«…και για μένα βρε ζωή» συνεχίζει το τραγούδι. «Φτάνουν πια ντόρτια και δυάρες».
Εξάρες δεν αναμένονται. Τα ζάρια είναι τσιμπημένα. Ή καλύτερα, όπως λέει ο διανοούμενος Σάββας Μιχαήλ στο δοκίμιό του «Επιλέγοντας την επιλογή», «πώς να επιλέξεις όταν άλλοι άλλα για άλλους επιλέγουν; Πώς να επιλέξεις με όρους χειραγώγησης και τηλεχειραγώγησης; Πώς να επιλέξεις ελεύθερα σε καθεστώς εθελοδουλίας;».
Αν μας σπρώχνουν όλοι στη «μη επιλογή», γιατί τάχα δεν υπάρχει επιλογή, κι άρα στην «επιλογή της μη επιλογής», τότε «η επιλογή της επιλογής» είναι μια ενεργητική στάση.
Ξέρουμε ότι ο Γολγοθάς είναι μακρύς κι ότι η Σταύρωση προηγείται της Ανάστασης. Αυτά, όμως, κρύβουν κάτι υπερβατικό και έντονα πνευματικό, κάτι που αφαιρείται διαρκώς από τη χαμοζωή που επιβάλλουν οι θιασώτες της «μη επιλογής».
Αυτό το πνευματικό, υπερβατικό στοιχείο, είναι που εξυψώνει τον άνθρωπο. Του δίνει, ως άλλη συνείδηση, τεράστια δύναμη, τροφοδοτεί την ψυχή του και κάνει θαύματα. Αυτό λείπει πολύ, παρ’ όλο που υπάρχει κάπου βαθειά μέσα μας, ως δυνατότητα κι ως ελπίδα.
Ας δούμε στον αντίποδα όλων αυτών, ένα «εμπνευσμένο» σχόλιο, χαρακτηριστικό δείγμα της προσπάθειας να μην αποκτηθεί μια άλλη συνείδηση:
«Στο επίπεδο των αλήστου μνήμης πανσπουδαστικών συνεδρίων της δεκαετίας του 90 έχουν κατέβει τον τελευταίο καιρό οι ελληνοτουρκικές σχέσεις με τα ευφάνταστα συνθήματα «στο Βίτσι και στο Γράμμο σας ρίξαμε στην άμμο» και «ΕΑΜ ΕΛΑΣ Μελιγαλάς» να έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στα εξίσου εμπνευσμένα «σας συντρίψαμε το 1821» και «σας ρίξαμε στην θάλασσα το 1922». Μήπως πρέπει κανείς να θυμίσει στο κύριο Καμμένο ότι δεν βρίσκεται πια στην κερκίδα της ΟΝΝΕΔ; Στο κάτω κάτω της γραφής από καθαρά στρατιωτική άποψη αυτοί που νίκησαν τελικά τους Οθωμανούς δεν ήταν οι πρόγονοί μας αλλά οι ευρωπαϊκοί στόλοι στο Ναβαρίνο και τα φουσάτα του Τσάρου στο μέτωπο της Αδριανούπολης!» (Τάσος Κωστόπουλος ΕφΣυν, 3/4/18).
Ο αρθρογράφος κάνει και τον ιστορικό, αλλά μάλλον δεν διάβασε πουθενά για Ρήγα, Φιλική Εταιρεία, κλεφτουριά, Κολοκοτρώνη, Σολωμό, Κάλβο, αγροτιά, μπουρλοτιέρηδες, Νικηταρά, Καραϊσκάκη, Μεσολόγγι και τόσα άλλα. Ξέρει μόνο από μεγάλες δυνάμεις και συσχετισμούς.
Δεν μπορεί βέβαια να συλλάβει τη δύναμη της ψυχής και του δίκιου που μπορεί να κρύβει ένας αγώνας. Λογικό είναι, ιδίως για κάποιον ο οποίος έχοντας εμπειρία από ιστορικά γεγονότα μόνο μέσα από κάποια συμμετοχή σε πανσπουδαστικά συνέδρια, καταλήγει κονδυλοφόρος κυβερνητικών φυλλάδων, να δικαιολογεί τα πάντα.
Θέλουν να κάνουμε την «επιλογή της μη επιλογής», να θρηνούμε παθητικά, να προσμένουμε από άλλους κάποια ευμένεια, να παρακαλάμε αντί να απελευθερωθούμε, αντί να την πάρουμε «μόνοι μας τη λευτεριά». Εκεί στοχεύουν.
