Οι κρίσεις γίνονται ευκαιρία για ανακατανομή του εργατικού δυναμικού
Μια διαφορετική διάσταση για την πολιτική της μετανάστευσης δίνει στον Δρόμο ο Νίκος Τσιβίκης, αρχαιολόγος στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών και συντάκτης του περιοδικού Λεύγα. Υποστηρίζει πως υπερτονίζεται εσκεμμένα και από τα κυρίαρχα ΜΜΕ η ιδέα «της Ελλάδας που δεν είναι ικανή να κρατήσει τα παιδιά της» και θυμίζει τοποθετήσεις του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά σε εκδήλωση της ΟΝΝΕΔ, το 2011, όταν έλεγε προς τους νέους πως «μπορούν να μείνουν στην Ελλάδα κάτω από χειρότερες συνθήκες, αρκεί να αισθάνονται αξιοπρεπείς». Αλλά και τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου όταν δήλωνε επίσης, το 2011: «Κατανοώ απόλυτα την ανάγκη να βρει ο νέος τον δρόμο του εκτός Ελλάδος, έστω και προσωρινά τη δύσκολη αυτή περίοδο όπου τα περιθώρια στένεψαν σημαντικά».
«Το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα μέσω της οικονομικής κρίσης επιχειρεί να αναδιοργανώσει την κερδοφορία του, οι κρίσεις αποτελούν μοναδική ευκαιρία για δημογραφικές αλλαγές σε μεγάλη κλίμακα με την ανακατανομή του εργατικού δυναμικού» τονίζει στον Δρόμο ο κ. Τσιβίκης και συμπληρώνει πως «στη μνημονιακή Ελλάδα επιχειρείται πλήρης απορύθμιση και αναδιάταξη της αγοράς εργασίας και της παραγωγής σε καιρούς κρίσης. Ενδεχομένως η μετανάστευση να μην είναι απλώς μια αντίδραση στην κρίση, αλλά μια κρατική πολιτική που καλλιεργείται με περισσότερο ή λιγότερο συστηματικό τρόπο».
«Βολικοί εργάτες»
Οι μετανάστες είναι πάντα πιο εύκολα διαχειρίσιμοι εργάτες, λέει ο Ν. Τσιβίκης: «Ζούμε το παράδοξο που είχε περιγράψει σε μια από τις τελευταίες μελέτες του ο Έρικ Χομπσμπάουμ. Δηλαδή να έχουμε εργαζόμενους που αγωνιούν για τις πολιτικές εξελίξεις μιας χώρας στην οποία δεν ζουν πια, ενώ στις κοινωνίες που πραγματικά μετέχουν, να μην έχουν κανένα δικαίωμα λόγου, ούτε καν τα στοιχειώδη αστικοδημοκρατικά».
Με βάση τα λεγόμενα του κ. Τσιβίκη, αλλά και του Χόμπσμπάουμ, η σύγκριση έρχεται αβίαστα αν αναλογιστεί κανείς το καθεστώς εργασίας των ξένων μεταναστών και στην Ελλάδα και τις σχεδόν ανύπαρκτες συνδικαλιστικές τους συσπειρώσεις, που φαντάζουν μάλλον πολυτέλεια μπροστά στην ανάγκη επιβίωσης.
