Της Αριάδνης Αλαβάνου. Η διαχρονική επιλογή των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν την Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και μετά, δηλαδή, της απαξίωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους, όπως ορίζονται από τις διεθνείς συνθήκες (δίκαιο της θάλασσας κ.λπ.) και αφορούν τόσο την υφαλοκρηπίδα όσο και τις Ζώνες Αποκλειστικής Εκμετάλλευσης (ΑΟΖ) αποτελεί τη βάση και της τρέχουσας πολιτικής συμπεριφοράς της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Δεν θα πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, και οι διαμαρτυρόμενες φωνές για το Καστελόριζο κ.λπ., ιδίως αυτές που προέρχονται από υπερπατριώτες, κρύβουν λόγια. Διότι τούτο το έργο δεν το βλέπουμε πρώτη φορά. Από το 1974 και μετά, οι κυβερνήσεις δεν επιδίωξαν να εφαρμόσουν καμιά από τις παραπάνω συνθήκες, υπό την καθοδήγηση του ΝΑΤΟ στο οποίο εκχώρησαν και τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου.
Τα κίνητρα είναι προφανή για όποιον έχει μάτια και βλέπει: εξυπηρέτηση στρατηγικών επιλογών ηγεμονικών δυνάμεων με τις οποίες συνέδεσαν οι κυρίαρχες τάξεις και το πολιτικό προσωπικό τους τη μοίρα τους, το μερίδιο πλούτου που απέφερε η υποτέλεια και την αφειδή υποστήριξη στο εσωτερικό κοινωνικό μέτωπο, σε μια χώρα που έχει στο ιστορικό της έναν μεγάλο απελευθερωτικό και ταξικό αγώνα, μόλις δυο γενιές πριν. Έναν αγώνα που αποτελεί μία από τις μοναδικές στιγμές στην ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους που ο λαός αντιπαρατέθηκε με δύο παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς (ναζιστικό και αμερικανο-βρετανικό), ενώ η αστική τάξη είτε συνεργάστηκε είτε φυγομάχησε, με ελάχιστες ατομικές εξαιρέσεις, στην πρώτη περίπτωση, και ταυτίστηκε με την ξένη εξάρτηση, στη δεύτερη.
Στο πλαίσιο αυτό οι κυρίαρχες τάξεις έγιναν οι φορείς της αμερικανικο-νατοϊκής αντίληψης περί «της ειρήνης και σταθεροποίησης του ελληνοτουρκικού χώρου» και αυτό ήταν το έδαφος πάνω στο οποίο ασκήθηκε η πολιτική των υποχωρήσεων έναντι των τουρκικών απαιτήσεων, όπως επέτασσε η «συμμαχική στρατηγική». Ο ελληνικός καπιταλισμός είχε αποδεχθεί την παρακατιανή θέση του, ως συνθήκη επιβίωσης και εύνοιας των ισχυρών. Τα περί ισοτιμίας των κρατών ισχύουν μόνο τηρουμένων αυτών των όρων. Τα πιο ισχυρά και πιο «χρήσιμα» κράτη στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα έχουν τα προνόμιά τους.
Ακολουθώντας αυτή τη γραμμή, σπεύδουν τώρα να μπουν στο παιχνίδι για να επωφεληθούν, όπως νομίζουν, από τις αλλαγές που σημειώνονται στην ευρύτερη περιοχή, όπου αποσυντίθεται σταδιακά η τάξη πραγμάτων που είχαν επιβάλει οι Αμερικανοί, με προεξάρχον στοιχείο την αντιπαλότητα ανάμεσα στους δύο πρώην βασικούς της πυλώνες, την Τουρκία και το Ισραήλ. Αντιπαλότητα που περιστρέφεται γύρω από τα ενεργειακά και τη θέση του περιφερειακού ηγεμόνα που διεκδικεί η Τουρκία, στο μεταβαλλόμενο μετά την «αραβική άνοιξη» σκηνικό.
Εκτιμώντας μάλλον, και εσφαλμένα, ότι η Τουρκία χάνει την αμερικανική υποστήριξη, η κυβέρνηση Παπανδρέου προσφέρεται για συμμαχία με το Ισραήλ, εμπλέκοντας την Ελλάδα στον ανταγωνισμό των δύο χωρών, που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα φέρει ακόμη πιο βαριά την παρουσία των ανταγωνιζόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε μια Ανατολική Μεσόγειο που πιθανώς έχει μεγάλα κοιτάσματα υδρογοναθράκων. Και όπου υπάρχουν υδρογονάνθρακες, πολυεθνικές εταιρίες και Αμερικανο-ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές το παρεπόμενο είναι πόλεμοι και επεμβάσεις.
