφορετική πρόταση Ρόμνεϊ (καθόλου ασήμαντη) που σχετίζεται με την εξωτερική πολιτική. Ασήμαντη διαφορά δεν είναι ούτε το «ναι σε όλα» τα περιβαλλοντικά διλήμματα (θερμοηλεκτρικά και πυρηνικά εργοστάσια, απορρύθμιση περιβαλλοντικών όρων, ενθάρρυνση των γεωτρήσεων σε μεγάλα θαλάσσια βάθη κ.λπ.). Αν και χωρίς να αποφεύγει την απροσδιοριστία και διπλότητα μορφής και περιεχομένου, στην οικονομία οι συγκεκριμένες αναφορές και προτάσεις του Ρεπουμπλικανού υποψηφίου στοιχειοθετούν πιο ουσιώδεις διαφορές.
Θα αυξήσει τις φοροαπαλλαγές και τη φορολογική ελάφρυνση για τους κεφαλαιούχους, θα πάρει πίσω το ρυθμιστικό για το χρηματιστικό σύστημα νόμο Ομπάμα που εισήχθη μετά τη χρηματιστική φούσκα του 2007-2008, αντιτίθεται στη διάσωση βιομηχανιών με κρατική ενίσχυση όπως της General Motors, θα πάρει πίσω το νόμο Ομπάμα για την Υγεία, θα προχωρήσει σε μεγάλες περικοπές ομοσπονδιακών δαπανών.
Σε αυτά πρέπει να προστεθούν δύο ακόμη εξαγγελίες Ρόμνεϊ. Πρώτο, θα ακυρώσει το προσωρινό άσυλο που έδωσε Ομπάμα σε νεαρούς οικονομικούς μετανάστες έναντι της απέλασής τους, το μόνο τέτοιο αντίμετρο Ομπάμα σε μια πολιτική που γενικά ενίσχυσε σημαντικά την αντιμεταναστευτική νομοθεσία και επαύξησε τις απελάσεις συγκριτικά με την εποχή Μπους. Ο Ρόμνεϊ δηλώνει ανοιχτά πως οι μετανάστες πρέπει να «αυτο-απελαύνονται» με το να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη… Δεύτερο, έχει υποστηρίξει το πέρασμα σε πολιτειακό επίπεδο της επιλογής απαγόρευσης ή όχι των αμβλώσεων, καθώς και το μηδενισμό της ομοσπονδιακής επιχορήγησης κλινικών οικογενειακού σχεδιασμού (αμβλώσεων).
Σχόλια
