Οι εργαζόμενοι στο Ατλάντικ αντιμέτωποι με έναν ιδιότυπο συνδικαλισμό. Του Γιώργου Κατερίνη.
Το άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα αποδεικνύεται σε κολυμπήθρα του Σιλωάμ όχι μόνο για τις επιχειρήσεις που προσπαθούν να μεταμορφωθούν σε υγιείς, εκβιάζοντας εργαζόμενους (κυρίως) αλλά και πιστωτές, αλλά και για επίδοξους «συνδικαλιστές». Διευθυντικά στελέχη της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Ατλάντικ εμφανίζονται να «διαπραγματεύονται» με τον εργοδότη τους στο όνομα των 3.600 εργαζομένων (ή όσων έχουν απομείνει, αφού τα καταστήματα κλείνουν ή μεταβιβάζονται το ένα μετά το άλλο), τους οποίους δήθεν εκπροσωπούν.
Εδώ και αρκετές ημέρες, από δελτίο Τύπου της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων (ΟΙΥΕ ) πληροφορηθήκαμε (όπως και οι εργαζόμενοι στα 150 περίπου καταστήματα της αλυσίδας) ότι το επιχειρησιακό σωματείο του Ατλάντικ (μετά από σύσκεψη και μαζί με την ομοσπονδία και το κλαδικό σωματείο τροφίμων) επισκέφτηκε τους ιδιοκτήτες και συζήτησε την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά την κατάθεση αίτησης για υπαγωγή στις προστατευτικές διατάξεις του άρθρου 99. Οι εργαζόμενοι στα καταστήματα, που τα βλέπουν καθημερινά να αδειάζουν από εμπορεύματα και οι ημερήσιες εισπράξεις τους να μη φτάνουν για να καλύψουν ενοίκια και λογαριασμούς ΔΕΗ, που βιώνουν την εξευτελιστική λοταρία επιλογής του εργαζόμενου που θα πληρωθεί κάθε μέρα ή που σωρεύουν απλήρωτες αποδοχές δύο και περισσοτέρων μηνών, αναζητούν ακόμα ποιοι είναι αυτοί οι «συνάδελφοί» τους που τους εκπροσωπούν. Όπως αναζητούν ποιοι είναι οι 76 υπάλληλοι που εμφανίσθηκαν να συμπαραστέκονται στο αίτημα του εργοδότη τους.
Από την Πάρο, την Κυπαρισσία, το Αίγιο, τη Χαλκίδα, το Ναύπλιο, εργαζόμενοι που αγωνιούν για το μέλλον της εργασίας τους, προσπαθούν στοιχειωδώς να οργανώσουν μια ενιαία στάση για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο να βρεθούν στο δρόμο. Προσφυγή σε ασφαλιστικά μέτρα, επίσχεση εργασίας, καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας είναι κάποιες από τις μορφές που επιλέγουν. Την ίδια ώρα, καταστήματα αλλάζουν χέρια, χωρίς οι εργαζόμενοι να διασφαλίζουν τη συνέχεια της εργασίας τους και των δικαιωμάτων τους (Γύθειο), άλλα κλείνουν, και τα τοπικά Εργατικά Κέντρα δεν κάνουν το παραμικρό για τους συναδέλφους τους (Τρίπολη, Άργος). Μικρές εξαιρέσεις τοπικές συνδικαλιστικές οργανώσεις (Χαλκίδα, Ναύπλιο, Πάρος), που εναγώνια αναζητούν λύσεις και προσπαθούν να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων. Και, φυσικά, το ΠΑΜΕ, που μόνο του στήνει Επιτροπές Αγώνα, κηρύσσει στάση εργασίας, οργανώνει συγκέντρωση όπου εμφανίζεται γνωστό συνδικαλιστικό του στέλεχος να τους καλέσει (ως υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης και όχι ως στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Αθήνας) σε υπερψήφιση των… ταξικών συνδυασμών του ΚΚΕ.
Σωματείο-φάντασμα
Το εμφανιζόμενο ως επιχειρησιακό σωματείο, σε όλη αυτή τη διαδικασία, είναι… άφαντο. Όπως άφαντο ήταν και στις σχετικά πρόσφατες συνεδριακές διαδικασίες του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και της ΟΙΥΕ. Αλλά και τότε που λειτουργούσε, ως εκπρόσωποί του εμφανίζονταν κορυφαία διευθυντικά στελέχη της επιχείρησης. Αυτά καταγγέλλουν εργαζόμενοι στο χώρο των σούπερ μάρκετ (και του Ατλάντικ), που δραστηριοποιούνται συνδικαλιστικά μέσα από τοπικά σωματεία ιδιωτικών υπαλλήλων και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Τα ίδια κατήγγειλαν και στα στελέχη της ομοσπονδίας, όπως είπαν στο Δρόμο, για να πάρουν την απάντηση ότι το σωματείο εμφανίζεται να είναι «νόμιμο τυπικά».
Αυτό, λοιπόν, το «εργοδοτικό» σωματείο συμμετέχει σε σύσκεψη για το μέλλον της επιχείρησης και συνδιαλέγεται με τους ιδιοκτήτες της, μαζί με το κλαδικό σωματείο τροφίμων και την ομοσπονδία. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της «διαβούλευσης»; Ότι θα στηρίξουν «την όποια αξιόπιστη προσπάθεια για ανάκαμψη της εταιρίας που θα διασφαλίζει τις θέσεις εργασίας» (ακόμα κι αν αυτή η αξιόπιστη προσπάθεια δεν χωρά όλα τα καταστήματα, αλλά μόνο ορισμένα του κέντρου;).
Ούτε λέξη καταγγελτική για την εργοδοσία που αιφνιδίασε για δεύτερη φορά τους εργαζόμενους μέσα στον Αύγουστο, ζητώντας νέα δικάσιμο, ούτε λέξη για τα καταστήματα που έκλεισαν ή μεταβιβάστηκαν, ούτε λέξη για τις διεκδικήσεις εργαζομένων (όπως από τα δυο καταστήματα της Κυπαρισσίας, που έχουν προσφύγει στα δικαστήρια, ή για την επίσχεση εργασίας στη Χαλκίδα). Είναι τόσο «έντονη» η συνδικαλιστική παρέμβαση, που έσπευσε η επιχείρηση να αναρτήσει την ανακοίνωση στην επίσημη ιστοσελίδα της.
Γνωρίζοντας την κατάληξη των περισσοτέρων επιχειρήσεων που έχουν καταφύγει στο άρθρο 99 για… προστασία (ΔΙΕΚΑΤ, Teledome, Altec Telecom, Betanet…), οι εργαζόμενοι φοβούνται ότι το Ατλάντικ θα αποτελέσει το μεγαλύτερο μεταμνημονιακό «κανόνι». Και σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η συνδικαλιστική αφασία -που πλευρές της περιγράφουμε παραπάνω- αποκτά εγκληματικές διαστάσεις.
